Bezoek aan de dokter

Bloedprikken
Om mijn bloed te kunnen onderzoeken moest ik natuurlijk heen bloedprikken. Ik vind dat zeer onprettig, want ik kom dan op een plek waar ik nooit kom. Op dat moment pakt mijn hoofd veel informatie op, waardoor ik mij onprettig begin te voelen. Waar ik als kind het prikken zelf echt verschrikkelijk vond, heb ik daar nu helemaal geen moeite meer mee. Ik weet tenslotte waarom ik mij laat prikken. Nee, het zijn echt de ruimte en omgeving en andere onbekende mensen die mij dat onprettige gevoel geven.

Gelukkig was het rustig. Er was slechts één persoon voor mij aan de beurt. Naarmate ik even in de wachtruimte zat, kreeg ik mijzelf wel weer kalm. De vrouw die mij hielp was vriendelijk genoeg. We maakten een praatje terwijl ze een naald in mijn arm stak. Toen ze klaar was met het vullen van de 6 buisjes met bloed, maakte ik nog een typische Melvin opmerking. “Gelukkig had ik genoeg” zei ik tegen haar. Ze kon de opmerking wel waarderen en zei: “ja, meer dan genoeg.”

De uitslag
De dokter had mij verteld dat ik maandag, wat later op de ochtend kon bellen voor de uitslag. Bellen met onbekenden vind ik moeilijk om te doen. Ik weet dat het nodig is dus doe ik het wel, maar ik voel mij er onprettig bij. Ik kreeg ook eerst zo’n riedeltje. Toets 1 voor bla bla bla en toets 2 voor zus en zo. Blijf aan de lijn om de assistent te spreken. U bent de vierde beller. Toen ik uiteindelijk eindelijk aan de beurt was, werd mij verteld dat ik een flink vitamine D tekort heb. Hiervoor kreeg ik capsules waarvan ik er nu elke week 1 moet nemen vier weken lang.

De apotheek
Gisteren kreeg ik een mail dat ik mijn medicatie op kon halen. Netjes met een code die ik dan op de zuil in kon voeren. Ik heb de mail 3 keer gelezen, zodat ik de code kon onthouden en ik niet voor verrassingen kwam te staan bij de zuil. Maar je hebt niet altijd alles in de hand. Ik liep de apotheek binnen en toen hing er een papier op de zuil ‘defect.’ In het verleden kwam het bij dit soort dingen vaak voor dat ik dan niet meer wist wat ik moest doen. Dan had ik mij omgedraaid en was ik naar huis gegaan. Ik was dan het hele overzicht kwijt. Vooral, omdat ik ook al in een ruimte ben waar ik niet vaak kom en ik al overheerst word door prikkels.

Gelukkig weet ik nu dat dit soort dingen kunnen gebeuren en dat daar dan ook weer oplossingen voor zijn. Ik liep dus gewoon verder naar binnen. Net voordat ik in een stoel ging zitten werd er al geroepen: “kan ik u helpen.”     

Pinnen
Ik liep door naar de balie en werd daar goed geholpen. Ik kreeg wat uitleg over eventuele bijwerkingen en hoe ik de medicatie in moest nemen. Dat verliep allemaal prima. Tot het punt dat ik moest betalen. Ik besloot om te pinnen. Een simpel iets zou je zeggen. Maar overal is dat apparaat net weer even anders. Moet mijn pas er nu in? Kan ik hem erop houden? Moet die tegen de zijkant? Hij moest er bovenop, maar kon er ook in. Ik besloot hem erbovenop te houden. Even dacht ik dat het niet werkte. Dus vroeg ik of ik het goed deed. Ik deed het wel goed, want dat werd bevestigd door de baliemedewerker en het geluid van het pinapparaat. Daarnaast kon ik het ook op het scherm van het apparaat aflezen.

Voor dat dit alles begon
Mijn verhaal begon met het zeggen dat ik mij wat zwakjes voelde het afgelopen jaar en dat ik hiervoor naar de dokter ben geweest. Natalie moest ook naar de dokter dus heeft ze gelijk voor mij een afspraak gemaakt. Dat scheelt alweer een keer bellen. Anders had ik dat gewoon zelf gedaan, maar zo is het prettiger. Het wachten in de wachtruimte van de huisartsenpraktijk is geen pretje. Allerlei mensen die af en aan lopen en een omgeving waarin ik veel opneem, omdat ik er niet vaak kom. Het is natuurlijk goed dat ik er niet vaak kom, want dat betekent dat ik redelijk gezond ben. Maar mijn autisme vind het niet leuk, want ik wen nooit aan de omgeving en de mensen.

Een bezoek aan de dokter
Voor mij is een bezoek aan de dokter erg lastig. Niet alleen het bezoek zelf, maar ook alles wat ik daarna moet doen kost heel veel energie. Het lijkt allemaal zo simpel en om het uit te voeren is het dat ook, maar het vergt heel veel van mij om al deze dingen te doen.