De avonturen van....

Een dilemma
Bij mij in de buurt kan ik prachtig wandelen. In bosrijk gebied, langs een watermolen of toch gezellig door de omliggende dorpjes. Het liefst doe ik dit niet alleen. Meestal heb ik allerlei ideeën in mijn hoofd die ik er even uit moet laten. Ik ga dan ook geregeld met mijn vader en zusje op pad.

Er is alleen één dilemma! Als wij met zijn drieën wandelen kan je onmogelijk een serieus gesprek voeren. Mijn vader is soms net een boerderijdieren geluidsbord, ik verzin de gekste ideeën en mijn zusje daagt uit en zegt: “dat durven jullie toch niet.”  

De avonturen van
 Laatst liepen wij rustig langs een weiland, met op een behoorlijke afstand een kudde schapen. Uit het niets begint mijn vader te blaten als een schaap. Mijn zusje en ik keken elkaar aan en begonnen hard te lachen. Die ouwe is echt gek. Tot onze verbazing begonnen de schapen terug te blaten en kwamen ze naar ons toe.

Een paar kilometer verder kwamen we op een fietspad terecht. Ik tik mijn zusje aan en zeg: “Wist je dat pa en ik je kunnen laten zweven.” Waarop mijn zusje antwoordt: “Doe niet zo gek dat kunnen jullie helemaal niet”. Mijn vader pakt haar onder de linkerarm en ik pak haar onder de rechterarm en we tillen haar omhoog. Terwijl ze daar zo tussen mijn vader en mij in bungelt, bescheurt ze het van het lachen. “Hou op, hou op. Ik pies zo nog in mijn broek.” Even verderop zetten we haar weer neer en vervolgen we ons avontuur.

Niet veel later komen we bij een brug. Mijn zusje is druk in gesprek met mijn vader en loopt eigenlijk net iets te dicht bij de reling. In één keer pak ik haar duwend vast. Ze schrikt, ik krijg een paar knallen en dan barsten we in lachen uit.

Bijkomen
Eenmaal weer thuis drinken we rustig nog wat en praten we even na over de wandeling. Mijn zusje zegt: ”Dat was een gezellige morgen.” Pa kijkt ons aan en antwoordt: “Ja, de avonturen van….” Waarop we allemaal wederom in lachen uitbarsten.