Lezing bij at. groep

Voorbereiding
De voorbereiding op deze lezing heeft zeer lang geduurd. Een aantal gesprekken met Jeanet en uren aan denk- en schrijfwerk over hoe ik het in zou gaan vullen. Ik had om vragen gevraagd die de collega’s van Jeanet hadden, zodat ik die in mijn lezing kon verwerken. Ik heb de uren niet bijgehouden, maar het heeft wat tijd gekost om het zo te krijgen dat ik er comfortabel mee was. Vervolgens heb ik het thuis een paar keer voor mijzelf geoefend en getimed. Ik kwam telkens uit op zo’n 35 tot 40 minuten. Dit vond ik zo prima.

De nacht voor de lezing voelde ik al wat spanning. Toch heb ik wel een aantal uren kunnen slapen. Dit was wel zo prettig. Wel was ik vroeg wakker en kon ik daarna de slaap ook niet meer vatten. De spanning begon zich wat meer op te bouwen. Dit heb ik van mij afgeschreven. Natuurlijk raakte ik hierdoor niet alles kwijt, maar alle beetjes helpen. Ik heb nog een paar minuten in de woonkamer geijsbeerd en ben toen op de hoek van de straat gaan wachten op Jeanet. Het was fijn dat Jeanet mij wel op wou halen en weer terug naar huis wou brengen.

Bij at. groep
Tijdens de heenreis was mijn hoofd ontspannen. Mede door alle goede voorbereiding, maar ook doordat ik rustig een praatje kon maken met Jeanet. Hierdoor hoefde ik mij niet bezig te houden met het gevoel dat ik in mijn buik had. Mijn buik ging namelijk als een gek tekeer. Eenmaal bij at. groep in Velp ging mijn spanning nog verder omhoog. Het ging nu toch echt gebeuren! Ik ontmoette al een paar collega’s van Jeanet op de parkeerplaats en vervolgens gingen we een redelijk groot gebouw binnen. Waar alles wel duidelijk was aangegeven. Dit was enorm prettig. Ik liep zelfs het grootste gedeelte voor Jeanet uit.

Nadat ik nog een zenuw plasje op het toilet had gedaan, zijn we een vergaderruimte in gegaan. Ik wist al dat we eerst even gingen lunchen met zijn allen. Er waren twee mensen jarig. Ik heb het al gedaan, maar nogmaals gefeliciteerd. Ik had Jeanet al voorbereid dat het kon zijn dat ik niks zou eten vanwege de spanning. Tot mijn eigen verbazing propte ik toch twee krentenbollen naar binnen. Ik maakte ook al een klein praatje hier en daar. Ik gebruikte, hoe kan het ook anders, mijn humor om mijn eigen spanning te breken. De vrouw naast mij zei namelijk: “Krentenbollen zonder boter?” Ze wou er namelijk ééntje met boter. Daarop zei ik: “Dat botert niet!” Ik dacht nog bij mijzelf: Melvin en zijn droge grapjes. Gelukkig werd er om gelachen.

Daar gaat die dan
Na de lunch was het toch echt tijd om te beginnen. Mij werd het woord gegeven. Ik deelde eerst nog wat formulieren uit aan iedereen met het schema dat ik met hun door ging lopen. Ik gaf nadat ik mij had voorgesteld direct aan dat ik veel voor zou lezen en dus niet de hele tijd iedereen aan zou kijken, zodat ik minder prikkels ervaar. Ik begon te vertellen over mijn prikkelgevoeligheid en gaf hele simpele voorbeelden. Ook beantwoorde ik tussendoor de vooraf gestelde vragen. Ik probeerde met mijn lezing echt een kijkje te geven in mijn hoofd en denkwijze. Ik geloof ook dat dit echt is gelukt. Opgeven moment voelde ik mij in mijn hoofd zo ontspannen dat ik gewoon van mijn schema afweek en tussendoor nog andere dingen vertelde. Daar stond ik eerlijk gezegd zelf van te kijken.

Ik geloof dat mijn praktische kijk op mijn autisme, mijn zeer duidelijke voorbeelden en manier van vertellen echt aansloot bij iedereen. Ik denk zeker dat de job coaches van at. groep er wat aan zullen hebben binnen hun werk. Maar dat kunnen ze natuurlijk zelf het beste beoordelen. Als ik de reacties zo zag, tussendoor en aan het einde, is mijn boodschap duidelijk overgekomen. Ik kreeg ook applaus en er werd zeer positief op mij gereageerd.

Ik besef nu thuis pas eigenlijk wat dat applaus en die lovende woorden met mij deden. Ik kreeg een gevoel van trots, blijdschap en waardering. Een gevoel dat ik buiten mijn eigen familie om niet vaak heb gehad. Ik wil iedereen die bij de lezing aanwezig was daarvoor bedanken. Het kaartje en de cadeaukaart zijn erg mooi, maar om die waardering te voelen, is met geen pen of toetsenbord te beschrijven.

De terugweg en thuis   
Op de terugweg heb ik net zo fijn met Jeanet gepraat als op de heenweg. Wel met het verschil dat alles nu in mijn hoofd zat en niet meer in mijn buik. Ik werd warm en kon merken dat ik bezig was met verwerken. Toch was ik gewoon instaat om een goed gesprek te voeren. Eenmaal thuis ben ik direct gaan schrijven over mijn ervaring bij at. groep. Het moet namelijk zoals altijd uit dat hoofd van mij en dat gaat het beste door het van mij af te schrijven.

Voor nu wil ik Jeanet en al haar collega’s bedanken voor de fijne ontvangst en vruchtbare middag. Wie weet spreken we elkaar nog weer in de toekomst. Dat zou mooi zijn!