Er is veel gebeurd de afgelopen anderhalve week. Vandaag wil ik er graag meer over vertellen. Vooral de beredenering waarom ik ervoor heb gekozen niet verder te gaan met school.
Maanden lang uitzoeken
Voor ik besloot om met school te starten heb ik eerst heel wat dingen uitgezocht. Welke opleiding verstandig zou zijn en in wat voor een tijdsbestek ik de opleiding wou doen. Wat er van mij gevraagd werd in de opleiding en welke voorkennis er nodig was om mij aan te kunnen melden. Maar ook in welk stageadres ik mijn vertrouwen zou leggen.
Veel gesprekken
Ik heb veel gesprekken gevoerd om te kijken of ik de juiste keuzes aan het maken was. Bij Opweg Coaching (mijn werk adres) waren dit hele fijne gesprekken. Er werd goed met mij meegedacht en ik had er echt vertrouwen in dat we elkaar wel zouden vinden. Overigens is dat vertrouwen er nog steeds ongeacht of wij verder nog iets voor elkaar kunnen betekenen. Ik wil OpWeg Coaching dan ook bedanken voor de fijne gesprekken. De deur is ook nog niet gesloten en ik weet dat er nog gesprekken zullen volgen. Wie weet wat dat nog brengt!
School
Helaas is dit wat school betreft een heel ander verhaal. Er waren een hoop onduidelijkheden en ik heb er veel tijd en moeite in gestopt om deze onduidelijkheden weg te poetsen. Ondanks de moeite die ik erin heb gestoken, kreeg ik niet de duidelijkheid die ik zocht. Dit vond ik erg vervelend, maar ondanks dat heb ik toch doorgezet. Ik heb mij ingeschreven en een test gedaan die ik vooraf moest maken. Ik heb zelfs gebeld met school en het UWV terwijl ik bellen reuze irritant vind, maar het was nodig en belangrijk. Ik heb ook helemaal zelf mijn praktijkovereenkomst geregeld en laten ondertekenen. Ik was dan ook best trots dat ik overal achteraan ging en alles regelde ondanks de grote moeite die het mij koste.
Hier ging het mis
Nou zie ik je denken, maar waar ging het dan mis? Het begon mis te gaan vanaf het moment dat ik mij officieel had aangemeld voor school. Ik sliep gelijk slecht die avond en ik werd nerveus dat school al zou beginnen over een week terwijl er wat zaken nog niet geregeld waren, zoals de boeken. Daarbij mocht ik de boeken niet zelf bestellen en wist ik niet eens of ik wel toegelaten zou worden dus kon dat ook nog niet. Toen las ik in een mail dat ik een test moest doen en ook dat gaf mij spanning.
Lichamelijke klachten
Uiteindelijk sliep ik de hele week slecht werd ik misselijk en kreeg ik gigantische buikkramp die niet meer over ging. Toch ging ik zoals jullie weten afgelopen woensdag gewoon naar school, want ik wou niet opgeven nog voor dat het begonnen was. Al was het voor mij eigenlijk al maanden bezig. Eenmaal op school werd ik overweldigd door alle indrukken. Alle mensen, geuren en andere omgevingsprikkels. Toen de twee slb’ers ons opkwamen halen zweette ik echt enorm en was de spanning in mijn buik niet te doen. Natuurlijk na verloop van tijd zakte het wel iets af en kon ik het hebben, maar was het nog steeds erg oncomfortabel.
Klasgenoten
Wat ik wel deed was interactie zoeken met mijn klasgenoten. Ik hield kleine gesprekjes en was in ze geïnteresseerd. Wederom vond ik dit gigantisch knap van mijzelf. Ik verschuilde mij niet en probeerde oprecht interesse in ze te tonen en tegelijkertijd de spanning van mijzelf af te praten. Helaas lukte mij dit niet en ging ik aan het eind van de middag met een pijnlijke buik en vol hoofd weer richting huis.
Teveel spanning
De wandeling van school richting de auto maakte mijn hoofd weer rustig en zo kon mijn hoofd de situatie wel weer aan. Helaas deed mijn lichaam niet mee. Wat ik ook probeerde de spanning in mijn lijf die bleef. Het wandelen hielp dus niet en ook het schrijven van mijn blog hielp er niet bij. De gesprekken met mijn vader en Natalie hielpen ook niet om mijn buik rustiger te krijgen en de spanning van mij af te schudden.
Het einde
Dat was dan ook het definitieve moment waarop ik wist dat ik het niet aan zou kunnen en het verstandig zou zijn om het stop te zetten. Ik heb namelijk geleerd dat ik een hoop kan ondanks die spanning, maar ik heb ook geleerd dat ik moet stoppen als het aan blijft houden en ik er lichamelijke klachten aan overhoud. Daar komt nog bij dat de dingen waar ik normaal mijn ontspanning in vind, mij die ontspanning niet meer gaven. Als alles geforceerd voelt en niks is meer prettig, dan moeten er keuzes gemaakt worden. In dit geval dus de keuze om te stoppen.
Ik geef niet op
Ik heb de afgelopen twee nachten weer goed geslapen en mijn familie zegt dat ik mijzelf weer ben. Gelukkig begin ik dat zelf ook langzaam weer te voelen. Dit bevestigd dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik er enorm van baal dat het mij wederom niet is gelukt. Wel zal ik mij vasthouden aan het feit dat ik weet dat mijn leven gewoon doorgaat en er nog genoeg kansen en mooie dingen op mijn pad gaan komen.
Reactie plaatsen
Reacties