Het heeft heel lang geduurd voordat ik mijzelf kon uiten. Ik heb heel lang niet geweten hoe ik dat moest doen. Ik kropte alles op en als het teveel werd dan ontplofte ik.
Niet kunnen praten
Ik had van huis uit nooit meegekregen om over mijn gevoelens, problemen en gedachten te praten. Dit was gewoon totaal niet aan de orde. Alles waar ik in die tijd mee zat kon ik nergens bespreken. Zo groeide ik uit tot iemand die niet met de emoties van zichzelf of van anderen om kon gaan.
Ik was ook nog te jong om te begrijpen dat ik andere keuzes kon maken als die wie mijn ouders mij voorlegden. Ik deed namelijk wat zij mij hadden geleerd. Ik volgde het voorbeeld dat zij mij gaven. Het is net alsof ik op die leeftijd in bepaalde gebieden nog niet goed voor mijzelf kon denken. Er werd door hun niet gepraat met mij en dus praatte ik niet met hun. Dat dit niet de juiste manier is begreep ik toen niet.
Bezig met mijzelf
Door met mijn autisme aan de slag te gaan heb ik steeds meer leren praten. Ik voerde namelijk hele gesprekken met de begeleiders die ik door de jaren heen heb gehad. Ik boekte langzaam vooruitgang en zo werden mijn eigen gedachten en gevoelens niet langer onderwerpen om te vermijden. Ik wilde er juist over praten en ze delen.
Langzaam begon ik open te zijn tegen mijn familie. Vooral tegenover mijn zusje Nienke. Dat was de weg van de minste weerstand, want onze relatie is altijd goed geweest. Daarna werd ik open tegenover mijn zus Femke en mijn vader. Ik mag hierin zeker Natalie niet vergeten. Ook tegenover haar begon ik meer te praten. Je zou denken dat het makkelijk is om open te zijn over alles tegenover je partner, maar dat vond ik best moeilijk.
Een groeiende band
Doordat ik zo open begon te zijn tegenover mijn familie. Begonnen zij ook open te zijn tegenover mij. Ik hoorde dingen die ik nog nooit had gehoord. Onze band groeit hierdoor enorm. De relatie met mijn vrouw is hierdoor ook veel sterker geworden. Ze praat ook steeds meer met mij en durft mij ook gewoon dingen te vragen. Dat klinkt misschien gek dat ze dat in het verleden niet makkelijk deed, maar dat komt, omdat ze bang was om mij te overprikkelen en overladen met informatie en taken die uitgevoerd moesten worden. Terwijl ik juist graag wil horen wat er moet gebeuren en wat ze van mij verlangt. Kortom al mijn relaties verbeteren, doordat ik nu kan praten en luisteren. Doordat ik weet wat er in mij omgaat kan ik begrip opbrengen voor wat erin een ander omgaat.
Ik ontplof bijna nooit meer. Heel af en toe nog. Wanneer technologie niet mee werkt bijvoorbeeld. Dit is dan even een woord dat niet zo netjes is en dan ben ik het weer kwijt. Vervolgens ga ik verder met de orde van de dag. Het is ook niet erg om je frustratie er een keer uit te laten, maar het is wel belangrijk dat je er gewoon over praat. Dan zijn de echt grote ontploffingen van alle opgekropte emoties en gedachten niet meer nodig. Je leven wordt dan zowel voor jou als de mensen om je heen een stuk aangenamer.
Het leid naar meer
Dat praten en luisteren brengt mij steeds meer in het leven. Het begon met mijn familie. Dat vertaalde ik weer richting vrijwilligerswerk. Dat leidde tot mijn blog. Mijn blog leid mij naar andere mensen met dezelfde problemen als de ik heb gehad. Die mensen help ik nu door met ze in gesprek te gaan. Voor mij is dat enorm waardevol. Je kunt je voorstellen dat ik er best weleens emotioneel van kan worden als ik terugkijk op de reis die ik tot nu toe heb gemaakt. En geloof me, ik ben nog lang niet klaar!
Reactie plaatsen
Reacties