Een fascinerend vol hoofd

Denken over eigen doen
klinkt het stom als ik zeg dat ik soms gefascineerd raak door mijzelf? Regelmatig ben ik bezig om mijzelf te analyseren. Wat doe ik goed en wat niet? Hoe kan ik dat de volgende keer beter doen? Zijn er manieren om met mijn volle hoofd om te gaan? Wat wordt er in deze situatie van mij verwacht? Ja, van al dat denken krijg ik ook een vol hoofd. Toch doe ik het, want ik heb het nodig.

Vragen
Ik wil steeds meer weten over mijzelf. Waarom doe ik zoals ik doe? Waarom denk ik zoals ik denk? Waarom lukt mij de ene keer iets wel en de andere keer niet? Het lijkt wel of ik een constante stroom aan vragen heb. Nu weet ik dat het een kwestie is van de boel filteren. De vragen eruit halen die op dit moment belangrijk zijn. De rest die parkeer ik door ze op te schrijven of gewoon los te laten. 

Antwoord
Vaak vind ik wel een antwoord op de vragen die ik heb. Zo niet dan stel ik ze gewoon aan iemand anders. Er over praten helpt namelijk al met het verwerken. Zelfs als je niet het antwoord krijgt dat je van tevoren had gewild. Dat wil niet zeggen dat mijn honger naar zelfkennis dan is gestild. Ik moet, zal en wil steeds meer over mijzelf leren.

Een hels karwei
Ik weet dat dit leren hard nodig is, want zonder deze kennis kan ik er in deze drukke wereld niet zijn. Autisme is hard werken. Heel hard werken om meer te begrijpen van de wereld om je heen. Om dan ook nog te vertellen hoe jij over de dingen denkt en hoe er het beste met jou omgegaan kan worden, is een hels karwei. Daar over nadenken en mee bezig gaan kost heel veel energie.

Toch raad ik iedereen aan om hier mee aan de slag te gaan. Hoe beter jij jezelf kent, hoe beter jij het anderen duidelijk kan maken. Zo creëer je meer begrip en zul je zien dat het allemaal niet zo spannend en eng is dan je van tevoren had bedacht.

Gewoon doen
Zoals je hebt gelezen ben ik heel goed in allerlei vragen bedenken. Vervolgens ga ik die vragen uitpluizen en waar nodig stel ik ze. Dit is alleen niet voldoende om te komen waar ik wil zijn. Soms komt het namelijk voor dat ik alleen een antwoord kan krijgen door iets gewoon te doen.

Ik zal de eerste keer bij de Dorpskamer als voorbeeld nemen. Van tevoren had ik een aantal vragen en gedachten: Hoe kom ik er? Hoe ziet de omgeving eruit? Waar kan ik parkeren? Wat voor mensen komen daar? Hoe ziet de persoon waar ik mee heb afgesproken eruit? Het is in een groep dat vind ik maar niks. Een paar van die vragen had ik zo beantwoord, maar er was één gedachte waardoor ik er bijna niet heen ging.

Hoe kom ik er? Ik ga met de auto en als ik geen auto tot mijn beschikking heb dan wandel ik erheen.

Hoe ziet de omgeving eruit? De buitenkant bekijk ik waar mogelijk altijd met Google Maps. Wanneer ik het nodig vind bekijk ik zelfs een deel van de route die ik moet rijden.

Waar kan ik parkeren? Ook dit bekijk ik op Google Maps. Ik bekijk ook de route die ik van de auto naar De Dorpskamer moet lopen.

Wat voor een mensen komen daar? Mensen die een praatje willen maken. Mensen die anders maar alleen thuis zitten. Mensen die behoefte hebben aan gezelligheid. Allerlei mensen met verschillende achtergronden.

Hoe ziet de persoon waar ik mee heb afgesproken eruit? Ik had een naam dus is het internet wederom mijn vriend. Ik heb de naam gegoogeld en had toen een foto en dus een beeld van de persoon.

Het is in een groep dit vind ik maar niks. Deze is wat lastiger. Het is een aanname die ik doe door ervaring in groepen uit het verleden. Ik stelde mij bij deze gedachte de volgende vraag: Weet jij hoe het er in deze groep aan toe gaat? Mijn antwoord was: Nee, ik heb geen idee en kan het ook niet weten tot ik mij bij de groep voeg.

Zo zie je dat ik al mijn vragen heb beantwoord en mijn eigen gedachten onder de loep heb genomen. Had ik die laatste gedachte niet getackeld met een stukje logica dan was ik waarschijnlijk niet naar de Dorpskamer gegaan.

Ik kan nu zeggen dat het heel erg leuk is om daar een paar uurtjes te zijn. Ik maak gezellig een praatje of ik luister gewoon heerlijk naar wat alle anderen vertellen. Ik ga erheen zonder verplichting en met het idee dat ik wel zie hoe het vandaag zal gaan. Door mijn eigen vragen en gedachten te tackelen en de dingen gewoon te gaan doen ben ik een stuk gelukkiger