Er kan in onze maatschappij nogal makkelijk gedacht worden over het voeren van een gesprek. Meermaals hoor je: “dat doe je toch zo even, daar rijd je toch zo heen, het duurt maar een paar uurtjes.” En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Zo werkt het dus niet
Ik kan je vertellen dat het niet zo werkt. Niet bij mij, maar ook niet bij een hoop anderen met autisme. Een gesprek vergt voorbereiding. Zowel in het hoofd als op papier. Het gewoon even doen, er zo heen rijden en dat het maar een paar uurtjes duurt is dus complete onzin. Het vergt dagen en soms weken om dit aan te gaan en te verwerken. Afhankelijk van hoever je bent in je eigen proces, mate van prikkelgevoeligheid en verwerkingssnelheid.
Een intensief gesprek
Ik zal een aantal voorbeelden noemen. Zo had ik gisteren een gesprek in Eibergen met Marjon Bergman van OpWeg Coaching. De details van dat gesprek zijn voor mij en voor haar, die zal ik dus ook niet delen. Wat ik wel kan zeggen is dat het twee uur durende gesprek, ging over wat mijn ervaringsdeskundigheid zou kunnen bijdragen. Het ging ook over het proces dat ik heb doorgemaakt en nog steeds doormaak. Het is altijd fijn om met haar te praten, maar ook heel hard werken. Ze vertelt veel in een korte tijd. Als zo’n gesprek dan 2 uur duurt, dan is mijn hoofd aardig vol. Toch is het gesprek helder en zeer duidelijk. Zij weet wat ze aan mij heeft en ik weet wat ik aan haar heb en dat is prettig.
Het voorbereiden op dit gesprek, begon bij mij afgelopen zaterdag. Ik keek in mijn agenda naar de taken voor de aankomende week. Dit voorbereiden begon in mijn hoofd. Langzaam en af en toe begon ik te denken aan het gesprek. Niet in zo’n mate dat ik er last van ervaarde, maar het was er. De ochtend voor het gesprek heb ik alles op papier gezet. Dit nam ongeveer 1,5 a 2 uur in beslag. Toen ik in de auto stapte om naar het gesprek toe te gaan, begon er nog wat meer mentale voorbereiding in mijn hoofd. Een paar gedachten over hoe het gesprek zou kunnen verlopen. Er ontstaat dan ook altijd een soort spanning. Toen ik bij de parkeerplaats aankwam was die vol. Even schoot mijn spanning nog verder omhoog, maar al snel zag ik vlakbij een vrij plekje. Weg was toen die extra spanning. Eenmaal binnen heb ik even gewacht en toen kwam Marjon er al aan. We schudden elkaar de hand en gingen haar kantoor binnen. Ze bood mij wat te drinken aan en toen begon ons 2 uur durende gesprek. Na het gesprek was mijn hoofd aardig vol en was ik redelijk moe. Na heel even mijn rust te hebben gepakt in de auto ben ik weer naar huis gereden.
Thuis kon ik niet echt mijn rust pakken. Ik moest nog koken, afwassen en daarna had ik alweer een 2,5 uur durende theatervoorstelling die ook een hoop van mij vraagt. Voor een deel dezelfde voorbereiding als op het gesprek. Ik merk deze ochtend dan ook aan mijzelf dat het gesprek en de voorstelling nog door mijn hoofd gaan. Ik ben ze nog aan het verwerken. Toch ben ik alweer instaat om met mijn blog bezig te zijn en om vooruit te kijken op dat wat gaat komen. Door kleine trucjes zoals dat momentje rust in de auto en het zo goed als vrij plannen van deze ochtend kan ik herstellen. Sterker nog, door dit zo te plannen heb ik mijn hersteltijd aanzienlijk verkort. Het alleen al weten dat die tijd er is, geeft mij zoveel vertrouwen dat ik vaak een stuk minder tijd nodig heb. Dit is hetzelfde als het briefje waar ik mij mee voorbereid. Door dit briefje voel ik meer rust en komt vaak alles ter sprake wat op het briefje staat, zonder dat ik het briefje nodig heb. En mocht ik het wel nodig hebben dan is het er. Toch kost dit gesprek van 2 uur mij dus minstens een hele dag als je alles bij elkaar optelt. En dat is dus voor iemand die heel goed weet hoe die met zichzelf om moet gaan. Dan kan je nagaan hoe iemand die niet mijn kennis en ervaring heeft omgaat met zo’n gesprek.
Dit vraagt nog meer
Dit is de voorbereiding die ik telkens weer doe. Bij elk belangrijk gesprek. Dit gaat mij nu gelukkig erg goed af. Ik kan dit ook geheel alleen doen. Toch zijn er altijd uitzonderingen. Er zijn namelijk gesprekken die meer vragen dan ik alleen kan bieden. Toch zijn dit gesprekken die ik wel wil doen. Zo zit er midden maart een gesprek aan te komen met de collega’s van mijn voormalig jobcoach. Hier was ik met haar over in gesprek. Ze vertelde mij dat het gesprek in Velp plaats zal vinden. Ze heeft mij ook uitgelegd hoe eenvoudig het is om er te komen en dat haar collega’s net zo vriendelijk zijn als dat zij is. Ik onderbrak haar en vertelde haar dat het niet zo simpel voor mij is. Je kan niet van mij verwachten dat ik eerst ongeveer een uur rijd, in een plaats kom waar ik nog nooit ben geweest, een gebouw binnenstap dat ik niet ken, het gesprek aanga met 10 mensen die ik niet ken en dan ook nog een uur terug moet rijden. Dit is voor mij een onhaalbare opgave. We moeten dat anders aanpakken.
We hebben nu afgesproken dat ik naar een parkeerplek rijd op de route. Ze pikt mij daar op, zodat ik niet bezig hoef te zijn met het verkeer. We hebben ook samen besproken wat goed is om te vertellen, zodat ik goed voorbereid ben, maar nog belangrijker mij ook goed voorbereid voel. Dit is net voldoende voor mij om dit dan te gaan doen. Ze vond het mooi en moedig dat ik dit aangaf en gaf ook toe dat ze hier nooit bij stil had gestaan. Ze vind het ook helemaal prima om mij op deze manier te helpen. Wel weet ik van mijzelf dat ik een grotere herstelperiode moet inlassen na dit groepsgesprek. Ook zal mijn voorbereiding langer duren en zal ik van tevoren meer last hebben van de gedachten eraan. Gedachten die ik op papier zal zetten zoals jullie weten.
Het gesprek aangaan
Wat wij mensen heel veel doen is dingen invullen voor een ander. We gaan er vaak vanuit dat de ander je wel begrijpt en dat het voor hun dus net zo simpel is als voor jou. Zo werkt het alleen totaal niet. Jij weet niet wat erin mijn hoofd omgaat en ik weet niet wat er in jouw hoofd omgaat. Dit kunnen we alleen weten door met elkaar te praten. Ik ben heel wat jaren terughoudend geweest met het delen van mijn gedachten, gevoelens en emoties. Ik ging er vanuit dat de ander mij maar gewoon moest begrijpen. Ik heb autisme dus dat gaat niet. Ik vertelde alleen nooit wat erin mij omgaat en waardoor het niet gaat. Alles begint altijd bij jezelf. Als je begrip wilt, zul je begrip moeten creëren. Als je duidelijkheid wilt, zul je aan moeten geven wat er niet duidelijk voor je is. Trouwens geld dit niet alleen voor autisme. Iedereen zou eens wat meer het gesprek aan moeten gaan in plaats van maar gewoon te verwachten dat die ander het wel begrijpt of dat jij de ander wel hebt begrepen.
Reactie plaatsen
Reacties
Weer een interessant blog en waar jij duidelijk uitlegt dat sommige dingen moeilijker zijn als je autisme hebt maar dat je er ook wel komt maar op je eigen manier
Prachtige en duidelijke blog!! Ben super trots op jou!!!!