Winnaarsmentaliteit

Ontwijken
Ik heb een moeilijke jeugd gehad. Ik heb vanaf 4 tot 9 jaar oud niet (goed) kunnen lopen, werd op het vmbo gepest en in de rest van de tienerjaren voelde ik mij ook door mijn ouders niet gewaardeerd. De relatie met mijn vader bestond bijna niet. Mijn gedachten in die tijd waren dat ik hem zoveel mogelijk moest ontwijken. Hij begreep mij toch niet en hoe die met mij om moest gaan al helemaal niet.

Vader tijd
Daar komt nog bij dat we allebei graag winnaars zijn en als je aan hetzelfde meedoet kan er uiteindelijk maar één winnen. Dan kan het weleens botsen en flink tekeer gaan. Tijdens een deel van mijn jeugd won mijn vader altijd van mij. Een potje voetbal, minigolf of een bordspel. Het maakte niet uit wat we deden. Winnen kon ik wel vergeten, totdat een andere vader aan mijn kant kwam staan. Vader tijd, werd toen mijn grote vriend. Naarmate ik ouder, sterker, slimmer en bovenal behendiger met een voetbal werd, begon het winnen. Een pijnlijke klap voor mijn vader, toen ik hem met 13-3 op vakantie versloeg. Hij stormde kwaad de trap af en heeft mij een hele tijd niks gezegd.   

De vader die ik nu heb
Toen mijn ouders zo’n 10 jaar geleden uit elkaar gingen, heeft mijn vader zichzelf teruggevonden. Hij werd zachter, vriendelijker en toonde meer begrip. Hij groeide uit tot een vader die ik koester, waardeer en waarvan ik kan zeggen dat ik van hem hou. Hij steunt mij in alles dat ik doe. We werken goed samen, gaan bijna elk weekend wandelen en slobberen regelmatig koffie met elkaar. Er vallen bijna nooit stiltes tijdens een wandeling. We hebben dan ook een hoop vader en zoon tijd in te halen.

Winnaarsmentaliteit
Maar Melvin, hoe doen jullie dat nou met jullie winnaarsmentaliteit? Dat hebben wij slim opgelost. We zitten tegenwoordig altijd in hetzelfde team!