Het doet mij pijn

Een schone lei
Ik heb in het verleden heel vele kleine werkjes gemaakt, maar die verkochten niet. Dus ik zat met 3 ruime bakken vol met allemaal hout. Daarnaast had ik nog een paar grote werken die ook niet verkochten. Alles stond mij naar al die jaren behoorlijk in de weg. Dus maakte ik het moeilijke besluit om het weg te doen. Zo ben ik op zaterdag en maandag flink met de cirkel in de weer geweest om alles kleiner te zagen, zodat het makkelijker afgevoerd kon worden. Zo gezegd, zo gedaan. Tenminste, het zagen en alles gaat prima dat kan ik wel, maar van binnen voelde ik van alles. Pijn en verdriet, maar gek genoeg ook wel wat opluchting. Op dinsdag heb ik samen met Nienke, Christiaan en Papf alles naar de stort gebracht. Het was onvermijdbaar. Ik moest een keer afscheid nemen van dat wat ik met hart en ziel heb gemaakt. Zo kon ik weer met een schone lei beginnen.

Niet alles is weg
Ik heb zeker niet alles weg gedaan, want het blijft een stukje van mijzelf. Er hangen hier ook nog allerlei werken door het huis verspreid. Het laat mijn creatieve kant zien. Een kant waar ik op allerlei vlakken in mijn leven gebruik van maak. In mijn schrijven, tekenen, het maken van kunst, maar ook bij het zoeken naar oplossingen. Om er even een aantal te noemen. Die laatste is erg belangrijk voor het omgaan met mijn eigen autisme. Ik vind allerlei manieren om ervoor te zorgen dat ik niet weer vast loop en stil kom te staan.

Zoals ik al zei is niet alles weg. Ook is door de verkoop van alle sleutelrekjes en een aantal hartjes mijn gevoel weer aangewakkerd. Wel op een andere manier, maar het is er weer. Daar ben ik dankbaar voor. Soms vergeet ik dat ik zo creatief kan zijn en ook nog dat ik het super leuk vind.

Veel mensen weten dit niet
Er zijn niet veel mensen die weten dat ik in opdracht nog kunstwerken wil maken. Dus heb je een lege plek aan de muur, denk dan nog even aan mij. Ik kan vast iets maken dat daar past. De prijs daar komen we samen wel uit. Een prijs die eerlijk is voor ons beiden. Op deze manier kan ik toch lekker creatief bezig zijn en heb jij wat moois aan de muur. Natuurlijk kunnen mensen ook niet weten dat ik dit in opdracht nog doe, want ik maak er eigenlijk helemaal geen reclame voor. Dat zou ik af en toe eens kunnen gaan doen op de Facebook pagina van Stautistisch. Misschien maak ik wel een pagina op de website met wat van mijn kunstwerken erop. Best een leuke toevoeging voor zo’n persoonlijke site.

De toekomst
Of ik hier ooit nog weer meer mee ga en wil doen dat weet ik niet. Maar af en toe de tijd nemen om voor iemand iets moois te maken, doe ik graag. Momenteel werk ik aan mijn studie, de Autisme ontmoetingsavond en mijn blog. Daaromheen doe ik ook nog allerlei andere activiteiten. Zoals standhouder zijn bij Design Your Life. Ja, dat is morgen al. Wat vliegt de tijd! Ondanks dat ik nu een lichte spanning voel heb ik er zin in. Daarnaast zit ik eraan te denken om mijn voormalig jobcoach Jeanet weer in te schakelen, om mij te helpen kijken naar mogelijkheden voor mij. Laat ik ook niet vergeten dat ik nog steeds rondloop met het idee voor video’s en/of een podcast voor Stautistisch. Hoe, waar en wanneer weet ik nog niet, maar dat zie ik wel. Eerst er maar eens een goed plan voor schrijven.

Dat ik nu nog verder rond wil kijken heeft te maken met mijn huidige bezigheden. Ik doe veel met mijn eigen autisme. Ik help anderen op verschillende manieren. Hier wil ik zo als eerder gezegd het liefst mijn beroep van maken. Dit moet lokaal vanwege mijn prikkelgevoeligheid. Vrijwillig lukt dit prima, maar ik wil graag (uiteindelijk) mijn eigen geld verdienen en dat is waar de moeilijkheden beginnen. Ik krijg nergens een goed toekomstperspectief. Niemand die mij kan zeggen, als je dit doet kan je uiteindelijk daar komen. Of, Als je zolang bij ons vrijwilliger bent heb je kans om door te stromen naar een betaalde functie. Ik heb het gevoel dat ik aan het lijntje gehouden word. Dat mijn ervaring helpend is, zolang het niks kost. Terwijl iedereen weet dat de wereld niet zo werkt. Je kan niet alles willen en daar dan niks voor geven. Dan trek je de verhoudingen scheef. Een lange tijd durfde ik dit soort dingen niet te zeggen en kwam ik niet voor mijzelf op, maar dat is verleden tijd.

Ik heb waarde en ben train baar. Dat er vanwege mijn prikkelgevoeligheid een paar haken en ogen aanzitten is ook duidelijk, maar daar kunnen we samen wel uitkomen. Het is duidelijk dat ik op een andere manier opgeleid moet worden. Het liefst met thuisstudies of intern. Ik ben over zoveel drempels heen gestapt, maar het lijkt wel alsof niemand bereid is over een drempel heen te stappen naar mij toe. Jammer dat het nu juist gebeurt binnen een sector waar ik mij diep verbonden mee voel. Als vrijwillig hier het hoogst haalbaar is dan kan ik daar mee leven, maar geef mij in ieder geval die duidelijkheid. Zolang mij die niet gegeven wordt, zal ik rustig rond blijven kijken naar andere mogelijkheden. Het doet mij pijn dat ik zoveel stappen zet en heel veel moeite doe, maar ik telkens nog op hetzelfde resultaat uitkom.