Ik sta er niet alleen voor

Eenzaam
Het kan heel eenzaam zijn in dat hoofd van mij. Vooral als mijn hoofd vol is en mensen er toch nog wat in proberen te stoppen. Ik word niet begrepen als ik wegloop. Ik word niet begrepen als ik even alleen wil zijn. Ik word niet begrepen wanneer ik ontplof. Maar hoe kan ik begrepen worden als ik niet vertel hoe het zit. Als ik niet vertel wat erin mij omgaat. Als ik niet vertel wat voor een dag ik heb gehad waardoor ik ontplof. Een groot deel van die eenzaamheid creëerde ik zelf. Door wel het gedrag te tonen. Het weglopen, alleen willen zijn en door te ontploffen. Maar geen uitleg te geven bij mijn gedrag.

Eerst kon ik dat ook niet. Ik wist namelijk niet waarom ik deed zoals ik deed en al helemaal niet hoe ik dat dan overbreng op een ander. Ik moest opzoek naar een stukje zelfkennis en zelfreflectie. Na jaren van zelfonderzoek, waarbij het schrijven mij enorm heeft geholpen, weet ik nu wie ik ben, wat ik kan en dus ook niet kan en waarom ik reageer zoals ik reageer. Pas sinds een aantal jaren weet ik dit nu ook in gesprekken te uiten. Op het moment dat ik dat kon, is mijn leven positief veranderd. Niet langer eenzaam in mijn hoofd, maar samen in woord en gebaar.

Relaties
Dit heeft mijn familierelaties goed gedaan. Vooral de relatie met mijn vader, maar dat weten jullie onderhand wel. Ik heb ook harde keuzes gemaakt en afscheid genomen van een aantal mensen. Zo heb ik weer ruimte voor andere dingen zoals de Autisme ontmoetingsavonden, de cursussen die ik volg, maar bovenal voor de mensen die ik in mijn leven wil hebben. De mensen die ik nodig heb en de mensen die mij nodig hebben.

Ik hoor weleens van die oppervlakkige opmerkingen. Jij hebt geluk dat je vader zoveel met je mee gaat. Dat hij je wel wil brengen en halen. De mensen die dat zeggen kennen mij en mijn vader dus totaal niet. Die mensen weten niet hoe hard mijn vader en ik aan onze relatie hebben gewerkt. Die weten niet wat wij samen hebben doorstaan. Die mensen weten niet wat er allemaal gespeeld heeft. Daarnaast gaan ze ook gelijk langs het feit dat ik ook veel voor mijn vader doe.

Een stukje uitleg
Om even terug te komen op dat brengen en halen. Dat heeft een reden. Als ik naar een stad  of verder weg moet rijden dan word ik overladen door prikkels. Als ik daar dan ook nog van alles moet doen. Wat eigenlijk altijd het geval is. Waarom rijd je er anders heen? Dan gaat dat al een stuk minder goed. Mijn hoofd is namelijk al overladen. Ik neem niks meer goed op en ik heb een verschrikkelijke tijd. Als ik dan na die tijd nog terug moet rijden dan kan je mij bij elkaar vegen als ik thuis kom. Dan ben ik dagen zo niet weken, niet meer in staat om de normale dingen te doen. Mijn hele leven lijd dan onder die ene dag.

Op het moment dat je die prikkels die voortkomen uit het over concentreren tijdens het rijden wegneemt dan kan ik de rest gewoon tot mij nemen. Dan ben ik ook moe en vol aan het eind van de dag, maar wel instaat om goed te herstellen. De ervaring is dan prima en dan functioneer ik ook prima. Mijn vader weet dit en ik weet dit. Zo geven wij samen mij de meeste kans van slagen. Voor hem een kleine moeite. Voor mij een gigantische steun.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen

De “kleine” dingen in het leven
Er zijn ook kleinere dingen waarbij ik steun krijg van mijn vrouw en familie. Bijvoorbeeld als we uit eten gaan. Mijn vrouw betaald dan altijd, zodat ik niks met die interactie en handelingen van doen heb. Ik kan dat wel, maar het kost veel energie. Bij familie uitjes regelt vaak mijn zusje alles. Naderhand stuurt ze dan een tikkie en zo heb ik wederom niks met al die rompslomp vandoen. Ik kan met dat soort dingen altijd bij iemand mee rijden en ik hoef nooit zelf te rijden. Dit is voor iedereen nu zo vanzelfsprekend dat er niet eens meer bij nagedacht hoeft te worden. Tijdens de uitjes kan ik dan al mijn energie gebruiken om een leuke tijd te hebben met mijn familie.  

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen

Geen schaamte, juist kracht
Ik schaam mij ook niet om te zeggen dat ik soms wat steun nodig heb. Ik schaam mij niet om te vragen om die steun. Ik schaam mij niet om te zeggen dat mijn autisme bepaalde beperkingen met zich mee brengt. Maar ik weet ook dat er manieren zijn om met die beperkingen om te gaan. Één van die manieren is steun vragen. Door er zo naar te kijken en dit ook zo te doen, kan ik mijzelf steeds beter in mijn kracht plaatsen.

Ik weet hoe belangrijk het voor mij is om dingen aan te geven en om steeds aan mijzelf te blijven werken. Doordat die kracht steeds meer naar voren komt, kan ik mijn relaties onderhouden. Ik heb nu de ruimte om met mijn moeder het gesprek aan te gaan en ook die relatie te verbeteren. Dat is één van de huidige hoofdstukken van mijn leven.

Door deze kracht wordt mijn netwerk weer groter. Kijk naar de Autisme ontmoetingsavond. Kijk naar de lezingen waarvoor ik gevraagd word. Kijk naar mijn blog. Mensen weten mij nu steeds meer te vinden. Zij zien nu ook mijn kracht.