Leven in angst

Diepgeworteld
Iedereen is weleens ergens bang voor. Zo ben ik als de dood voor wespen. Die kleine vliegende etters zitten mij behoorlijk in de weg. Vooral tijdens zwoele zomeravonden op het terras. Dit is alleen niet het soort angst dat ik bedoel. De angst waar ik het over heb zit dieper, veel dieper. Het is zo diepgeworteld dat het een groot deel van mijn leven heeft gegrepen.

Telkens weer opnieuw rende ik weg. Juist op de momenten dat ik mijzelf kon ontwikkelen. Ontwikkelen tot een mooier, sterker en beter mens. Ik durfde het niet. Ik kon mij er niet toe zetten om die drempel over te gaan. Het enige wat ik tegen mijzelf kon zeggen was: “Ik wil hier weg, dit kan ik niet aan!” Alleen maar om niet iets nieuws te moeten ondervinden.

Vluchten
De angst voor het onbekende had mij in zijn greep en ik koos ervoor om te vluchten. Vluchten voelde vertrouwd. Ik deed het immers altijd. Zo had ik het mijzelf aangeleerd. Ik werd een meester in het ontwijken van alles en iedereen. Familie, school en eigenlijk boven alles de wereld. Een wereld waar ik niet in thuis hoorde. Een wereld die niet de mijne was. Ik bevroor en stond stil in de tijd.

Beroofd
De tijd liep wel door, ook zonder mijn aanwezigheid. Het besef kwam pas later. Wanneer ik niets doe, gebeurt er ook niets. Als ik ren voor het onbekende, ren ik weg voor ontwikkeling, ervaring en een beter leven. Dat zijn nou juist de dingen waarvoor ik leef.

Al die tijd heb ik het van mijzelf afgepakt. Heb ik mijzelf beroofd van een heel waardevol deel van mijn bestaan. Hoe…. hoe kan ik zo stom zijn! Zo stom zijn om mijzelf te laten leiden door angst en lijden dat heb ik gedaan.