Het belang van jezelf leren kennen

Stop met rennen
Het leven is veel vallen en weer opstaan. Het is alleen wel van belang dat je kijkt waardoor je bent gevallen en hoe je weer bent opgestaan. Daar kan je namelijk een hoop van leren. In het verleden stak ik regelmatig mijn kop in het zand. Ik zei dan dingen als: “het wil gewoon niet, ik kan dat niet en ik doe het nooit weer.” De reden daarachter was vaak best simpel. Ik had er een nare ervaring mee gehad of ik dacht er negatief over. Wanneer ik dingen aanging met die negatieve houding dan voelde het ook alleen maar negatief. Terwijl het in werkelijkheid helemaal niet zo negatief was. Ik gaf de dingen gewoon geen kans. Ik gaf mijzelf gewoon geen kans. Elk leermoment ging ik uit de weg. Ik dacht zo mijzelf te beschermen. In werkelijkheid is dat alleen niet zo. Ja, ik kom wel is waar onder dat ene ding uit, maar de volgende keer voelt het weer net zo en probeer ik er weer onderuit te komen. Laten we eerlijk zijn. Het leven kan niet alleen uit wegrennen bestaan.

Met de boot?
Dus besloot ik een andere koers te gaan varen. Een koers waarbij ik mijzelf wilde leren kennen. Uitpluizen wat ik wel en niet kan. Kijken wat er met mij gebeurt en waardoor dit gebeurt. Hoe kan ik de dingen voor mijzelf verbeteren? Hoe kan ik zorgen dat ik wel een tweede, derde en vierde keer ergens naartoe ga? Hoeveel spanning in mijn lijf kan ik hebben? En hoe zit dit wanneer het een prikkelrijke omgeving is? Hoe voel ik mij in verschillende ruimtes, buiten en thuis? Wat maakt het dat hier zulke grote verschillen tussen zitten? Om maar enkele vragen die ik aan mijzelf heb gesteld naar voren te brengen.

Dit zelfonderzoek was echt nodig. Net als het mij leren verwoorden. Zonder die twee dingen was ik niet zover gekomen. Voor een deel heb ik antwoord op mijn vragen, maar ik weet niet alles en ik zal waarschijnlijk ook nooit alles weten. Er komen natuurlijk steeds nieuwe dingen op mijn pad die net weer even anders zijn. Op zulke momenten is het belangrijk dat ik weer vragen aan mijzelf stel en praat over wat mij bezighoudt.

Dingen waar ik achter kwam
Eén van de belangrijkste dingen waar ik ben achter gekomen is dat er een aanzienlijk verschil is hoe ik mij voel in combinatie met waar ik ben. Zo voel ik mij thuis meestal op mijn best. Daar zijn over het algemeen de prikkels ook het minst. Sterker nog als er wel veel prikkels zijn kan ik daar makkelijker mee omgaan, omdat ik extreem vertrouwd ben met deze plek. Het is ook de plek waar ik herstel en echt mijn eigen ding kan doen. Buiten, vooral in de natuur voel ik mij ook erg op mijn gemak. Ik wandel graag en geniet van de vogels die fluiten, de mooie omgeving, de inspanning en de verschillende mensen die ik tegenkom. Een wandelmaatje waar ik mee in gesprek kan is ook erg prettig. Maar buiten heeft ook een andere kant. Drukte in het verkeer en op straat. Mensenmassa’s die zich verplaatsen en allerlei geluiden waardoor er veel teveel in dat koppie van mij binnenkomt.  

Een onbekende plek geeft spanning. Voeg je daar een onbekende rit en onbekende mensen aan toe dan heb ik gigantisch veel spanning. Daarbij weet ik dat er een bak aan prikkels op mij af zullen komen waar ik extreem moe van word. Ik weet dat die spanning en prikkels er altijd zijn op zulke momenten. Hoe goed ik mij ook voorbereid en hoeveel ik het ook van mij afschrijf, de spanning en prikkels blijven aanwezig. Dus accepteer ik het. Dat is voor mij dan de enige manier. Het mag er zijn. Daarna kan iets nog twee kanten op. Het wordt na een paar keer beter of dat wordt het niet. Wordt het dat wel dan is dit het juiste voor mij en kan ik het blijven doen. Wordt het dat niet dan moet ik zeggen dat er dingen anders moeten. Kan er niks anders en/of wordt het niet beter dan moet ik wegblijven uit die situatie. Dan is die zelfbescherming nodig. Maar zoals je ziet is dat niet meer de eerste stap. Het is juist de laatste en dat is de volgorde die ik nu hanteer. Dat heeft mijzelf leren kennen met mij gedaan.