Autistische burn-out

Vermoeidheid
Ik vind het lastig om weer te beginnen met mijn blog. Waar pak ik de draad weer op?
Laat ik beginnen bij het begin van mijn vermoeidheid. Ik werd mij bewust van de vermoeidheid die ik voel vanaf eind augustus. Al geloof ik dat het al eerder is ontstaan, omdat het een veelbewogen jaar was. Een jaar waarin er veel op Natalie en mij is afgekomen.

Ondanks die vermoeidheid gaat het leven door en ik wilde mij er niet door tegen laten houden. Ik heb mijn online opleiding afgemaakt en mijn diploma daar voor gehaald. Op het laatst werkte ik hard en te snel, omdat ik aan een andere opleiding wou beginnen. Ja, ik kreeg alles af en behaalde mijn diploma voor de andere opleiding begon. Maar tegen welke prijs? Ik kon er niet eens echt van genieten. Ik was ook niet meer voldoende bestand tegen de haken en ogen die de nieuwe opleiding op mij afvuurde. Het regelen van de praktijk ging alles behalve soepel en de stress stapelde zich op. Zo erg, dat ik begon te twijfelen aan mijn eigen kunnen. Mijn hoofd kon het simpelweg niet aan. Ik heb nog een gesprek met de leraar gehad over de kwaliteit van mijn werk en hoe ik de dingen deed. Dit was volgens hem in orde, maar zelfs dat stelde mij niet gerust.

Door deze situatie begon ik ook het vrijwilligerswerk lastig te vinden. Het werd steeds moeilijker om erheen te gaan. Ondertussen speelde zich er ook nog dingen af binnen de familie die Natalie en mij diep hebben geraakt. Ik ga hier nu niet verder op in, maar het heeft flink bijgedragen aan de situatie waar ik nu inzit. Alles te samen heeft er voor gezorgd dat ik midden november helemaal uitviel. Alles kwam stil te liggen en ik heb een week lang bijna alleen maar op bed gelegen. Daarnaast had ik er ook lichamelijke klachten van. Hoofdpijn, misselijkheid en duizeligheid.

Heel veel dingen kosten mij de grootste moeite om te doen of ze lukken zelfs helemaal niet. Ik moet veel nadenken bij de handelingen die ik uitvoer. Onder andere bij het opstaan ’s ochtends. Ik ga niet in op de details, omdat ik een groot gevoel van schaamte heb over wat dingen. Bijna niks lijkt meer vanzelf te gaan. Veel automatismen zijn weg. Ik vind het moeilijk om mijn huis te verlaten. Ik krijg een rot gevoel als ik wegga, zelfs als ik naar iemand ga waar ik het normaal gesproken altijd fijn heb. 

Het positieve is dat ik mij er bewust van ben en dat ik er wel goed over kan praten met onder andere Natalie en mijn vader.

Zelf onderzoek
Zoals jullie weten doe ik veel zelfonderzoek. Ik lees veel over autisme. Over waar dingen vandaan kunnen komen en hoe ze zijn op te lossen. Zo kwam ik bij het zoeken naar mijn klachten een artikel tegen over de autistische burn-out. Ik geloof dat ik dat heb. Veel van wat erin dat artikel staat, komt overeen met hoe ik mij voel en gedraag. Ik heb het mijn vader en Natalie laten lezen. Mijn vader zegt: “Dit heb jij, ik herken jou hierin.” Natalie bevestigde dit ook. Zij kan het weten. Ze ziet mij elke dag in alles.

Autistische burn-out
Naast onderzoek heb ik door de jaren heen ook een bak aan zelfkennis opgedaan. Ik weet vaak wat er met mij gebeurt en waardoor dat komt. Ik heb zelf gezegd dat ik een autistische burn-out heb. Wat ik er even bij wil vermelden is dat ik vaak genoeg spreek met mensen binnen de zorg omtrent autisme. Er komt iedere week iemand hier om te spreken met Natalie en vaak ook met mij. Onderhand is er door twee professionals vastgesteld dat ik een autistische burn-out heb.

Werken aan herstel
Ik vind het goed van mij dat ik het bij mijzelf heb herkent. Dat helpt het herstel. Ik ben hier mee bezig en ik heb hier inmiddels hulp bij. Langzaam probeer ik weer wat dingen op te pakken, maar dat gaat de ene dag beter dan de andere. Ik heb namelijk de grootste moeite met taken oppakken. Ik heb nu een planning gemaakt die hier thuis op de koelkast hangt. Dit maakt dingen overzichtelijk en kan taken afvinken als ze klaar zijn. Ik wil iedereen die mij steunt hartelijk bedanken.