Vrijwilliger bij de Stadskamer

Waarom ben jij vrijwilliger bij de Stadskamer en niet ergens anders?
Ik had een mail gestuurd naar de Stadskamer met de vraag of mijn blog een keer gedeeld kon worden in de nieuwsbrief. In ruil daarvoor wou ik wat terug doen. Voor wat hoort wat en zo begon ik stukjes voor de Dorpskamers in Neede en Eibergen te schrijven. Stukjes voor in de nieuwsbrief en op Uit In Neede.

Door het contact met Soraya, zei is coördinator van de Dorpskamers in Neede en Eibergen, begon ik opener te worden. Zo vertelde ik opgegeven moment dat ik de Dorpskamers een mooi initiatief vind, maar dat ik wel wat mis. Met name iets autisme specifieks. Ik zou mij graag inzetten voor het opzetten van een autisme praatgroep. Binnen onze gemeente was er namelijk nog niet zoiets. Wel in de grote steden om ons heen. Enschede en Doetinchem bijvoorbeeld, maar er is niets dichterbij. Voor sommigen, waaronder mijzelf, is het reizen naar en zijn in zo’n drukke stad erg prikkel overladend.   

Ik wist ook al dat wat andere mensen enthousiast waren over het idee van zo’n autisme praatgroep. Het mooie aan de Stadskamer en vooral de mensen die er werken is dat ze open staan voor dit soort ideeën en daar graag het gesprek over aangaan. Waar kan werken ze graag met je mee. Dit was dan ook niet anders met Soraya. Ze zei dat ze al met zo’n soort idee rondliep, maar dat er wel iemand nodig was om eraan mee te werken. Diegene dat ben ik nu dus en zo is de Autisme ontmoetingsavond ontstaan.

De Stadskamer werkt voorliggend en heeft de focus op een stuk herstel en ontwikkeling. De Stadskamer kijkt naar wat dan wel. Daarbij verbind de Stadskamer mensen met elkaar. Dit zijn allemaal dingen waar ik mij in kan vinden. Het meedenken met mijn ideeën en de (kern)waarden van de Stadskamer maken dat ik graag vrijwilligerswerk doe voor de Stadskamer. Daarbij krijg ik ook het idee dat ik door kan groeien binnen de Stadskamer. Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik graag meer doe en dat mijn functie als vrijwilliger uitgroeit tot meer. Als ik dan één kritisch puntje mag noemen dan is het dat er hier wat meer duidelijkheid over mag zijn.  Voor de rest kan ik zeggen dat ik niet vaak heb meegemaakt dat er zo fijn met vrijwilligers word omgegaan.

Wat zijn jou verwachtingen bij het woord ‘vrijwilliger’?
Als vrijwilliger kan ik mij ontwikkelen en doorgroeien binnen een veilige omgeving. Ik kan gebruik maken van mijn talenten en eerlijk zijn over mijn valkuilen. Ik heb wel verantwoordelijkheden, maar ik draag niet de eindverantwoordelijkheid. Daarbij doe ik dat wat ik doe uit eigen vrije wil. Dat is waar in mijn ogen het woord ‘vrijwilliger’ omdraait.

Dat ik geroeid ben en mijzelf ontwikkelt heb in het halfjaar dat de Autisme ontmoetingsavond bestaat is duidelijk. Ik krijg steeds meer verantwoordelijkheden en taken. Soms doe ik de avonden al alleen. Dit gaat mij prima af. Waar ik eerst dacht dat ik dingen verkeerd deed, omdat ik ze anders doe dan Soraya, voel ik nu juist dat mijn andere manier van doen een toevoeging is. Ik begin mij ook verantwoordelijker te voelen voor de groep, nu ik vaker alleen met ze zit. Ik vind alleen niet dat deze vorm van verantwoordelijkheid bij de rol als vrijwilliger hoort. Het is niet dat ik die verantwoordelijkheid niet aankan, maar ik vind hem niet passend bij mijn huidige rol. Daarin moeten we kijken wat we kunnen doen, maar ik twijfel er niet aan dat dit goed komt.

Wat brengt de Stadskamer jou?  
De Stadskamer brengt mij groei en ontwikkeling. Een plek waar ik kan zijn wie ik ben. Een plek waar ik in alle vrijheid mijn ideeën los kan laten en bespreekbaar kan maken. Het is zelfs de eerste plek waar ik voel dat ik ook mijn kritiek kan uiten. Dit heb ik bij geen enkel andere (vrijwilligers)werkplek aangedurfd. Ik voel mij vertrouwd en veilig genoeg om dit te doen. Dat vind ik extreem waardevol. Zo leer je samen en groei je samen. Ik voel mij gezien en gehoord zelfs wanneer het nieuws dat ik breng niet positief is. Alles is bespreekbaar zonder oordeel. De Stadskamer brengt mij al deze waardevolle dingen.

Samen maken we de Stadskamer nog mooier. Wat breng jij mee?
Mijn laptop tas, met mijn eigen gemaakte kletspot, voorstel formulier en allerlei andere behulpzame dingen. Ik denk alleen niet dat dit bedoelt wordt met deze vraag, zeg ik met een knipoog.

Ik neem mijn eigen ervaringskennis over autisme met mij mee. Mijn geheel eigen denkwijze en mijn eigen manier van doen. Ik durf over elk onderwerp te praten wat erg waardevol is voor de groep. Dit komt niet van mijzelf, maar dit wordt mij gezegd door de mensen daar. Ik voel dit zelf ook en ik weet dat dit zo is, maar een bevestiging is fijn. Je kan aan mij zien dat ik overprikkelt, en nerveus ben wanneer ik aan iets nieuws begin. De mensen mogen dit zien. Ik ben wie ik ben en dat heb ik nou eenmaal. Ik zeg ook wat ik vind. Vaak opbeurend en positief, maar soms ook met een kritische noot. Dit verwacht ik overigens ook terug. Als ik iets beter en/of anders had kunnen doen dan hoor ik dat graag. Daar leer ik van. Maar ik hoor het ook graag als ik het goed heb gedaan of dat mijn andere kijk juist helpend en prettig is. Ik kan bij de Stadskamer echt mijzelf meenemen.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen

Hoe levert jouw inzet bij de Stadskamer een bijdrage aan jouw herstel of ontwikkeling?
Het doet een hele hoop voor mijn ontwikkeling en zelfvertrouwen. Een belangrijk punt dat ik echt geleerd heb, is dat mijn andere kijk op dingen heel behulpzaam is. Het is niet fout dat ik het anders doe. Het is niet fout dat ik anders over dingen denk. Zo zie ik soms dingen die een ander niet ziet en daar praat ik dan over. Het feit dat ik daarover durf te praten laat zien dat ik vertrouwen heb. Dit is zowel ontwikkeling als herstel. Ontwikkeling in mijn zelfvertrouwen en mijn manier van werken. Herstel in het feit dat ik door barrières ga, waar ik eerder van weg zou lopen, omdat ze mij in het verleden vast hadden en tegenhielden.

Ik weet dat ik zonder mijn ervaring, ontwikkeling en herstel bij de Stadskamer niet weer naar school zou willen. Maar ik heb mij nu ingeschreven voor de autisme begeleider opleiding bij Hogeschool Windesheim in Zwolle. De intake is volgende week dinsdag (10 september) al. De praktijk doe ik bij de Stadskamer. Ik ga ervoor!

Wat betekenen de kernwaarden voor jou?

• Eigenheid: Is voor mij jezelf kunnen zijn en het gevoel hebben dat je ook echt jezelf mag zijn. Dit creëert openheid en eerlijkheid en werkt daardoor aan herstel en ontwikkeling.
• Eigenaarschap: Is voor mij het voelen en dragen van verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid voor je eigen manier van denken en doen. Maar ook verantwoordelijk voor je eigen groei en herstel. Niet kijken naar een ander voor de antwoorden, maar zelf opzoek gaan naar. Jezelf de ruimte geven om op onderzoek uit gaan. Het besef hebben dat je eigen acties leiden tot je eigen gecreëerde resultaat en leermomenten.
• Gezamenlijkheid: Is voor mij gebruik maken van je eigen ervaringen binnen een groep om zo met de gehele groep te leren, groeien en herstellen. Ervaringen delen met elkaar in een veilige omgeving. Een plek waar je kan zijn wie je bent en waar jij je ook echt onderdeel voelt van het geheel.
• Groei en ontwikkeling: Is voor mij het leren van mijn eigen ervaringen en deze gebruiken om de dingen beter en/of anders te doen. Het is voor mij niet opgeven, maar juist nieuwe wegen zoeken. Het is veel vallen, maar altijd weer opstaan. Groeien en ontwikkelen doen we allemaal. Het is een proces dat je van binnen meemaakt, maar toch doe je het niet alleen. Je kan namelijk een hoop leren over jezelf door in gesprek te gaan met een ander.

Op welke manier word jij het liefst gewaardeerd voor je inzet?
Door gezien te worden. Door samen te blijven groeien. Door mee te denken binnen deze groei. Past een rol nog of moeten we het anders doen? Door mee te willen werken aan mijn ontwikkeling zoals stage/praktijk voor scholing. Door mij duidelijkheid te geven over eventuele doorgroeimogelijkheden. Een woord van waardering is fijn, maar zien dat je gewaardeerd wordt door deze dingen vind ik erg belangrijk.

Hoe ervaar je de route van de vraag?
Bij deze laatste vraag heb ik een persoonlijk verhaal. Ik heb deze route namelijk doorlopen. Ik kwam binnen met de vraag of mijn blog gedeeld kon worden. Liep de deur uit met mijn gedeelde blog en vrijwilligerswerkzaamheden. Vervolgens ontstond er nog een vraag het creëren van de Autisme ontmoetingsavond. Deze heb ik toen samen met Soraya opgezet. Deze avonden worden nu al bijna een halfjaar lang om de week gehouden. Dit heeft geleid tot een vrijwilligerscontract en een praktijkplek voor school. Wie weet wat er nog meer uitkomt. Daarover wil ik het gesprek aangaan. Wie vragen stelt, krijgt antwoorden. Niet altijd de antwoorden die je wilt, maar wel antwoorden waar je wat mee kan. Soms zorgen die antwoorden voor nieuwe vragen en zo ontstaat er groei en ontwikkeling en ook een stukje herstel. Herstel van een naar einde van vorig jaar.

Ik wil de Stadskamer bedanken voor deze mooie vragen. Vragen die mij aan het denken hebben gezet en geïnspireerd hebben tot dit blog. Bedankt voor de mogelijkheden die ik tot nu toe heb gekregen binnen deze mooie organisatie.