Laatste schooldag

Voorbarig
Het blog dat ik gisteren geschreven heb, was eigenlijk te snel en te vroeg geschreven. Na een goed gesprek met mijn vader en Natalie ben ik tot het besef gekomen dat het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat als het lijkt. Ik slaap al een week lang zeer slecht en krijg net als vroeger lichamelijke klachten. Waaronder zeer hevige maagkramp en misselijkheid. Ik overvraag mijzelf dat is zeer duidelijk.

Niet te doen
Ondanks alle stappen die ik heb gezet op persoonlijk vlak is het stukje scholing/betaald werk niet te doen voor mij. De afgelopen week ben ik niet mijzelf. Ik ben boos, verdrietig en moe. Ook help ik Natalie voor geen meter in de huishouding en dat vind ik gewoonweg onacceptabel. Ik kan er niet meer zijn voor mijn familie, waar mijn band nu juist zo goed mee is geworden. Ik vind ook de ontspanning niet meer in de dingen die ik normaal zo leuk vind om te doen. Waaronder schilderen en schrijven. Alles voelt geforceerd en onprettig.

Een hele opgave
Het was voor mij een hele opgave om dit tegen mijn familie te zeggen. Ik houd namelijk niet van een slecht nieuws gesprek, maar helaas is dit nodig. Aangezien ik ook enorm veel met jullie deel op mijn blog ga ik het ook hier niet uit de weg. Ik krijg steun en begrip van de mensen om mij heen en daar ben ik blij mee. Ik hoop dat jullie mijn keuze ook kunnen begrijpen.

Ik hoop dat met dit besluit ik de draad langzaam weer op kan gaan pakken en ik de levensvreugde die ik de afgelopen paar jaar echt had weer terug krijg.

Mijn blog
Ik zal mijn blog blijven schrijven net zoals ik altijd al heb gedaan. Altijd open en eerlijk over mijn gevoel, gedachtegang en situatie. Helaas zijn dit soort dingen als de afgelopen week ook mijn werkelijkheid. Een zeer pijnlijke werkelijkheid, maar ook een werkelijkheid die gezien mag worden.

Ik heb dit in het verleden al een aantal keer gehad, maar dan weten slechts een paar mensen het. Nu ga ik met mijn billen bloot tegenover een grotere groep en dat vind ik doodeng.