Jaren van strijd hebben mij gebracht tot waar ik nu ben. Toch is er één ding dat al die tijd aan mij heeft geknaagd. Ik voel het nu nog steeds knabbelen. Die ene stap naar passend betaald werk.
Het ultieme levensdoel
In elke stap die ik tot nu toe heb genomen zit betaald werk in mijn achterhoofd. Alsof het de heilige graal, de gouden medaille of het ultieme levensdoel is. Pas als ik dat heb is mijn leven compleet. Pas als ik dat heb verdien ik respect. Pas als ik dat heb hoor ik er echt bij. Om dit doel te bereiken heb ik in het verleden mijn eigen gedachten aan de kant geschoven. Zo kwam ik na een moeizaam sollicitatie gesprek aan het werk in een magazijn. In dat magazijn moest ik doosjes vouwen en kabeltjes inpakken. Na een korte proefperiode waarin ik doodongelukkig was heb ik toch een halfjaar contract geaccepteerd.
Een donkere tijd
Vergis je niet, ondanks mijn nare gevoel werkte ik wel hard en deed ik de dingen die van mij gevraagd werden en meer. Ik deed dit werk voor 32 uur per week, maar in mijn hoofd deed ik het 24/7. Mijn gedachten vraten aan mij, totdat er niets van mij over was. Uiteindelijk kon ik alleen tegen mijzelf zeggen volhouden. Je moet dit volhouden. Die periode was de zwaarste sinds ik gepest werd op het vmbo.
Sukkel
Ik had betaalt werk, maar ik verloor mijzelf, mijn zelfrespect en bovenal bijna de relatie met Natalie. En waarvoor!? Het gaf me niet dat waar ik eigenlijk naar verlang. Gezien worden als Melvin die meer is dan zijn autisme. Die meer kan dan doosjes vouwen en kabeltjes inpakken. Ik heb gevloekt en getierd: “Waar ben je in godsnaam mee bezig, sukkel.” Was één van de dingen die ik tegen mijzelf zei. De rest is te hard om hier neer te zetten. Het ene doel en die ene stap, mogen niet ten koste gaan van al het andere.
“Betaald werk daar werk ik nog steeds naar toe, maar het werk moet wel voor mij werken anders werkt het niet tussen mij en het werk.”
Schrijf het van je af!
In de periode daarna ben ik echt naar mijzelf gaan luisteren en zo ging het stapje voor stapje beter en begon ik weer meer te ondernemen. Ik deed een korte schrijfcursus en ben heel veel van mij af gaan schrijven. Dit heeft mij nu gebracht tot het schrijven van mijn eigen blog, waarin ik mijzelf helemaal bloot geef. In de hoop dat jij niet door alle ellende heen moet, waar ik wel doorheen ben gegaan. Dat heeft er weer toe geleid dat ik op de vacature van ’t Haarhoes heb durven reageren en een groot aandeel heb in alle media uitingen. De vergaderingen vind ik nog steeds wel spannend, maar ik ga er wel naar toe en na een vaak stroef begin kom ik wel los. Ik heb nu echt het gevoel dat ik ook iets bijdraag en belangrijk ben.
Ervaringsdeskundige?
Alles wat ik nu onderneem en de manier waarop ik over mijzelf denk, zeggen mij dat ik echt klaar ben voor die volgende stap naar betaald werk. Ik weet ook welke kant ik nu op wil. Ik wil graag mensen die autisme hebben, helpen met de ervaring die ik heb. Om hun leven zo een stukje makkelijker te maken en hun kracht naar boven te halen. Veel mensen in mijn omgeving zeggen en vinden dat ik heel goed mijn autisme kan verwoorden. Het woord ervaringsdeskundige valt vaak in gesprekken die ik heb. Ik voel mij vereerd als mensen dat zeggen en het geeft mij een goed gevoel. Ik wil ook graag bijdragen door het leven van iedereen met autisme en hun omgeving te verbeteren.
Nu wil ik dus van iets dat ik jaren als een nadeel heb gezien en nu mijn kracht is geworden mijn beroep maken. Hoe gaaf is dat!
Reactie plaatsen
Reacties