De moeite van het afscheid nemen

Ik ben er ziek van
Rouwen en afscheid nemen blijf ik maar een ingewikkeld iets vinden. Het doet van alles met mijn lijf en hoofd. Ik denk veel na wanneer er iemand uit mijn leven wordt gegrepen. Met buikpijn, hoofdpijn en slapeloze nachten tot gevolg.

Bij het verlies van mijn opa heel wat jaren geleden, was ik intens verdrietig. Ik had het die dag koud en warm tegelijk. Het zweet brak mij uit en ik was zo ziek als een hond. Ik weet nog goed dat ik bij de kist mocht lopen met een bloemstuk. Ik trilde van onder tot boven en er was bijna geen woord uit mij te krijgen.

Afscheid
Momenteel heb ik met heel ander verlies te maken. Het afscheid nemen van één van de deelnemers die ik heb geholpen. Het vrijwilligerswerk dat ik doe vind ik leuk. Het geeft mij veel voldoening, trots, verhoogt mijn eigenwaarde en geeft mij een positieve kijk op de wereld. Het enige onderdeel dat ik lastig vind is het afscheid nemen.

Laat het los
Over een lange periode heb ik een persoon geholpen met zijn of haar problemen. Ik zie deze persoon groeien en dat geeft een heel goed gevoel. Dan ineens is daar de dag dat ik weet, ik kan niks meer voor hem of haar betekenen. Gelukkig plan ik wel het afscheid. Zo weet ik wanneer het komt. Toch blijft het lastig naarmate het dichterbij komt. Voor die tijd zie ik er als een berg tegenop, maar na die tijd zakt het gevoel en ben ik in staat om het los te laten.

Een deel van mijn leven
Dit loslaten heb ik echt moeten leren. Ik hield teveel vast aan sommige personen en ideeën, waardoor ik vergat goed afscheid te nemen voor mijzelf. Zonder einde namelijk geen goed nieuw begin. Het heeft jaren geduurd voordat ik dit begreep. Nu valt het allemaal wat meer op zijn plek. Het is net als zoveel dingen een onderdeel geworden van mijn leven.