Er gaat op een dag van alles door mijn hoofd. Heel veel positieve dingen over mijzelf en de wereld om mij heen, maar ergens komt het negatieve toch ook wel naar voren. Die ene gedachte, die ene stem creëert dan een gevoel dat mij naar beneden probeert te halen.
Die ene stem
Die gedachte of die stem is er al zolang als ik mij kan herinneren. Vroeger was die luid en overstemde die alle positieve woorden. Ik praatte mijzelf steeds dieper de put in en de wereld om mijn heen deed gezellig mee. Dieper, steeds dieper zakte ik weg en er waren momenten waarop ik het niet meer zag zitten.
De put
Het was donker, koud en eenzaam op de bodem. Toch bleef ik graven. Ik praatte niet over mijn emoties en gevoelens. Ik had toch niemand die naar mij wou luisteren. Het had toch geen zin om daar moeite, tijd en aandacht in te steken. Mijn mening onbelangrijk. Mijn stem niet hoorbaar. Mijn gevoel doof. Nog steeds bleef ik graven. Zonder doel, maar wel steeds dieper. Die schep was mijn houvast. Het enige tastbare dat ik had.
Een lang touw
Na jaren te hebben gegraven en compleet kapot te zijn van binnen, moest ik even uitrusten. Ik keek omhoog en kon het licht dat de put in scheen niet eens meer zien. Alle hoop verloren. Het was op dat moment dat ik bijna slaande ruzie kreeg met mijn vader. Het was dat mijn moeder er tussen sprong, anders hadden we elkaar op de bek geslagen. Alle emoties en opgekropte gevoelens van de jaren uit mijn jeugd moesten eruit.
Dit was het moment waarop mijn vader een touw de put in slingerde. Op het moment zelf zag ik dat niet en hoe kon ik het ook zien, maar ik weet nu dat het één van de belangrijkste momenten was uit mijn leven. Vanaf dat moment werd alles in werking gezet. Ik begon met praten en kreeg de hulp die ik nodig had. Ik moest ook wel praten, want het touw was te kort. Mijn stem was vaag te horen, maar mijn omgeving begon te begrijpen dat er stukken bij aan geknoopt moesten worden.
Licht
Ik liet mijn schep vallen en pakte het touw. Zo begon mijn lange klim naar boven. De laatste paar jaren van mijn klim kon ik al licht zien. Dit jaar heb ik de rand van de put gepakt en mijzelf uit de put getrokken. De lange en zware klim heb ik zelf gedaan, maar ik wil alle begeleiders, therapeuten, familie en andere mensen die hebben geholpen met het touw, op deze manier hartelijk bedanken.
Reactie plaatsen
Reacties
Prachtig verhaal over de lange weg die je gegaan bent en nog aan het afleggen bent!!!
Mega trots op jou!!
Je bent een kanjer! Mijn bonusbroertje 😉❤️