Het lijkt het terugkerende verhaal in mijn leven te zijn. De rode draad die door mijn leven loopt. Wat ik ook probeer er zijn altijd hobbels op de weg. Toch is dit niet altijd zo negatief als het lijkt.
De weg naar Rome
Als iets mislukt dan baal je. Zo simpel is het. Daar hoef je geen autisme voor te hebben. Je probeert je te herpakken en er met mensen over te praten. Dan wordt er weleens gezegd dat er meerdere wegen zijn die naar Rome leiden. Dat is natuurlijk waar, maar ik wil helemaal niet naar Rome. Mijn doelen zijn veel kleiner. Althans dat zou je zeggen. Ik wil iets betekenen voor anderen. Ik wil mijn eigen ervaring inzetten om anderen te ondersteunen. Wel moet ik daarbij rekening houden met mijzelf.
Dat rekening houden met mijzelf lukt aardig. Waar ik momenteel moeite mee heb zijn de tegenslagen die veroorzaakt worden door een ander. Ik heb natuurlijk niet veel invloed op anderen, maar soms hebben de keuzes van diegene wel betrekking op mij. Op zulke momenten lijkt het alsof alle moeite die ik heb gedaan voor niets is geweest. Dan moet ik even diep ademhalen. Er bij stilstaan of het wel klopt wat ik denk.
Het antwoord is eigenlijk simpel. Nee, het klopt niet wat ik denk. Het loopt wel is waar anders dan ik had verwacht, maar de moeite die ik erin heb gestoken blijft onveranderd. Dat stuk is heel waardevol en eigenlijk veel belangrijker dan de uitkomst. Daarnaast is het ook nog niet voorbij. Het duurt allemaal gewoon weer wat langer. Ik blijf mij ook inzetten om wel tot een goede uitkomst te komen. Zolang die inzet er is kan ik het niet verkeerd doen.
Autisme café
Ik heb het hier voor een deel over het autisme café. Het zou eerst 28 november zijn, maar dat hebben we heel verstandig doorgezet naar eind januari. Nu zet ik dit natuurlijk niet allemaal alleen op. Ik heb te maken met de Dorpskamer en de Dorpskamer heeft weer te maken met de gemeente. Nu dacht ik dat alles rond was, maar wil de gemeente eerst nog onderzoek doen en een gesprek voeren. Eigenlijk heel logisch, want de gemeente is opdrachtgever van de Dorpskamer. Het was alleen handiger geweest als we daar waren begonnen. Ik neem dit niemand kwalijk, maar ik wil wel even zeggen dat de volgorde anders had gekund. Ik blijf strijdbaar en zal samen met iemand van de Dorpskamer het gesprek aangaan.
Ik weet niet beter
Wie mijn blogs vaak leest, weet dat mijn leven altijd met ups en downs is gegaan.
De downs vaak groter dan de ups, maar ik probeer er het beste van te maken. Ik heb namelijk heel veel geleerd van die tegenslagen. Je kan dus zeggen dat ik weet hoe het voelt om tegenslag te hebben. Je kan ook zeggen dat ik weet hoe ik met tegenslagen om moet te gaan. Dit is zeker waar, maar dat wil niet zeggen dat ik mij niet even kloten voel. Ik laat dat gevoel er gewoon even zijn en dan ga ik weer door. Mijn leven staat niet stil. Ik sleur mijzelf iedere dag gewoon weer uit bed om alles te geven.
Een emotioneel moment
Afgelopen weekend heb ik samen met mijn vader, Nienke, Christiaan en Natalie een eigengemaakte familie-kletspot erbij gepakt. Tijdens het praten kwam de volgende vraag voorbij: Wat bewonder je aan de persoon links van jou? Ik zat links van mijn vader dus hij moest wat over mij zeggen. Hij zei: “Ik vind het enorm sterk en knap van je dat je ondanks al je tegenslagen gewoon weer opstaat. Dat je weer een andere weg vind om toch door te gaan.” Het was denk ik niet aan mij te zien, maar ik kreeg even een brok in mijn keel. Ik dacht: wat kent mijn vader mij toch goed tegenwoordig en hij ziet nu ook echt de strijd die ik doormaak. Die woorden deden heel veel met mij.
Toen ik mijzelf weer een beetje bij elkaar had geraapt, kon ik eindelijk antwoord geven. Ik weet mijn exacte woorden niet meer. Ik weet alleen dat ik gezegd heb dat ik het heel fijn vond om te horen en dat ik op deze manier door zal gaan tot ik er niet meer ben. Ik zie het als een kwaliteit dat ik toch elke keer weer weet op te staan en waar nodig een andere weg bewandel.
Reactie plaatsen
Reacties
Prachtig!!!!