Hoe gaat het?

maximale inspanning
Ik doe erg mijn best om een waardevol onderdeel te zijn van de maatschappij. Dat is natuurlijk ook één van de redenen dat ik dit blog ben begonnen. Ik wil mijn gedachten en gevoelens met jullie delen. Zo laat ik op een eenvoudige wijze zien wat autisme voor mij is. Dat mijn uitleg en manier van vertellen aanslaat is ook duidelijk. Dat blijkt wel uit alle dingen die eraan zitten te komen.

Autisme ontmoetingsavond
Aankomende dinsdag, 12 maart, is de eerste autisme ontmoetingsavond. Zo noem ik het, want dat past beter bij wat het eigenlijk is. Een avond waarop mensen met of zonder autisme elkaar ontmoeten om het gesprek aan te gaan (over autisme). Ik vind het mooi en fijn dat het nu eindelijk van start gaat. Ik heb er ook echt zin in! Natuurlijk neemt dit de spanning die ik ervaar niet weg, maar het helpt wel dat het iets is waar ik helemaal voor ga en mijn bijdrage in wil hebben. De laatste puntjes worden nog op de i gezet vlak voor het van start gaat. Dat zal mij helpen om beter om te kunnen gaan met de spanning.

at. groep
Het gesprek dat er 19 maart aan zit te komen bij at. groep vind ik spannender. Dit heeft een aantal redenen. Ik ken de locatie niet. Het is veel verder weg, in een plaats waar ik nog nooit ben geweest. Ik ga iets doen wat ik nog nooit heb gedaan. Voor een groep met mensen die ik niet ken. Ik bereid mij dan ook enorm goed voor. Daar stop ik veel tijd in, om het mijzelf net ietsje makkelijker te maken.

Ondanks mijn enorme groei blijft dit echt een spannende stap. Iets waarvan ik geloof dat ik het kan, maar ook iets dat van binnen van alles met mij doet. Je zou haast vergeten dat ik autisme heb, door alles wat ik onderneem. Maar ik vergeet dat niet en ik weet waar ik op moet letten. Ik heb alles zo duidelijk mogelijk gemaakt voor mijzelf. Alleen maar om te zorgen dat ik die dag gewoon opsta, gewoon wacht tot Jeanet mij oppikt en ‘gewoon’ dat gesprek aanga.

Ik heb mijn eigen inbreng klaar en ik heb ook alle vooraf gestelde vragen zo goed mogelijk beantwoord. Dit draag ik allemaal voor en daarna kunnen er nog meer vragen aan mij gesteld worden. Dit is de volgorde die ik ga hanteren om het overzicht te kunnen bewaren tijdens deze voor mij zware en prikkelgevoelige dag. Ik ben namelijk nog altijd diezelfde jongen van 16 met autisme. Het verschil is alleen dat ik nu weet wat ik tegen hem moet zeggen, zodat hij wel tot actie overgaat en met opgeheven hoofd zijn huis verlaat.

Design Your Life
Hier voel ik nu op dit moment nog maar weinig spanning voor. Het is op 4 april. Nog net te ver weg om er spanning over te voelen. Daarbij komt, dat ik net als met alles eigenlijk, mij goed voorbereid. Ik heb op 21 maart nog een gesprek ter voorbereiding op mijn bijdrage aan het symposium. Ik zal daar zoals ik eerder al heb verteld bij een stand staan samen met mijn vader. Bij die stand kunnen mensen een vragenlijst invullen over het symposium, met mij en mijn vader in gesprek gaan omtrent autisme en kunnen mensen de vragenlijst meenemen die ik heb ontworpen met de toolkit van DYL.

Het idee is om dit na de lunch te gaan doen, zodat mensen al een indruk kunnen krijgen van het symposium en ze dus ook echt wat hebben om de vragenlijst mee in te kunnen vullen. Aan de hand van de ingevulde antwoorden en de gesprekken die ik voer, schrijf ik dan één of meerdere blogs over het symposium. Die zien jullie dus vanzelf verschijnen hier op de site.

Wat wel leuk is om even te delen is dat ik shirts heb laten drukken voor mij en mijn vader. Voorop staat mijn logo en achterop mijn website. Dit is voor tijdens het symposium. Al zal ik hem wel vaker dragen. Wat vinden jullie ervan?

Hoe gaat het?
Dan rest mij nog hier antwoord op te geven. Over het algemeen gaat het erg goed met mij. Ik zit ondanks de spanningen goed in mijn vel. De progressie met mijn huidige studie gaat goed. Voor het eerste onderdeel (Life coach) sta ik gemiddeld een 7,7 na 5 lessen. Als ik na alle 16 lessen gemiddeld een 5,5 sta, haal ik een diploma. Ik lig dus ruim op koers. Wel ben ik wat sneller moe. Door het huidige huishoudelijke schema, mijn studie, de voorbereiding op alles wat eraan zit te komen en de innerlijke strijd die ik met mijzelf voer.

Die laatste is echt wel lastig voor mij. Enerzijds ben ik sneller moe, maar aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik meer wil doen. Ik heb nog oningevulde uren die ik niet ingevuld krijg. Tenminste niet op de manier die ik zou willen. Zoals jullie weten steek ik niet onder stoelen of banken dat ik graag mijn beroep maak van het delen van mijn ervaring omtrent autisme. Dit is alleen een hele lastige opgave. Niet dat ik mijzelf niet laat zien, want dat doe ik zoals je hebt kunnen lezen zeker wel, maar wel om er echt mijn beroep van te maken.

Wat ik nodig heb is een organisatie die hetzelfde in mij ziet als zovelen, maar waar ik ook uitzicht heb op een betaalde functie voor een aantal uren. Zo kan ik meer ervaring opdoen en kan ik ook werken aan wat persoonlijke doelen. Zoals bijvoorbeeld iets groter wonen. Ik snap dat het vrij nieuw is om met iemand te werken vanuit zijn ervaring, maar ik heb ook veel te bieden. Ik heb alleen wel een kans nodig. Een kans zonder vooraf afgeschoten te worden door mijn vmbo-k papiertje. Ja, mijn autisme brengt wat dingen mee waar we samen op moeten letten, maar het brengt ook een hele hoop. Waaronder een andere kijk op de wereld en een hele hoop creativiteit.

Ik laat van mij horen
Ik kom nu ook meer voor mijzelf op, omdat ik vind dat ik best gehoord mag worden. Ik vind dat ik een onderdeel ben en mag zijn van de maatschappij. Er zal ook vast ergens een bedrijf zijn die dit ook ziet. Voor een baas werken zou mij wat meer zekerheden bieden, maar ik ben niet bang om na mijn opleiding voor mijzelf aan de slag te gaan als coach. Denk jij, ik wil weleens in gesprek met die man? Schroom dan niet en stuur mij een bericht.