Een fantastisch mooie dag

Trouwdag
Gisteren waren Natalie en ik 5 jaar getrouwd. Ook wel het houten huwelijk genoemd. Wat hebben wij daar gisteren mee gedaan? Helemaal niks! Natalie is gewoon gaan werken en ik ben met een houten project bezig geweest. Ik vond het wel toepasselijk om wat met hout te doen op deze dag. Natuurlijk had ik mij flink ingesmeerd voor ik buiten met de cirkel in de weer ging. Toen ik klaar was, zag ik eruit als een zaagselmannetje. Al het zaagsel bleef namelijk aan mij plakken door de zonnebrandcrème.

Vandaag
Natalie heeft altijd vrij op woensdag dus besloten we vandaag wat leuks te doen om onze huwelijksdag van gisteren te vieren. We zijn vanochtend en een deel van de middag wezen kijken bij het Nationaal onderduikmuseum in Aalten. Alle persoonlijke verhalen zijn altijd reuze interessant. Maar er was één verhaal wat mij echt bij bleef. Het verhaal van een joods jongetje dat ontdekt werd op zijn onderduikadres en op transport werd gezet. Vlak voor hij de trein in moest, wenkte een non hem om bij haar te komen. Ze verstopte hem onder haar gewaad en nam hem mee naar een ander onderduikadres. De non was daar eigenlijk voor een ander jongetje, maar die kon ze niet vinden en toen nam ze hem mee. Uiteindelijk overleefde hij de oorlog dankzij die non en eigenlijk uit puur toeval, omdat de non het andere jongetje niet kon vinden. En zo waren er nog wel meer indrukwekkende verhalen die mij aangrepen, maar het was er zo druk en lawaaierig dat ik niet alles op heb kunnen slaan.

Trek
Omstreeks 2 uur reden we richting Eibergen om daar te gaan lunchen. We hadden reuze trek gekregen van alle indrukken. We bestelden allebei een 12 uurtje (en dat om half 3.) Om 3 uur hadden we alles op en besloten we boodschappen te halen voor de rest van de week. Met natuurlijk wat lekkers voor op de bank vanavond. We gaan gezellig een film kijken, maar nu eerst even weer op adem komen.

De boodschappen zijn uitgepakt en ik wou direct daarna mijn blog schrijven. Tot ik op mijn telefoon zag dat ik 8 e-mails had. Nieuwsgierig ben ik toen mijn mail gaan nakijken. Daar zag ik dat ik een beoordeling had voor les 12 van mijn life-coach opleiding. Het cijfer was een 8. Natuurlijk is dat een mooi cijfer en er zat weer goede feedback bij. Dit ben ik wel gewend van de docente en ik waardeer dat altijd enorm. Maar de mooiste zin was toch wel: “Ik zie dat je stappen maakt en heel graag wilt. Dit maakte een al mooie dag nog net iets mooier. Vanuit deze euforie ben ik toen gelijk mijn blog gaan schrijven voor vandaag. Een blog dat nu alweer ten einde komt. Ik ga namelijk met de beentjes omhoog en even iets voor mijzelf doen waar ik niet al teveel bij na moet denken.