Ik ben altijd die stille die niet veel zegt op feestjes. Een hele tijd heb ik het gevoel gehad nergens bij te horen. Niet bij een groep, vereniging of op school. Terwijl ik veel te vertellen heb en mijn hoofd vol ideeën zit. Nu heb ik wel het gevoel dat ik ergens bij hoor en belangrijk ben. Dat allemaal dankzij een vacature voor ‘een uurtje per week’ schrijfwerk.
Hoofdpijn
Een hele tijd ben ik bang geweest voor hoe een ander op mij reageert. Wat als diegene het niet met mij eens is? Wat als ik mij verspreek? Wat als ik even niet uit mijn woorden kom en stotter? Ik kan beter mijn mond houden, want dan gebeurt er niks vervelends of onverwachts. Nu weet ik dat dit totaal niet werkt en er juist allerlei vervelende dingen gebeuren als ik niks zeg. Met het binnenhouden van al mijn gedachten, gevoelens en dingen die ik eigenlijk zou willen zeggen heb ik alleen mijzelf. Ik blijf zitten met een vol hoofd en dagen van hoofdpijn tot gevolg.
Mijn gevoel
Vaak word er gedacht van mensen met autisme dat ze niet zo goed zijn met gevoelens van anderen en zichzelf. Voor sommigen zal dit kloppen, maar voor mij totaal niet. Ik weet heel goed wat ik voel en over het algemeen voel ik ook wel aan wat een ander voelt. Dit kan ik, omdat ik jaren lange ervaring heb met mijzelf hierin trainen. Bezig zijn met mijn gevoelens, gedachten en hoe deze te uiten. Ik merk ook dat als ik hier open over ben anderen dit ook naar mij toe zijn.
’t Haarhoes
Door te reageren op de vacature van ’t Haarhoes heb ik nog meer stappen kunnen zetten. Al wist ik van tevoren niet dat het zo’n heftige impact op mij zou hebben. Na een fijn gesprek met de voorzitter, stapte ik er met een goed gevoel in. Al was de eerste vergadering die 3 uur duurde wel zwaar. Ja, het was een lange zit. Ik was vermoeid, maar ik had er nog steeds zin in.
Er waren afspraken gemaakt, maar deze liepen niet zoals verwacht en ik voelde aan mijzelf dat ik er negatiever over begon te denken. Wil ik dit wel? Kan ik dit wel aan? Is dit wel goed voor mij? De oude Melvin had er alleen zelf over nagedacht, ervoor bedankt en was er niet eens aan begonnen. Gelukkig ga ik tegenwoordig het gesprek aan en kan ik tot veel betere beslissingen komen. Zo ook bij mijn vrijwilligerswerk voor ’t Haarhoes.
Een wijze les
Voor iedereen is het even wennen. Ik heb nu namelijk een functie die nog niet bestond binnen het dorpshuis. Wat kan Melvin? Wat voegt hij toe? Hoe geven wij hem de informatie die nodig is? Hoe gaat de communicatie naar hem toe? Hoe gaat zijn communicatie naar ons? Om maar even een aantal van de tientallen vragen hier neer te zetten. Het is logisch dat het eerst stroef gaat.
Zelfs de vacature klopte niet, want ‘een uurtje schrijfwerk per week’ dat kunnen we wel vergeten. Het scheelt dat schrijven juist datgene is wat ik graag doe. We hebben allemaal een wijze les geleerd van de eerste week. We moesten eerst allemaal even door de zure appel heen bijten, om later de zoete smaak van een succesvolle samenwerking te kunnen proeven.
Bedankt voor deze mooie kans en ik hoop dat we elkaar nog jaren kunnen en mogen helpen.
Reactie plaatsen
Reacties