Stress

Een lastig onderwerp
Als ik terug ga naar mijn tienerjaren dan heeft stress een hele negatieve lading. Ik ervaarde elke dag stress. Hoe zou het vandaag op school gaan? Als ik maar niet gepest word. Is mijn fietszadel niet besmeurd aan het eind van de dag? Hebben mijn fietsbanden nog lucht? Dit soort vragen spookten door mijn hoofd. Elke dag weer. Elke dag opnieuw. Elke dag hetzelfde.

Presteren onder druk
Mijn hoofd was vol. Ik stond op met hoofdpijn. Ik ging naar bed met hoofdpijn. Het weekend en zelfs de vakantieperiodes hielpen mij niet. Het was echt overleven op het vmbo. Wel kan ik met trots zeggen dat ik mijn diploma behaalt heb. Zo zag ik het alleen toen niet, want school was niet een plek om te leren, groeien en jezelf te ontdekken. Het was een plek waar je moest voldoen aan de sociale eisen van anderen. Doe je dat niet dan schoppen ze je buiten de boot.

Met waterige ogen vertel ik dit. Die tijd heeft echt zijn sporen nagelaten, maar ik wil en zal het delen hoe moeilijk ik dat ook vind. De druk en stress die ik voelde waren onmenselijk. Dit zou niemand een ander aan moeten doen. Laat staan een groep tegen één persoon. Niemand hoorde mij. Niemand zag mij. Niemand keek naar mij. Wat ik ook probeerde, ik hoorde er niet bij. Al die jaren heb ik mij heel klein gevoeld. Ik was een schim van de persoon die ik kan zijn. Sommigen zullen zeggen het behalen van je vmbo diploma stelt toch niks voor, maar voor mij was het presteren onder onmenselijke druk.

Ik leef
De stress van toen is nu niet meer hetzelfde. Nu ga ik naar vergaderingen en bijeenkomsten met een vreemd gevoel in mijn buik. Dit gevoel is ook stress, maar een ander soort stress. Ik geloof dat het gezonde spanning wordt genoemd. Ik ga ergens voor de eerste keer heen, ontmoet nieuwe mensen en vraag me af wat er allemaal gaat gebeuren. Weet je hoe ik het noem? Het gevoel dat ik leef!