VermoeidheidIk vind het lastig om weer te beginnen met mijn blog. Waar pak ik de draad weer op?Laat ik beginnen bij het begin van mijn vermoeidheid. Ik werd mij bewust van de vermoeidheid die ik voel vanaf eind augustus. Al geloof ik dat het al eerder is ontstaan, omdat het een veelbewogen jaar was. Een jaar waarin er veel op Natalie en mij is afgekomen. Ondanks die vermoeidheid gaat het leven door en ik wilde mij er niet door tegen laten houden. Ik heb mijn online opleiding afgemaakt en mijn diploma daar voor gehaald. Op het laatst werkte ik hard en te snel, omdat ik aan een andere opleiding wou beginnen. Ja, ik kreeg alles af en behaalde mijn diploma voor de andere opleiding begon. Maar tegen welke prijs? Ik kon er niet eens echt van genieten. Ik was ook niet meer voldoende bestand tegen de haken en ogen die de nieuwe opleiding op mij afvuurde. Het regelen van de praktijk ging alles behalve soepel en de stress stapelde zich op. Zo erg, dat ik begon te twijfelen aan mijn eigen kunnen. Mijn hoofd kon het simpelweg niet aan. Ik heb nog een gesprek met de leraar gehad over de kwaliteit van mijn werk en hoe ik de dingen deed. Dit was volgens hem in orde, maar zelfs dat stelde mij niet gerust.Door deze situatie begon ik ook het vrijwilligerswerk lastig te vinden. Het werd steeds moeilijker om erheen te gaan. Ondertussen speelde zich er ook nog dingen af binnen de familie die Natalie en mij diep hebben geraakt. Ik ga hier nu niet verder op in, maar het heeft flink bijgedragen aan de situatie waar ik nu inzit. Alles te samen heeft er voor gezorgd dat ik midden november helemaal uitviel. Alles kwam stil te liggen en ik heb een week lang bijna alleen maar op bed gelegen. Daarnaast had ik er ook lichamelijke klachten van. Hoofdpijn, misselijkheid en duizeligheid.Heel veel dingen kosten mij de grootste moeite om te doen of ze lukken zelfs helemaal niet. Ik moet veel nadenken bij de handelingen die ik uitvoer. Onder andere bij het opstaan ’s ochtends. Ik ga niet in op de details, omdat ik een groot gevoel van schaamte heb over wat dingen. Bijna niks lijkt meer vanzelf te gaan. Veel automatismen zijn weg. Ik vind het moeilijk om mijn huis te verlaten. Ik krijg een rot gevoel als ik wegga, zelfs als ik naar iemand ga waar ik het normaal gesproken altijd fijn heb.  Het positieve is dat ik mij er bewust van ben en dat ik er wel goed over kan praten met onder andere Natalie en mijn vader. Zelf onderzoekZoals jullie weten doe ik veel zelfonderzoek. Ik lees veel over autisme. Over waar dingen vandaan kunnen komen en hoe ze zijn op te lossen. Zo kwam ik bij het zoeken naar mijn klachten een artikel tegen over de autistische burn-out. Ik geloof dat ik dat heb. Veel van wat erin dat artikel staat, komt overeen met hoe ik mij voel en gedraag. Ik heb het mijn vader en Natalie laten lezen. Mijn vader zegt: “Dit heb jij, ik herken jou hierin.” Natalie bevestigde dit ook. Zij kan het weten. Ze ziet mij elke dag in alles.Autistische burn-outNaast onderzoek heb ik door de jaren heen ook een bak aan zelfkennis opgedaan. Ik weet vaak wat er met mij gebeurt en waardoor dat komt. Ik heb zelf gezegd dat ik een autistische burn-out heb. Wat ik er even bij wil vermelden is dat ik vaak genoeg spreek met mensen binnen de zorg omtrent autisme. Er komt iedere week iemand hier om te spreken met Natalie en vaak ook met mij. Onderhand is er door twee professionals vastgesteld dat ik een autistische burn-out heb. Werken aan herstelIk vind het goed van mij dat ik het bij mijzelf heb herkent. Dat helpt het herstel. Ik ben hier mee bezig en ik heb hier inmiddels hulp bij. Langzaam probeer ik weer wat dingen op te pakken, maar dat gaat de ene dag beter dan de andere. Ik heb namelijk de grootste moeite met taken oppakken. Ik heb nu een planning gemaakt die hier thuis op de koelkast hangt. Dit maakt dingen overzichtelijk en kan taken afvinken als ze klaar zijn. Ik wil iedereen die mij steunt hartelijk bedanken.

Energie verdelenIk heb het er al vaker over gehad. Je energie verdelen is heel belangrijk. Bij die verdeling al rekening houden met onverwachte dingen is minstens net zo belangrijk. Ik snap ook dat je niet met alles rekening kan houden en dat er soms echt teveel tegelijk gebeurt. Na de tweede schooldag kreeg ik een korte boost in mijn energie, omdat er meer duidelijk was geworden. Ik sta hierdoor een stuk fijner in het school gedeelte van de opleiding. Mijn batterij heeft dus weer een klein beetje meer energie en dat geeft ruimte. Ruimte die ik heel hard nodig heb om te kunnen groeien, maar ook voor andere dingen die op mijn pad komen. Het blijft wikken en wegen. Wat kan wel? Wat kan niet? Hoe snel zit ik momenteel met alles wat er speelt aan het maximale dat ik aankan?Op die laatste vraag kan ik heel makkelijk antwoord geven. Ik zit namelijk heel snel aan het maximale. Er gebeurt de laatste maanden met vlagen teveel. Het compenseren daarvan gaat nog net goed genoeg. Het blijft constant afstemmen. Daar komen de eerste twee vragen om de hoek kijken. Wat kan wel en wat kan niet?Wat kan en lukt wel?Mijn dagelijkse taken lukken mij goed genoeg. Met Natalie belangrijke dingen bespreken lukt ook nog. Mijn vrijwilligerswerk loopt soepel door. Ik schrijf nog op mijn blog. Ik stel de vragen die ik nodig heb voor meer duidelijkheid. Extra gesprekken aangaan omtrent autisme. Werken aan verslagen voor school. Sociale dingen aangaan, zoals feestjes en bezoek ontvangen. Waar ik invloed op heb, probeer ik zo goed mogelijk te regelen. School dat loopt goed door.Wat kan en lukt (soms) niet?Vooralsnog lukt het niet goed om mijn batterij weer geheel op te laden. Er gebeurt teveel in korte tijd, waardoor het hoofd snel vol raakt en ik slechter om kan gaan met onverwachte zaken. Ik merk dat ik wat minder geduldig kan zijn. Ik heb meer moeite om mijn allergieën te verbergen, zoals afspraken moet je nakomen. Als iemand niet onze afspraak nakomt vind ik dat lastig. Door vermoeidheid is het soms lastiger om mijn gevoel uit te zetten en een zeer inhoudelijk gesprek te hebben. De positieve kantToch wil ik het graag van de positieve kant bekijken. Er lukt veel wel en daar ben ik tevreden over. Zelfs de dingen die wat minder lukken, gaan wel door. Ze kosten wat meer energie, maar ze komen niet stil te staan. Dat vind ik erg sterk van mijzelf. Daarbij horen dit soort periodes bij het leven als mens. Soms moet je dan even zelf de slingers op hangen!

Het neemt mij overOm onduidelijkheden weg te werken, heb ik aan alleen de schooldag niet genoeg. Er gaat al een heel proces aan vooraf. Dit begint al met het ordenen van mijn eigen gedachten en het gevoel dat aan die gedachten hangt. De lading die aan deze gedachten en het gevoel daarbij hangt is namelijk net zo belangrijk als de onduidelijkheden zelf. Misschien nog wel belangrijker. Als mens beslist je gevoel namelijk het vaakst en dat is niet altijd in je eigen voordeel. Ik ben zoals je in mijn blog hebt kunnen lezen best wel een gevoelsmens. Wanneer ik overladen word aan emoties en gevoelens, zoals bijvoorbeeld stress, dan belemmert dit mijn functioneren enorm. Niet alleen op school en bij mijn vrijwilligerswerk, maar ook thuis en eigenlijk in alles wat ik doe. Mijn leven word overgenomen door die stress of door een ander(e) gevoel/emotie. Door de jaren heen heb ik geleerd wat ik kan doen om dit gevoel te verminderen. Het schrijven helpt mij enorm. Het wandelen met mijn vader op de zondagochtend ook. Maar ook het back-up plan dat ik op de zondagochtend heb is zeer behulpzaam. Als mijn vader en ik niet gaan wandelen dan drinken we een bakkie koffie en bespreken we dingen. Dit helpt allemaal enorm om toch op mijn manier door de week te komen, al is/was het een moeilijke week. Toch helpen deze dingen maar tot op een zekere hoogte, want ik heb mijn grenzen en vol is vol. Dan is er nog maar één strategie mogelijk. Overleven tot ik de antwoorden heb die ik zoek. Dit overleven is zoals ik afgelopen woensdag ook al zei, maar voor een korte periode mogelijk. In het verleden had ik de stress van de onduidelijkheid die ik had omtrent school niet zolang vol kunnen houden dan nu. Het is enorm sterk dat het mij nu wel is gelukt. Maar hoe heb ik dat dit keer voor elkaar gekregen? Dat zal ik je eens vertellen.Ik geef allesAlles wat ik geleerd heb over mijzelf dat gebruik ik in deze situaties. Het schrijven, wandelen, praten en tonen van mijn gedachten en gevoelens. Nog belangrijker, ik uit dit naar de leraar op school. Ik mail hem wat eraan de hand is, hoe ik erover denk en hoe ik mij daarbij voel. Daarnaast stuur ik daarbij ook wat ik nodig heb. Dit kan ik, omdat ik weet wat ik nodig heb. In dit geval meer duidelijkheid over de invulling die ik geef aan de competenties van school. Is het op het niveau dat het moet zijn? Wat is er goed aan? Waar moet ik opletten? Door alles al duidelijk te formuleren en aan de leraar aan te geven dat ik het er met hem op school over wil hebben, kan ik net genoeg de gedachten, onzekerheid en gevoelens van stress verlagen tot de volgende schooldag. Ze zijn er nog wel, maar drukken mij net niet meer over die negatieve rand. Daarnaast benoem ik nog iets belangrijks waar je naar alle waarschijnlijkheid overheen zal lezen als ik het hier niet nog eens benoem. Ik zeg dat ik het er de volgende schooldag met de leraar over wil hebben. Dit lijkt iets kleins te zijn, maar is in mijn optiek fundamenteel voor een positievere gedachtegang. Ik plaats mijzelf namelijk al in de toekomst op die schooldag. Ik zeg dus eigenlijk tegen mijzelf: “ik kan dit aan tot en met die dag.” Dit versterkt mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen enorm.  Dit zegt ook dat ik op die dag meer zal weten. Na die dag zal ik mijn beslissingen niet alleen meer op (negatief) gevoel baseren, maar ook op veel meer informatie die ik heb. Daarom geef ik en gebruik ik alles wat ik in mij heb om die ‘informatiedag’ te halen. Ik weet namelijk dat die dag mijn brein rust en mogelijkheden zal bieden voor de dagen daarna. Goed gevoelJe kunt je voorstellen dat ik enorm vermoeid raak door dit hele proces en door al mijn gedachten en gevoelens. Ik ben nu ook nog steeds vermoeid. Mede hierdoor en de drukke maanden die ik heb gehad. Dat gaat ook niet zomaar weg. Inmiddels ligt de schooldag die ik uit alle macht heb gehaald alweer achter mij. Ik heb een heel fijn en positief gesprek gehad met de leraar. De onduidelijkheden en twijfels zijn hierdoor verdwenen. Dus nu ben ik vermoeid, maar wel met een goed gevoel. Dit maakt een enorm verschil in mijn brein. Ik heb weer wat ruimte gekregen en daardoor kan ik hopelijk nu wel de ‘herstelknop’ vinden. Één ding is zeker! Het stemt mij in ieder geval positief naar alles dat nog op mijn pad gaat komen.

Je zult nooit de perfecte balans hebben, want die bestaat niet, maar je kan er wel één hebben die heel nauw bij jou aansluit.

Mijn vaderZoals jullie hebben kunnen lezen in vorige blogs over mijn vader is onze band lang niet altijd zo goed geweest als nu. Er was lang geen begrip voor elkaar. Het was alsof we een andere taal spraken. Dit was een periode in ons leven waarin pap niet zichzelf was en waarin ik niet wist wie ik eigenlijk was. Dat je elkaar in deze tijd niet kan vinden, vind ik achteraf gezien helemaal niet raar. Al had ik het graag anders gezien, maar zo is het leven. Ik neem het verleden wel mee om van te leren, maar ik leef daar niet meer, want het is geweest.DoorgaanZo probeer ik nu ook te leven, want ik heb zware maanden gehad en herstel er maar moeilijk van. Ik heb al een hele tijd een gevoel van vermoeidheid over mij. Ik ben zoekende om hiermee om te gaan. Toch realiseer ik mij wel degelijk dat die maanden het verleden zijn en dat ik er doorheen ben gekomen. Ik heb een diploma gehaald en probeer nu de nieuwe opleiding goed op te pakken. Deze positieve gedachtegang helpt mij om beter om te kunnen gaan met het nu. Waardoor ik ook positiever naar de toekomst kan kijken. Dit neemt de vermoeidheid niet weg, maar het zorgt er wel voor dat ik niet stil kom te staan.Terug naar mijn vaderMijn vader en ik hebben heel hard gewerkt om onszelf (weer) te vinden en om elkaar te vinden. De band die we nu hebben is het resultaat van jaren lang met elkaar praten en samen dingen ondernemen. We kunnen elkaar nu gewoon zeggen wat we vinden. Ook als we het niet met elkaar eens zijn of dingen anders zien. Dit veranderd onze relatie niet langer in negatief opzicht. Sterker nog het helpt alleen om nog dichterbij elkaar te komen. Ik ben echt heel trots op mijn vader dat hij zich zo openstelt en over van alles met mij wil praten. Pa, je bent een hele sterke, maar ook lieve man!Mijn moederHet beetje dat ik tot nu toe over mijn moeder heb geschreven was niet al te positief. Dat komt, omdat mijn moeder en ik nog wel dingen uit het verleden aan het verwerken zijn. Daar zijn we nu af en toe nog mee bezig en ik merk dat we elkaar langzaam, met kleine stapjes, beter gaan begrijpen. Daarnaast doet mijn moeder veel beter haar best om van zich te laten horen. Soms een serieuze app over iets belangrijks en ook weleens een grapje hier en daar. Laatst hebben we samen gezellig gewandeld tijdens de Nightwalk in Eibergen. Bedankt mam. Ik ben blij dat we op de goede weg zijn samen. Ik ben ook trots op jou dat je er net als pap voor open staat om goede gesprekken aan te gaan!Trots op mijzelfToch mag ik ook mijzelf dankbaar zijn en trots zijn op mijzelf. Als ik het niet had aangedurfd om over allerlei moeilijke dingen in gesprek te gaan met mijn ouders dan was het nooit tot goede verstandhoudingen gekomen. Dat begon al bij het werken aan mijzelf en het leren omgaan met mijn autisme.Het doen van een opleiding tot Life coach en e-coach hebben mij ook geholpen om vragen en gedachtes te zoeken achter bepaalde opmerkingen. Ik sta veel meer open voor dat wat een ander heeft te zeggen en dat zorgt voor diepgang en een betere relatie. Wat die relatie ook is. Ik kan hetAl die communicatie binnen mijn familie heeft ervoor gezorgd dat ik nu ook beter met anderen durf te communiceren. Ik zeg ook gewoon bij mijn vrijwilligerswerk dat ik vermoeid ben. Ik zeg niet langer dat het goed gaat als het dat niet helemaal gaat. Ik ben hierin duidelijk en eerlijk. Dat is ook de beste weg. Ik ben wie ik ben en ik heb last van de dingen waar ik last van heb. Dat maakt mij geen minder mens. Juist het tegenovergestelde. Het maakt mij een beter mens door eerlijk te zijn over mijn valkuilen en dingen die er spelen.Door dit te blijven doen, geloof ik dat ik ook mijn nieuwe opleiding tot een positief einde kan brengen. Hoe dit einde er uiteindelijk ook uit zal zien. Het gaat namelijk om het leren van de reis ongeacht het uiteindelijke resultaat. Of ik straks nog een diploma heb is afhankelijk van het goed uitvoeren van de competenties. Voor mij is het belangrijk dat ik de reis in zijn geheel kan volbrengen en dat geloof krijg ik ondanks de vermoeidheid langzaam wel en dat is heel erg fijn.

Een wereld van verschilHet gevoel van het boos, gefrustreerd of verdrietig worden door zo’n opmerking zit er nog wel een beetje. Het is namelijk zo’n oppervlakkige opmerking van iemand die geen weet heeft van wat erachter zit. Diegene heeft geen idee hoe hard ik moet werken om bepaalde aspecten van het leven draagbaar en leefbaar te maken. Geen idee hoe hard ik werk en heb moeten werken om dingen aan te kunnen gaan en te onderhouden. Mensen die mij kennen, weten dat het de ene dag lijkt alsof ik de wereld aankan en de volgende dag is het al een prestatie wanneer ik mijn bed uitstap. De persoon die die opmerking plaatst weet dat niet en daar zit het hem dus ook in. Daarnaast zit het hem ook in de manier waarop ik zo’n opmerking opvat. Weet je nog mijn vorige blog over de opmerking van mijn zusje? Zo niet, lees dat blog nog even, want dat sluit hier heel goed bij aan. Ik kan er niks tegen doen dat iemand zo’n opmerking maakt, maar ik kan wel kiezen hoe ik ermee om wil gaan. Dat ik iets voel bij die opmerking wil niet zeggen dat ik dat gevoel moet uiten. Ik stel het gevoel uiten uit en ga op onderzoek. Wat bedoel je met die opmerking? Of ik vertel direct dat het mij makkelijk lijkt af te gaan, maar dat ik daar een hele hoop in mijn leven voor heb gedaan en nog steeds doe. Heb ik een enorm vol hoofd en niet de capaciteit om er dieper op in te gaan? Dan bedank ik diegene, want je kan het ook zien als een compliment. Vervolgens haal ik mij weg uit de situatie. Moet ik er later toch nog wat mee, omdat ik twijfel of het een compliment was of gewoon, omdat ik zelf wat meer wil vertellen wat erachter zit dan kom ik er later op terug. Dingen van de positieve kant bekijken helpt enorm. Je verplaatsen in wat er allemaal achter de opmerking kan zitten ook. Zo’n opmerking kan een compliment zijn, maar er kunnen ook heel wat gedachtes en vragen achter zitten. Zo in het leven staan, maakt al een wereld van verschil. Je directe emotie uitstellen waardoor je nieuwsgierig kan zijn, brengt veel meer diepgang en uiteindelijk een veel prettigere omgang met anderen.Wat gaat het mij makkelijk afIk zei het al even: “Mensen die mij kennen, weten dat het de ene dag lijkt alsof ik de wereld aankan en de volgende dag is het al een hele prestatie wanneer ik mijn bed uitstap.” Deze opmerking maak ik niet voor niets, want zo is het. Er zijn dagen waarop ik heel veel kan en doe en er zijn dagen waarop ik instaat ben tot weinig. Mensen die mij maar af en toe zien, zien vaak de beste versie van mij. Ik heb mij namelijk voorbereid en opgeladen voor een intensief gesprek, een voordracht, een uitje, een schooldag en ga zo maar door. Ze zien niet wat daaromheen gebeurt in mijn dagelijks leven. De worstelingen die daarbij komen kijken en mij veel energie kosten. Als ik een slechte dag heb met een vol hoofd zal er toch:

Hoe is dat idee bij jou ontstaan?Nienke vertelde mij: “Het leek erop dat je vroeger veel meer kon dan wat je nu kan.” Met vroeger bedoelde ze onze tienerjaren. Ik pauzeerde even en dacht na hoe ik hier antwoord op moest geven. Toen begon ik met vertellen: “Jij zag mij vroeger gewoon als jouw broer. Wat ik natuurlijk ook gewoon ben. Mijn wereld was toen heel klein. In die tijd ging ik elk weekend uit met veel dezelfde mensen, ik ging erheen met dezelfde bus en kwam ook terug met dezelfde bus. Jij en ik gameden ook heel veel samen om te ontsnappen uit de realiteit. Hierin hadden wij houvast aan elkaar. Jij hebt daardoor bijna nooit de dingen waar ik het moeilijk mee had gezien. Jij zag mij eigenlijk alleen op momenten dat ik niet met de realiteit bezig was. Op momenten dat het goed leek te gaan met mij. Dit neemt alleen niet weg dat ik wel degelijk heel veel moeite had met de wereld om mij heen. ‘Ik liet haar zien hoe ik er vroeger bij zat wanneer ik een gesprek had met iemand. Handen wrijvend over mijn broek naar het plafond starend.’ Sterker nog ik zat er zo bij, maar mijn vader voerde het gesprek, want ik kon dat niet. Hier en daar een paar woorden misschien. Tegenwoordig is mijn wereld veel groter dan toen en moet ik met veel meer dingen omgaan. Dit gaat mij nu over het algemeen goed af doordat ik al die jaren zoveel aan mijzelf heb gewerkt. Ik durf veel meer aan te geven en ik praat veel meer over mijn autisme. Dat er bij jou hierdoor verwarring is ontstaan begrijp ik al te goed. Jouw beeld van mij is anders door de momenten waarop jij mij zag en door de levensfase waar we in zaten. Die verwarring wordt erger door alles wat ik schrijf en zeg. Daarbij waren wij totaal niet bezig met wat er in de ander omging. We zaten allebei op standje overleven en hielpen elkaar daar doorheen. ” Door deze korte uitleg begreep Nienke het al een stuk beter. Ze was bang dat ze mij voor het hoofd zou stoten met deze opmerking, maar ik vond juist het tegendeel. Ik vond het juist machtig interessant om hierover te praten. Haar laten zien wat zij zag en uitleggen welke dingen ze niet zag. Dit bevestigde ze.Een beetje meer begripDoor ons gesprek ontstond er meer wederzijds begrip. Ik zie waar haar gedachtegang vandaan komt en Nienke ziet wel degelijk in dat ik niet meer autisme heb dan vroeger. Daarbij is er ook niet zoiets als meer autisme hebben. Ik heb gewoon autisme, alleen daar kan ik nu veel beter mee omgaan. Daarnaast durf ik mij veel kwetsbaarder op te stellen en deel ik veel meer van mijn gevoelens en gedachten. Ik vertelde haar ook dat ik niet voor niets bepaalde dingen bij anderen neerleg om mee te kunnen doen. Zo betalen anderen altijd als we naar uitjes gaan en krijg ik later een tikkie. Zo zorgt een ander altijd voor de reis naar en weg van dat uitje. Dit zijn dingen die ik niet voor niets zo met familie heb geregeld. Vroeger was dit niet nodig, want we kwamen samen bijna nooit ergens. Als we al weggingen reed pap. AngstNienke liep al een tijdje met deze gedachte rond. Achter deze gedachte schuilen een hele hoop vragen. Ik ben blij dat ze deze gedachte er uiteindelijk zo ongezouten heeft uitgeflapt. Pas als het op tafel ligt kan je het er over hebben. Ik hoop dat ze in de toekomst mij eerder durft te benaderen met dit soort dingen. Ze vertelde dat ze bang was om erover te beginnen. Vooral bang dat ik boos op haar zou worden. Toen stelde ik haar de vraag: “wanneer ben ik voor het laatst echt boos op jou geweest?” Ze dacht na en zei: “dat kan ik mij niet herinneren.” Na een korte pauze kwam er: “Je bent nog nooit boos op mij geworden.”  Wat kunnen wij leren van dit verhaalDoor open met elkaar een gesprek aan te gaan, al is het een (voor jou) moeilijk onderwerp, kom je tot meer wederzijds begrip. Ik had mij beledigd kunnen voelen en het gesprek kunnen beëindigen. Maar wat had dat opgeleverd? Niks voor mij en niks voor haar. Daarbij bedoelde ze het ook totaal niet beledigend. De gedachte en de opmerking daarover kwamen voort uit een hoop vragen en nieuwsgierigheid. Het kwam erop deze manier uit, omdat Nienke niet wist hoe ze het moest zeggen. Wat kunnen wij leren van dit verhaal? Oordeel iemand niet op de woorden die er worden gezegd, maar kijk oprecht wat er achter die woorden zit. Ik ben blij dat ik dat over de jaren en het afgelopen jaar heb geleerd, want anders schreef ik vandaag een heel ander blog.

Passend onderwijsNadat vorig jaar bleek dat die manier van studeren niet passend was, ben ik gaan zoeken naar alternatieven. Ik wil mijzelf namelijk graag blijven ontwikkelen. Daarbij moet ik alleen wel rekening houden met de balans tussen aan de slag, rust en ontspanning. Maar dat is niet het enige. Locatie, klas, leraren, manier van studeren, praktijk en hoe alles thuis loopt zijn hierin ook belangrijk. Bij thuis bedoel ik ook de rest van mijn familie. Energie om er voor hun te zijn en te helpen, maar natuurlijk ook alle taken. Mijn studie moet namelijk een toevoeging zijn aan mijn leven en niet ten koste gaan van. Ik heb veel geleerd over mijn autisme en dus ook dat ik met van alles rekening moet houden. Daarbij heb ik grote controle over dat wat ik toevoeg, maar mijn autisme is er altijd en dus moeten de stapjes klein genoeg zijn. Dat is in ons onderwijs systeem een hele uitdaging en daar ben ik niet de enige in.  Maar hoe vind je nou dat wat bij je past? Ik spreek met mensen die ik ken en zoek op internet naar de mogelijkheden. Ik wist dat ik coaching vaardigheden wou opdoen vanuit mijn wil om anderen te helpen met hun zoektocht naar zichzelf. Zo stuitte ik op de Life coach opleiding van de NHA. Ik nam gelijk de combi opleiding met E-coaching erbij, omdat dit mij erg aanspreekt. Vanuit mijn veilige omgeving iemand begeleiden in zijn/haar veilige omgeving. Dit was dan zoals je onderhand wel begrijpt een thuisstudie. Ik schreef mij eind januari in en nu ben ik dus geslaagd met een gemiddeld cijfer van een 8,3.Mijn niveau Aan het begin van de opleiding ging ik iets te snel. Dit gebeurd vaker. Als ik ergens voor ga, ga ik er ook vol voor. Hier moest ik mijn plek in vinden. De lerares heeft mij hierop gewezen. Hierdoor kwam ik in een beter tempo en werd mijn niveau hoger en de kwaliteit van mijn werk beter. Niet dat het slecht was, maar er was meer ruimte voor verbetering. Ik haalde een paar keer een 7 en één keer een 6,5. Na de feedback van de docent werd mijn niveau aanzienlijk hoger. Opgegeven moment werd mijn niveau zelfs bijna standaard een 8. Met hier en daar een 9 en ik had voor E-coaching zelfs tweemaal een 9,5 en tweemaal een 10.  En weten jullie nog die 5 die ik moest herkansen en toen een 10 werd? Het was af en toe een rollercoaster voor mijn emoties. Uiteindelijk ben ik zeer tevreden over mijn groei gedurende de opleiding. De cijfers zijn mooi, maar het zien en voelen van de progressie zijn veel belangrijker.

Speciaal en bijzonderToen ik te horen kreeg dat Natalie de RoeteRing dit jaar in ontvangst mocht nemen, overviel mij een gevoel van trots en blijdschap. Ik heb van heel dichtbij meegemaakt hoe ze bezig was met Erken Fibromyalgie. Hoeveel tijd, aandacht, hart en ziel ze in de erkenning voor Fibromyalgie heeft gelegd en nog steeds legt. Ik weet dat veel mensen het op zouden hebben gegeven toen ze na 2 jaar opnieuw moest beginnen met de handtekeningen verzamelen. Maar niet Natalie. Ze ging door. Gedreven door het doel dat ze voor ogen heeft. Ik denk en weet dat ik dat niet vol zou hebben gehouden. Daar ben ik niet sterk genoeg voor. Wel heb ik al die jaren achter haar gestaan en sta dat nu natuurlijk nog steeds. Zoals ik al zei ben ik trots en blij voor haar en met haar. Wat ze nu al bereikt heeft is speciaal en bijzonder. Daarom vond ik het passend om voor de tweede keer in mijn leven een driedelig pak aan te trekken. Nee, niet zomaar een pak. Het was mijn trouwpak. Je had haar gezicht moeten zien toen ik het aan had. Ze straalde en dat was nu ook precies de bedoeling. Ik wilde laten zien dat het bijzonder is wat ze heeft neergezet en dat ze daar nu een stukje persoonlijke erkenning voor krijgt door middel van de RoeteRing. Ik wist ook dat mijn pak, hoe klein het gebaar ook is, daarbij zou helpen.deze avond draait om haarDit was ook alles wat ik voor haar kon doen. Mij op deze manier kleden, met haar meegaan en er voor haar zijn. Ze had er de hele dag al zin in om naar Amsterdam te gaan, waar de uitreiking plaats zou vinden. Ze voelde zich naar mijn idee op haar gemak. Dat bleek wel hoe ze iedereen groette en hoe iedereen haar groette. Het ging haar heel natuurlijk af. Dit terwijl ik tijdens het eten naast haar zat en niet wist wat ik tegen de mensen moest zeggen. Ik zat daar maar een beetje en besloot in gesprek te gaan met mijn schoonmoeder. Dit hielp om het rare gevoel dat ik had tegen te gaan. Dit soort dingen ben ik toch ook niet gewend. Ik denk ook niet dat ik er ooit aan kan wennen, maar dat neemt niet weg dat ik ervoor Natalie bij zal zijn. Het draait namelijk om haar.De uitreikingNa hele mooie woorden van Renske Leijten, overhandigde ze de RoeteRing aan Natalie. In mijn ogen een zichtbaar emotioneel moment voor allebei. De toespraak die Natalie vervolgens gaf was indrukwekkend. Ze kreeg naderhand dan ook een staande ovatie. Wil je zien hoe de avond en de toespraak gingen? Bekijk dan het filmpje door op deze link te klikken. (Het stuk van de uitreiking begint bij 51:15)Toen de uitreiking ten einde kwam, gingen veel mensen nog napraten en samen een drankje doen. Natalie heeft nog aardig wat staan kletsen met allerlei mensen. Ze straalde van het begin tot het eind van de avond. Dat maakt mij een gelukkig man.

VoorbereidingOm mij voor te bereiden op mijn voordracht ben ik er maanden terug al mee aan de slag gegaan. Ik heb een mindmap gemaakt van mijn leven. Met foto’s en tekst. Vanuit die mindmap ben ik toen mijn verhaal gaan schrijven. Telkens voegde ik wat toe of veranderde ik nog wat. Dit deed ik tot ik echt mijn verhaal had. Toen dat klaar was, ben ik het gaan oefenen. Zo kwam ik erachter dat er toch nog iets ontbrak. Een stukje interactie. Vandaar dat ik in het midden van mijn verhaal een vraag had voorbereid voor de groep. Mijn vraag was: “Zien jullie het terugkerende patroon? Zo ja, welk patroon zien jullie dan en hoe uit zich dit?” Iedereen kon hun eigen antwoord opschrijven, zodat we hier na mijn voordracht op in konden gaan. Daarnaast heb ik nog een gesprek gehad over de praktische zaken (tijd, plek, hoeveel personen er komen etc) met Adèle Krabben, zij is de regiomoeder van Mama Vita Achterhoek. Zo stond mij niks meer in de weg om mijn voordracht te houden.Tenminste je zou denken dat niks mij meer in de weg stond. Helaas ben ik nog niet geheel hersteld van de schooldag en heb ik een hele drukke week. Ik had het er met mijn vader over en toen zei hij: “Dan breng en haal ik je toch gewoon.” Ik dacht: ja, dat zou helpen. Hij mocht ook gewoon bij de avond aanwezig zijn, dus kon hij gewoon blijven.  Mijn voordrachtIk was op tijd aanwezig, zodat ik de ruimte waar ik mijn voordracht ging houden in mij op kon nemen. Ik kon een plek uitkiezen waar ik wou gaan zitten en ik kon mijn mindmap neerzetten in de ruimte. Ik was een beetje gespannen, maar relaxter dan normaal bij dit soort dingen. Langzaam kwamen er anderen binnen en toen iedereen er was, kon de avond echt beginnen. Even kort voorstellen en toen begon ik aan mijn half uur durende voordracht. Eerst werd er door Adèle al aangegeven dat er vragen opgeschreven konden worden. We zouden het dan aan het eind van de voordracht over de vragen kunnen hebben. Daar voegde ik nog aan toe dat ik ook zelf een vraag zou stellen tussendoor en dat we die ook aan het eind gingen bespreken. Zo was het ook duidelijk voor iedereen.Er werd aandachtig geluisterd en mijn mindmap werd ondertussen flink bestudeerd. Het mooie was dat de mindmap niet alleen mij had geholpen tijdens het maken van mijn voordracht, maar nu ook als geheugensteun diende voor de mensen die er waren. Zo konden ze heel mooi mijn vraag beantwoorden. Ik gaf ze ook een paar minuten de tijd om rustig een antwoord te formuleren. Toen iedereen was uitgeschreven ging ik verder met mijn verhaal.Aan het eind droeg ik een gedicht voor dat ik speciaal had geschreven voor deze gelegenheid. Dit gedicht genaamd: “Het kind in mij,” zal ik aankomende vrijdag hier op de website plaatsen. Na dit gedicht kreeg ik applaus en moest iedereen even bijkomen van mijn verhaal. Na wat koffie of thee en een moment van rust zijn we toen ingegaan op mijn vraag. Iedereen zag de overvraging die steeds ontstond. Het wel willen en het aangaan van dingen, maar het niet bij machte zijn om met alles om te kunnen gaan. Daarbij speelde ook de omgeving een grote rol. Wat ik mooi vond was ook dat het één iemand echt was opgevallen hoe onveilig ik mij heel lang heb gevoeld. We gingen hier iets dieper op in en ik vertelde hoe belangrijk mijn basis voor mij is en dat ik heel lang geen fijne, goede en veilige basis gehad heb in mijn leven.

SpanningZoals altijd bij nieuwe en onbekende dingen ontstaat er veel spanning bij mij. Door die spanning begin ik, zoals je in mijn gedicht hebt kunnen lezen, met 80% van mijn interne batterij. In de dagen voor de schooldag begint er zich al een raar gevoel te vormen in mijn buik. Het is alsof ik constant trek heb, terwijl ik wel gewoon eet. Het is een zeer irritant gevoel. “Het knaagt aan mij,” zei hij met zijn eigen gekke gevoel voor humor.Dat knagen haalt letterlijk wat energie bij mij weg, waardoor de batterij niet op 100% komt. Vandaar dat ik begon met 80%. Wat eerlijk gezegd nog veel energie is voor de berg die school in mijn ogen is. Dat ik het op 80% heb weten te houden voordat ik begon, is te danken aan mijn zelfkennis. Ik geef mijzelf wat ik nodig heb om zoveel mogelijk energie te hebben om de berg te beklimmen. Ik regel de planning, materialen en mensen die ik nodig heb om te kunnen beginnen aan mijn klim. Dit heb ik nog beter gedaan dan vorig jaar. Vandaar dat ik nu wel bij de top ben aangekomen.Daar ga ik danDonderdagochtend heb ik ondanks de spanning nog wel wat kunnen eten. Belangrijk, want voedsel is energie voor lichaam en geest. Ik had mijn eten en drinken de avond van tevoren al klaar gezet. Alles wat voor school af moest was af. Ik had ook alle competenties al overzichtelijk gemaakt voor mijzelf. De leraar had ik al ontmoet en een aantal keer gesproken. Ook omtrent de zorgen die ik had over de praktijk. Er stond mij dus niets meer in de weg om het aan te gaan. Mijn vader heeft mij tegen 9 uur afgezet bij het schoolgebouw. Ik had nog steeds hetzelfde knagende gevoel, maar het werd gelukkig niet erger toen ik school binnen stapte. Ik was één van de eersten en zo kon ik wennen aan het lokaal. Ik kon ook aan de slag met de wifi perikelen op de laptop. Zo waren die voor mij ook al opgelost voor de les begon.Een lege batterijHet begon met een kort voorstel rondje. Waar ik altijd tegenop zie. Gelukkig ben ik daarin niet de enige. Dit bleek later toen ik het er over kreeg met een groepje klasgenoten tijdens één van de opdrachten. Het begin was zwaar voor mij en vroeg al veel van die 80%. Daarom schreef ik veel op van wat er verteld werd. Dan kan ik die informatie later thuis, wanneer ik weer meer energie heb, uitwerken. De middag pauze was wel even fijn om mijn gedachten te ordenen. ’s Middags ging ik aan de slag met mijn mbo groepje. Dit vond ik erg fijn. Ideeën uitwisselen en met elkaar in gesprek over de competenties. Ik kwam op het idee voor een whatsapp groepje, zodat we elkaar makkelijk kunnen bereiken bij kleine kwesties. We kunnen dan ook via de whatsapp afspraken maken voor teams bij grotere dingen. Iedereen van mijn groepje vond dit een goed idee. Om half vier was de schooldag voorbij. Mijn batterij was bijna helemaal leeg. Ik bedankte mijn klasgenoten en de leraar en verliet het lokaal. Ik liep het gebouw uit en ben toen op mijn vader gaan wachten. Na wat app contact moest ik nog een klein stukje lopen. Tijdens de terugweg in de auto heb ik nog wel wat met mijn vader gesproken, maar hoe en wat dat moet je mij niet vragen. Dat weet ik niet meer. Alles ging langs mij heen. Het batterijtje was nu echt leeg.

Wat heb ik geleerd van vorig jaar?Ik heb in mijn keuze van nu, het geleerde van vorig jaar mee genomen. Dat wat ik dacht dat wel zou werken en wel zou gaan, werkte namelijk niet. Buiten de stad parkeren en dan naar school lopen, werkte niet zo goed als gehoopt. Ik kreeg nog teveel prikkels binnen. Zoveel dat ik het niet meer kon overzien. Daarbij ging ik alsnog te snel voor mijzelf. Ik zou namelijk één keer in de week naar school en daarnaast ongeveer 16-20 uur stage doen. Dan zou ik van zo’n 4 uur vrijwilligerswerk en 6 uur werken aan mijn blog naar zo’n 20-30 uur per week gaan aan verplichte uren. Daarnaast moet mijn blog gewoon doorlopen. Dat is dus ineens een volle werkweek. Daar komt nog bij dat de school alles behalve prikkelvriendelijk was. Groot en open, met veel verschillende lokalen en leraren waar ik heen zou moeten. Alles waar ik in het verleden ook moeite mee had op school. Ik kan heel veel, maar ik kan mijn autisme niet uit zetten. Sterker nog, dit zou ik ook niet willen. Ik ben wie ik ben ook mede door mijn autisme, maar dat is weer een heel ander onderwerp.Kleine stapjesNatuurlijk heb ik veel geleerd over mijzelf en de werking van mijn brein, maar dat wil niet zeggen dat ik geen last meer ervaar van alles wat er op mij afkomt. Teveel is teveel en dan druk ik op de noodstop. Doe ik dat niet dan verlies ik meer dan alleen dat wat ik toe wou voegen. Ik moet veel kleiner denken om dat wat ik wil te bereiken. Kleine stapjes toevoegen om mijn grote doel te bereiken.  Wat is er nu dan anders?Maar Melvin, hoe vertaalt zich dat naar deze keer? Daar zal ik eens uitgebreid op antwoorden. Ik heb het voor mijzelf overzichtelijker gemaakt. Deze opleiding bestaat uit 8 bijeenkomsten van ongeveer 6 uur gedurende een periode van 8 maanden. Dus ik ga één keer per maand naar school. Dat is dus aanzienlijk anders dan vorig jaar. Dit is voor mij te doen al is het zwaar en ben ik nerveus. Ik heb namelijk genoeg hersteltijd. Iets dat ik vorig jaar niet zou hebben gehad. Daarbij weet ik nu al aan welke competenties ik allemaal moet voldoen om mijn diploma te behalen. Dit betekent dat ik nu al dingen kan plannen, voorbereiden en klaar kan zetten voor de opleiding. Ik heb bijvoorbeeld al een hele map aangelegd waar alle competenties in worden geordend. Ik heb zelfs al dingen gepland voor wat competenties. Dit geeft mij nog meer tijd voor de competenties die ik als lastig zou kunnen ervaren.Dit is niet het enige. Mijn vader brengt en haalt mij elke schooldag, zodat al mijn energie daarin gestopt kan worden. Zoals je onderhand wel weet, zal die energie niet alleen in de lesstof gaan, maar in alles wat erbij school komt kijken. Dat brengt mij op het laatste stuk en het stuk dat mij de meeste stress heeft bezorgd. De praktijkplek.Praktijk stressToen ik mij voor de opleiding inschreef, leek alles geregeld te zijn. Ik zou de praktijk doen bij de Stadskamer (Autisme ontmoetingsavond.) Het bleek alleen lastig te zijn om van uit die avond iemand 1 op 1 te gaan begeleiden. Daar komt nog bij dat ik dat nu eigenlijk zelf niet wil. In mijn ogen is wat we nu hebben opgebouwd met de groep heel waardevol. Verander ik mijn rol voor één iemand in de groep dan verander ik de hele dynamiek in de groep. Dit is niet wenselijk. Dit zorgde alleen wel voor een probleem met de opleiding. Je moet namelijk voor 4 van de 8 competenties iemand 1 op 1 begeleiden. Dit besef kwam ook nog eens 2 weken voor de opleiding begon. Ik moet zeggen dat de noodstop weer heel dichtbij kwam. Dit was alleen niet de juiste oplossing voor dat moment. Ik nam heel even een moment van rust. Zo kwam er weer wat energie terug en ben toen mijn connecties aan gaan schrijven. Onder andere van OpWeg Coaching. Weet je nog? Waar ik vorig jaar stage zou gaan lopen. Hier kwam razend snel respons op. Binnen een week ging ik van een vraag naar een (toekomstige) casus voor de 1 op 1 en zo heb ik alles in de praktijk ook voor elkaar.