Rekening houden met jezelf

Teveel doen
Ik ken een aantal mensen die hun agenda helemaal vol plannen. Ik zie de vermoeidheid en frustratie die daar soms mee gepaard gaan. Begrijp mij niet verkeerd, want plannen is heel belangrijk, maar bij het plannen vergeten we vaak onszelf. We staan er niet bij stil dat we eigenlijk even rust nodig hebben. Vaak kiezen we toch voor de ander of hoe wij denken dat anderen ons zien. Als ik niet naar die verjaardag ga wat moet iedereen dan wel niet van mij denken? Als ik rekening houd met mijzelf dan vinden anderen mij egoïstisch. Zo lopen we maar door. Totdat het lopen niet meer gaat en kruipen wordt. Als je het zover laat komen dan moet je eerst weer leren staan voor je weer kunt lopen. Met andere woorden ben je eigenlijk heel slecht met jezelf aan het omgaan. Voorkomen is immers nog altijd beter dan genezen.

We zouden allemaal eens wat beter in de spiegel moeten kijken. Ons afvragen of we wel genoeg rekening houden met onszelf. Werkt dat wat ik doe nog wel echt voor mij? Of volg ik dat wat iedereen doet zonder erbij na te denken? Wil ik niet teveel? Je kan namelijk niet altijd aanstaan. Dan kom jij jezelf vroeg of laat een keer tegen. Zo ben ik mijzelf ook een aantal keren tegen gekomen.

Werk, werk en nog eens werk 
Zo werkte ik in 2015 voor TKH logistics. Dat lijkt een leven geleden, maar ik weet het nog goed. Ik moest daar 32 uur per week doosjes vouwen en kabeltjes inpakken. Omdat het UWV dacht dat het passend werk zou zijn. Natuurlijk vroegen ze wel wat aan mij. Hoe ik erover dacht en of ik het wou proberen. Natuurlijk zei ik dat ik het aan wou gaan. Ik kon toen de tijd nog niet goed onder woorden brengen hoe ik er echt over dacht. Dat wordt verder in mijn verhaal nog duidelijker. Tijdens mijn proefperiode voelde ik mij er al niet lekker bij, maar ik besloot toch een halfjaarcontract aan te gaan. Niet verstandig zou ik nu zeggen, maar ik deed het.

Die 32 uren geestdodend werk doen in een hal vol lawaai, met uitkijk op een weg waren verschrikkelijk voor me. Ik wou ook geen koptelefoon, want dan kon ik niet overleggen en praten met de collega aan de andere kant van de tafel. Toch heb ik het halfjaar afgemaakt. Ik heb mijn contract uitgediend. Ik wou laten zien dat ik iets af kon maken. Maar wat waren de kosten en voor wie deed ik het eigenlijk?

Dit klopt niet!
Ik had het contract uitgediend, maar ik zat er zelf helemaal doorheen. Ik was uitgeput, boos, gefrustreerd en verdrietig. Ja, ik was aan het kruipen. Hierdoor kon ik er niet meer zijn voor Natalie. Laat staan voor iemand anders. Het beetje zelfvertrouwen dat ik in die tijd had, was compleet lam geslagen. Er was niks van over. Ik had een halfjaar lang alles kapot lopen maken in mijzelf en om mij heen. Weetje wat ik ook echt erg vond? Dat ik dus 32 uur mij helemaal uit de naad werkte om €100 per maand meer te verdienen dan wat ik kreeg van de uitkering waar ik recht op heb. Er waren in mijn ogen zoveel dingen die niet klopten. En nog veel belangrijker ik had zelf niet de kracht om dit aan te kaarten.

Dat gaat mij tegenwoordig gelukkig een stuk beter af. Ik ben tevreden met hoe ik voor mijzelf opkom. Als ik ontevreden ben, meer verwacht, er iets niet duidelijk is of als ik het ergens niet mee eens ben, dan zeg ik dat.

Nooit meer
Ik wil ook nooit meer in deze situatie terecht komen. Dat wat ik verloor woog zeker niet op tegen dat wat het mij bracht. Daarom plan ik dingen en voeg ik hier langzaam dingen aan toe. Op mijn tempo en rekening houdend met mijzelf. Ik zorg ervoor dat ik rust inbouw, wanneer mijn agenda vol begint te raken. Ik zorg ervoor dat ik tijd inplan voor mijn familie en mijzelf. Naast alle andere verplichtingen. Zoals ik al zei kan ik van hieruit dingen toevoegen en opbouwen. Op deze manier voorkom ik dat het teveel wordt en ik weer een hele tijd stil kom te staan.