Op 22 januari 2023 begon ik mijn eigen blog. Morgen bestaat Stautistisch dus 1 jaar. Ik vind het belangrijk om daar vandaag en morgen even bij stil te staan. Het schrijven doet mij goed. Ik hoop dat jullie er ook dingen uit kunnen halen waar je wat mee kan.
Stilstaan bij mijn eerste verhaal
Een jaar geleden schreef ik mijn eerste verhaal. Het eerste stuk tekst waarmee ik een stukje van mijn leven met jullie deel. Het verhaal heet: ‘Overprikkeld? Vind een betere balans.’ Nu ik er nog een keer doorheen lees, realiseer ik mij dat ik er nu nog hetzelfde over denk als in dat verhaal. De zin: “vind iets dat bij jou past en dat voor jou werkt,” is een heel waardevolle zin. Het is erg belangrijk dat je dat hebt. Het maakt niet uit of je wel of geen autisme hebt.
Er staat ook iets in dat ik niet meer doe. Elke dag om 7 uur opstaan om vervolgens 20 minuten te sporten, schrijven en iets te leren. Ik heb simpelweg niet de behoefte om dit strakke schema elke dag toe te passen. Ik leer nog steeds heel veel en schrijf meer als dat ik toen deed. Het enige dat ik vind dat ik beter kan doen is het sporten. Ik doe dat te weinig en wie mij kent weet dat ik van lekker eten houd.
Ik heb wel een belangrijke les uit dit strakke schema gehaald. Dat het fijn is om iets te hebben waar je op terug kan vallen. Voor mij is dat echt het schrijven gebleken. Dat is mijn houvast. Het schrijven heeft er ook voor gezorgd dat ik veel meer praat over wat er allemaal in mijn hoofd omgaat. Het heeft mij ook geleerd dat ik enige structuur fijn vind, maar niet een haar strak schema. Ik plan de dingen in zoals ik ze in wil plannen. Voor de rest zie ik wel waar ik mijn hoofd naar heb staan.
Dankbaar
Nog een verhaal dat mij erg bij blijft is: “De Put.” Dat gaat over hoe slecht en onbegrepen ik mij vroeger voelde. Dat ik alles opkropte en nooit over mijn gevoelens sprak. Het doet veel met mij om het weer te lezen. Ik weet namelijk heel goed waar ik vandaan kom en waar ik nu sta. Ik ben er trots op dat ik uit de put ben geklommen. Ik ben dankbaar voor iedereen die mij daar bij geholpen heeft.
Falen, succes en leren van jezelf
Als je het hebt over falen dan denk je aan iets dat niet is gelukt. Maar iets dat niet is gelukt wil niet zeggen dat je faalt. Het gaat allemaal om hoe je er zelf mee omgaat. Ik neem hierin graag het naar school gaan als voorbeeld. In de letterlijke zin van het woord heb ik gefaald, want ik heb het beoogde resultaat niet behaald. Toch vind ik dat ik niet gefaald heb, want ik heb heel veel geleerd door het wel aan te gaan. Ik zeg vaak: “de reis is belangrijker dan het resultaat.” Van de reis kan je leren terwijl het resultaat alleen zegt dat je het volgens een bepaalde maatstaf goed of fout hebt gedaan. Zolang je leert van de reis zul je uit eindelijk het resultaat krijgen dat je wilt. Neem je tijd, leer van jezelf en ontdek waar je kracht ligt. Succes komt dan wel. Het succes dat jij hebben wilt en niet het succes dat anderen van je verwachten. Het is namelijk belangrijk dat je dingen voor jezelf doet. Als de motivatie alleen van anderen komt dan leer je weinig en bereik je niet dat wat JIJ wilt bereiken.
Jij bent namelijk diegene die een heel leven met jezelf moet leven, dus dan kan je het maar beter goed voor jezelf doen en daar je motivatie uit halen. Nu mij dat beter lukt kan ik veel beter omgaan met de woorden van een ander. Best bijzonder hoe dat werkt.
Mijn familie en ik
Nu ga ik het pas over echt succes hebben. De band met de meeste mensen binnen mijn familie is enorm gegroeid. Al dat harde werken over de jaren heeft nu echt zijn uitwerking. Ik ben nu een broer, zoon, zwager, schoonzoon en man die wel praat, luistert en met je mee voelt. Iemand die de tijd neemt om je verhaal aan te horen en erop in te gaan. Dat ik nu zo ben heeft er voor gezorgd dat ik nu heel goed contact heb met mijn twee zussen, Femke en Nienke. We bellen en appen elkaar regelmatig en ik zie ze bijna wekelijks. Ik ben blij dat ze allebei aangeven dat ze goed bij mij terecht kunnen met hun zorgen en dat mijn openheid en eerlijkheid hun veel brengt. Andersom kan ik nu ook alles met hun bespreken. Met name dingen die door mijn autisme net even anders gaan of anders binnenkomen. Zo ontstaat er zoveel begrip voor elkaar dat we het nooit meer anders willen doen.
Mijn lieve vrouw
Met Natalie heb ik heel veel meegemaakt tijdens onze relatie. Ik heb haar zien groeien en zij mij. Wij hebben onze ups en downs net als ieder stel, maar we weten nu wel hoe we daar samen uit komen en mee om moeten gaan. Ik leer haar nu nog, na zo’n 12,5 jaar steeds beter kennen. Waar ik bepaalde dingen vroeger niet zag, vallen ze me nu ineens op. Toch kan dat ook niet anders. Ik ben veranderd en zij is veranderd en we veranderen nog altijd. Het grote verschil is alleen dat we nu met elkaar praten over onze verandering, reis en proces. Waar we alle twee niet wisten hoe, weten we dat nu wel. Ze kan het beste in mij naar boven halen en krijgt gelukkig ook steeds meer vertrouwen in haarzelf.
Op naar de 25 jaar zou ik zeggen, want het leven met jou wordt steeds mooier.
Papf
Een vader-zoon band is iets speciaals. Tenminste ik vind dat het dat zou horen te zijn. Ik heb dat zoals jullie het afgelopen jaar hebben kunnen lezen niet altijd gehad. Daar hebben mijn vader en ik echt aan moeten werken. Dat kan alleen door met elkaar te praten en ik was zeker niet de enige die dat moest leren. Mijn vader deed dat ook nooit. Gelukkig is hij veranderd door de jaren heen en zag hij in dat het anders moest. Hij begon met mijn zussen en mij te praten. Langzaam en steeds iets meer kwamen we nader tot elkaar. Ik ben trots op mijn vader dat hij op zijn leeftijd (60) (oude sok) zich aan heeft weten te passen. Dat hij inziet dat hij gewoon kan praten over zijn gedachten en gevoelens. Maar bovenal dat hij kan praten over het moeizame verleden dat we hadden. We gaan geen onderwerp uit de weg. Tijdens onze wandelingen vallen er bijna geen stiltes. Als we elkaar begroeten kloppen we een deuntje van Queen op elkaars rug. Gewoon, omdat het kan. Onze relatie is nu heel sterk. Ik ben een trotse zoon en ik kan mij geen betere vader wensen.
Mijn moeder
Zoals ik al zei heb ik een goede band met de meeste familieleden, maar dus niet met iedereen. Het moet namelijk wel opvallen dat ik bijna niets over mijn moeder schrijf. Dat komt, omdat het een erg moeilijk onderwerp is. Ik ben de enige van haar 3 kinderen die nog contact met haar heeft. Dit contact gaat erg moeizaam. Waar mijn vader heeft leren praten over het verleden en zich in zijn kinderen probeert te verplaatsen, lukt dat mijn moeder (nog) niet. Hierdoor blijft elk gesprek heel oppervlakkig en heb ik het gevoel dat ik op eieren loop als ik bij haar ben. Ik vind het namelijk belangrijk om het verleden uit de weg te hebben, zodat er ruimte is voor de toekomst en het heden. Deze oppervlakkige gesprekken en de desinteresse van haar kant helpen daar niet bij. Ik hoop dat onze band verbetert en dat mijn moeder op een positieve manier in mijn leven aanwezig is.
Ik ga er binnenkort met haar over praten en ik hoop tot haar door te kunnen dringen, zodat onze relatie verbetert.
Op naar de twee jaar
Ondanks dat het feest is, is niet alles even feestelijk in dit blog. Zo is het leven nou eenmaal. Niet alles is altijd rozen geur en maneschijn. Wel ben ik blij met iedereen die mijn blog en gedichten leest. Ik ben dankbaar voor jullie berichtjes en lieve woorden. Ik ben ook dankbaar wat er door mijn blog allemaal om mijn blog heen is ontstaan. Mijn leven is een stuk beter en fijner. Het komende jaar hoop ik nog verder te groeien. Ik zal jullie ook dit jaar weer meenemen op mijn levensweg. Bedankt allemaal!
Reactie plaatsen
Reacties
Moest even een traantje wegpinken!!!!
Mooi! Goed bezig. Recht uit je hart. Ben benieuwd wat we komend jaar allemaal gaan lezen... Trots op jou. Liefs Linda