Re-integratie gesprek

Voor het UWV
Daar zeg ik het eigenlijk al. Voor het UWV is het goed, maar ik geloof dat ik nog niet klaar ben. Dit is niet het einde van mijn verhaal. Dit is niet het einde van mijn reis. Dit is niet het einde! Voor mij is dit een nieuw begin. Het voelt echt heel goed om bevestiging te krijgen voor al het harde werk dat ik over de afgelopen jaren in mijzelf heb gestopt. Het is fijn om te weten dat ik niet MOET. Het is fijn dat ik niet geforceerd wordt door een andere partij. Het is fijn dat alles wat ik onderneem voort komt uit mijn eigen wil en binnen mijn eigen mogelijkheden. Mogelijkheden die ik steeds iets vergroot en uitbouw. Kansen die ik zelf creëer en aanpak. Wel waardeer ik het enorm dat anderen dat ook ingaan zien. Ik kom er wel. Op wat voor een manier dan ook. Ik blijf strijdbaar en zal doorzetten voor mijn eigen ontwikkeling.

Tweede autisme ontmoetingsavond
Om nog maar eens een punt aan te halen waarop je kan zien dat ik enorm gegroeid ben. Een punt waaruit ik kan zien dat ik veel meer oppak, leer van eerste keren en daar dan ook echt wat mee doe. Het punt waar ik het over heb is de tweede autisme ontmoetingsavond. Ja, ik was nog nerveus, maar al een stuk minder dan de eerste keer. Helemaal aan het begin was het nog wat onwennig, maar ook dit duurde een stuk korter dan de eerste avond. Ik mengde mij veel meer in het gesprek. Ik gaf mijn kijk op de onderwerpen en waar nodig greep ik in op onderwerpen die van direct belang waren. De avond liep gestroomlijnder. De kannen met koffie en thee waren een groot succes. Nu hoefde er niet zo vaak heen en weer gelopen te worden. Zo was Soraya (van De Dorpskamer) maar heel even weg tussendoor. Daarbij hield ik het nu gewoon goed gaande wanneer ze naar buiten stapte.

Ik ben zeer positief over mijzelf tijdens de tweede autisme ontmoetingsavond. Dat wil niet zeggen dat ik vind dat ik alles al goed deed natuurlijk. Dit is ook gewoonweg niet mogelijk. Het is voor mij echt nieuw om vanuit deze rol te opereren. Misschien voelde ik de eerste avond ook wel net iets teveel zelfopgelegde druk. Ik wil de dingen namelijk graag goed doen. Dat ik die avond goed had voorbereid en dat die dingen helpend waren heeft mij gesterkt richting de tweede avond. Die tweede avond verliep daardoor een stuk natuurlijker en echt soepel voor mijn gevoel. Zoals ik al zei greep ik ook in op een moment waarop het even niet zo soepel ging. Dat is ook een moment waar mijn persoonlijke groei naar voren sprong. Ik denk dat Soraya wel weet welk moment ik bedoel.

Re-integratie
Tijdens eerste keren zie ik echt nog wel mijn kwetsbaarheid. Ik zie dan precies waar ik door mijn autisme last van heb. Toch de onbekende stukjes, nieuwe ruimtes, vreemde mensen en mijn andere rol. Het is allemaal nieuw en de prikkels voelen daardoor veel heviger. Wanneer ik daar doorheen kom en doorzet, zie ik ook al mijn sterke kanten. Mijn goede voorbereiding, ervaring, durf om mijn mening te uiten en anderen te onderbreken als er iets misgaat in de communicatie. Ik sta ook open en ben bereid veranderingen aan te brengen waar nodig. Om van al deze ontmoetingsavonden een succes te maken. Hiervoor gaan Soraya en ik vaste momenten inplannen om zo met elkaar te sparren over hoe we het vonden gaan en wat er in onze ogen beter of anders kan.

Mensen die mij pas een paar jaar of nog korter kennen, zullen wel groei zien, maar niet de enorme groei die er echt is. Dingen waarin ik nu zelf het initiatief toon, waren vroeger dingen waar ik niet eens over na zou denken. Laat staan dat ik er überhaupt aan mee zou doen. Die kracht, kennis, kunde en ervaring had ik gewoonweg niet. Zelfvertrouwen…daar hoeven we het al helemaal niet over te hebben. Ik ben veranderd van iemand die het liefst in een hoekje wegkruipt en onzichtbaar is, naar iemand die gezien wil worden voor alles wat hij is. Maar bovenal ben ik veranderd in iemand die het belangrijk vind dat anderen zich ook gezien en gehoord voelen.

Ik doe genoeg, maar wil meer
Zoals de arbeidsdeskundige bij het UWV ook al zei, doe ik genoeg. Ik heb mijn blog waarin ik verhalen over mijzelf schrijf en hopelijk wat mensen steun. Ik ben een onderdeel van de autisme ontmoetingsavonden. Ik studeer voor Life coach en E-coach. Ik ga in gesprek met andere mensen over autisme. Mensen die werken binnen dit vakgebied, maar ook mensen daarbuiten. Ook niet onbelangrijk, ik run een flink deel van de huishouding. Nu heb ik nog het idee om video’s te gaan maken en/of een podcast te starten. Nadat ik dit allemaal vertelde, zei de adviseur: “Hoeveel uren heb jij in een dag?” Waarop ik antwoorde: “Gewoon 24 net als iedereen.” Waarop hij zei: “Precies, ja.” Ik dacht even na en zei toen: “Ik wil ook nog bij bedrijven in gesprek gaan om te kijken wat voor werkzaamheden ze doen en eventueel eens meelopen als dat kan.” Hij was benieuwd waar de toekomst mij zou brengen en zag ook wel in dat ik nog lang niet klaar ben. Ik geef niet op tot mijn doel bereikt is of totdat blijkt dat het onbereikbaar is. In de tussentijd ga ik proberen om te genieten van de reis!