Toen ik mijzelf nog niet zo goed kende, leek opgeven vaak de makkelijkste weg. Door de jaren heen ben ik er wel achter gekomen dat dit alles behalve het geval is.
Mijn realiteit
Misschien dat het volgende je een beetje gek in de oren zal klinken, maar het is de realiteit voor mij. De spanning die ik voel en de overlading aan prikkels die ik krijg, zijn in de loop der jaren niets veranderd. Ja, er zijn natuurlijk wel situaties waarin het in hevigheid verschilt, maar dat is altijd al zo. Alleen weet ik nu veel beter hoe ik met deze dingen om moet gaan. Vooral binnen herstel. Daar spreek ik dan ook regelmatig over. Nu zal jij je wel afvragen: wat heeft dat met opgeven te maken? Dat zal ik eens even uitleggen.
Wanneer ik angstig ben, vol zenuwen zit of overladen word door een situatie dan willen mijn brein en lichaam weg uit die situatie. Hoofdpijn, buikpijn en andere kwaaltjes krijgen dan de overhand. Ik denk niet helder meer na en het enige dat ik van binnen tegen mijzelf zeg is: “weg hier!” Dit is dan ook wat ik altijd deed. Ik haalde mijzelf weg uit de situatie. Dit is alleen niet de juiste manier. Bij een volgende situatie reageer ik namelijk weer precies hetzelfde. Ik wil zoals altijd gewoon weg. Als het ware deed ik gewoon het boek dicht en leerde ik niets over mijzelf.
Wat zit erachter
Waarom reageren mijn brein en lichaam zo op deze situatie? Waar zit het gevoel echt? Wanneer begin ik het te voelen? Wanneer wordt het meer of minder? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik het wel aankan? Daarbij zeggen de signalen die ik krijg niet dat ik weg moet, maar eigenlijk geven ze aan dat ze niet weten hoe ze ermee om kunnen gaan. Met al die vragen en meer ben ik aan de slag gegaan. Dit pas ik nog altijd op mijzelf toe. Er gaan namelijk nog steeds wel is dingen niet zoals ik ze graag zou willen. Die vragen helpen mij dan om te kijken wat ik nog aan de situatie kan doen en of ik bijvoorbeeld hulp nodig heb. Misschien kan ik het wel alleen met wat aanpassingen. Of misschien is dit gewoon te hoog gegrepen en moet ik het voor nu accepteren en stoppen. Maar wat er ook altijd uit deze kleine onderzoekjes uitkomt, het is beter dan opgeven en er niets van leren.
Stoppen is in mijn ogen ook heel wat anders dan opgeven. Stoppen is alle mogelijkheden hebben onderzocht en weten dat het niet haalbaar voor je is. Of weten dat het wel haalbaar voor je is, maar het toch niet bij jezelf vind passen. Opgeven is stoppen zonder ook maar enig onderzoek te doen naar de mogelijkheden of opties die er zijn. Opgeven is alle groei kansen uit de weg gaan. Opgeven is je verschuilen achter dat wat er niet goed ging en dat als excuus gebruiken voor de toekomst. Terwijl je juist zoveel kan leren van datgene dat misgaat, je spanning bezorgd, angst aanjaagt, overprikkeld of onderprikkeld.
Ontwikkeling naar eigen succes
Ik wil van mijzelf leren en mijzelf blijven ontwikkelen. Ik wil voelen en zien waar de grenzen liggen en ze verleggen. Ik wil de mogelijkheden onderzoeken die er op mijn pad komen. Ik wil mijn keuzes niet baseren op overprikkeling en angst. Ik wil ze baseren op de zelfkennis die ik heb en doorgaan tot ik de juiste weg heb gevonden.
Ik weet wat er nodig is om dit te bereiken. Ik moet soms door de spanning, angst en overprikkeling heen kijken. De eerste paar keer overleven om vervolgens te kunnen leven. Hierdoor ben ik erachter gekomen dat achter al die nare gevoelens en momenten een hele hoop schoonheid schuilt die wacht om gevonden te worden.
Tekst gaat verder onder de afbeelding
Een voorbeeld
Neem nu de Autisme ontmoetingsavond als voorbeeld. De eerste paar keer vond ik echt heel lastig. Ik was nerveus en wist mij geen houding te geven. Het was ook een totaal nieuwe rol voor mij waarin ik anderen ondersteun en wordt gezien als een gespreksleider. Daarbij kende ik nog bijna niemand en wist ik ook nog niet hoe de ruimtes eruit zagen. Ik maakte mij druk om de manier waarop we koffie en thee moesten halen. Ik vroeg mij af of ik wel de juiste manier van aanvang en vervolg had bedacht. Kortom er ging heel veel door mij heen. Mijn hoofd raakte vol en overprikkeld en mijn lijf ging als een gek tekeer. Buikpijn en een onaangenaam warm gevoel overheersten mij. Het zweet brak mij uit en ik zat mijzelf echt op te vreten.
Ik snap dat je kan denken: wat doe jij jezelf aan. Ik zal ook niet ontkennen dat die gedachte even door mijn hoofd is gegaan. Maar dat is geen helpende gedachte en sterker nog die gedachte is heel kortzichtig. Ik had het al even over de schoonheid die erachter ligt. We hadden namelijk afgelopen dinsdag alweer de 11de Autisme ontmoetingsavond en langzaam beginnen de avonden te voelen als een tweede natuur. Ik zie mijn groei hierin. Ik zie wat het doet met de mensen die komen. Ik ben gewend geraakt aan de rand zaken. Ik houd er nu een super goed en trots gevoel aan over.
Een beter leven op de lange termijn
Om je hoogste pieken te bereiken moet je wel eerst door de diepste dalen. Gebruik daarbij alle tools die je worden aangereikt. Maak gebruik van de mensen om je heen en gebruik dat verstand van je om jezelf zo goed mogelijk te leren kennen, zodat jij je eigen tool van succes wordt. Kijk daarnaast niet meteen wat het direct met je doet, maar wat het juist later voor je doet. De nare dingen op de korte termijn mogen in mijn ogen nooit het succes op de lange termijn in de weg staan. Opgeven is de moeilijke weg, omdat je helemaal niet leert op deze weg. Je zal alleen blijven hangen in dat wat niet is gelukt. Terwijl het leven zoveel meer te bieden heeft. Stoppen mag, maar opgeven nooit.
Reactie plaatsen
Reacties
Een prachtig blog waarin jij jou situaties deelt en uitlegt waar jij misschien anderen weer mee kunt helpen.