Oom broer

Bijzonder
Ik kan niet zeggen dat ik het niet aan zag komen dat Dex ter wereld kwam. Net als de rest van de mensen om Femke en Stan heen, heb ik natuurlijk de zwangerschap gevolgd. Sterker nog, mijn vader en ik waren samen bij mij thuis toen Femke ineens verscheen met het nieuws dat ze zwanger was. Ik wist mij geen houding te geven. Ik moest even schakelen. Ik ging namelijk van ouwehoeren en dingen op de computer bekijken met Papf, naar een bekendmaking van een zwangerschap. Nou vind ik niet dat ik traag schakel, maar het heeft soms wel iets meer tijd nodig. Met zo'n groot verschil als dit, nog net iets meer. Na iets dat als een eeuwigheid voelde, maar wat zo'n 5 seconden was. Uitte ik mijn blijdschap en gaf ik haar een dikke knuffel. Ik was blij voor haar en Stan, maar ook verrast dat ze nu al zwanger was. Ik wist al wel dat Femke en Stan dit in de toekomst wouden, maar pas na het trouwen. Het kan ook zomaar zijn dat het bij mij niet met het schakelen te maken had. Misschien was ik er wel gewoon stil van. Wat het ook was. Het was een bijzonder moment.

Letters van verantwoordelijkheid
In de periode daarna ging ik net als altijd af en toe bij Femke en Stan op de koffie. Ik zag de buik van mijn zus langzaam groeien. De gesprekken ging steeds meer over de zwangerschap. Wat ze nog wel mocht eten en wat niet. Maar ook waar ze enorm veel zin in had. Er werden steeds meer kleertjes en leuke babyspulletjes aangeschaft. Hoe dichterbij de datum van bevallen kwam, hoe gelukkiger Femke en Stan leken. Zo kwam ik op het idee, om in de stijl waar ik ook mijn eigen kunstwerken in maak, de naam van de kleine te maken. Femke en Stan vonden dit een heel erg leuk idee en gebaar. Ik kreeg dus als enige de naam al te horen, zodat ik met de letters kon beginnen.

Het was een hele verantwoordelijkheid om dit stil te houden. Niemand mocht het immers al weten. Gelukkig is dit mij gelukt en heb ik de naam in houten letters een tijdje voor de geboorte bij de trotse ouders afgeleverd.

Daar is hij dan
Toen Dex voor twee weken terug (22-09-2024) op zondag geboren werd, zat ik niets vermoedend nog na te genieten van mijn vakantie. De volgende ochtend appte mijn zus mij: “Goedesmorgens broer.” Dit was voor 9 uur. Ik was zeer verbaasd en reageerde: “Goedemorgen zus. Jij bent vroeg.” Gelijk daarna kreeg ik een video oproep. Mijn gedachten gingen niet gelijk naar de geboorte. Toch nam ik op. Wat ik daar zag was baby Dex en de hand van Stan. Wederom was ik er stil van. Na een paar seconden stamelde ik er van verbazing iets uit: “oooooh,” was alles wat ik erin verwondering uit kreeg.

Sterker nog ik heb daarna nog 5-10 minuten met Femke en Stan gepraat en Dex ook aan Natalie laten zien via de verbinding, maar ik kan mij van dat gesprek niks herinneren. Ik was verwonderd. Woorden waren niet belangrijk. Het moment zelf wel.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen

Zien en vasthouden
Op 27 september gingen Natalie en ik op bezoek bij Dex en bij Femke en Stan natuurlijk. Ik zag het kleine kereltje toen voor het eerst. Hij sliep in zo'n babynestje op de bank naast Femke. Ik bewonderde hem. Hoe hij zich in zijn slaap aan het uitrekken was. Hoe zijn kleine handjes boven zijn hoofdje uitkwamen. Ik vond het een prachtig gezicht. Stan begon te vertellen dat hij het niet erg, maar juist grappig vind wanneer Dex zijn luier vol poept. Volgens hem is het namelijk een grappig geluid. Ik dacht: oké, ja dat kan. Totdat Dex liet horen hoe hij dat deed. Stan en ik schoten allebei heel erg in de lach. Nu begreep ik wat Stan bedoelde. Je moet het echt horen. Ik kan het geluid niet met woorden omschrijven.

Na de schone luier was het tijd voor mij en Natalie om Dex vast te houden. Ik ging eerst, maar wist mij eerlijk gezegd geen houding te geven. Ik stelde allerlei vragen over hoe ik de kleine vast moest houden. Ik wil hem immers niet pijn doen of wat verkeerds doen. Na een korte uitleg, lag Dex bij mij in de armen. Alles wat ik kon doen was lachen. Veel meer kwam er niet uit. Dex keek naar mij en ik smolt. Het was alsof tijd stilstond en er alleen dat moment nog maar was. Ik dacht niet aan mijn zorgen. Ze waren er niet meer.

Natalie en Dex
Voor Natalie was een baby vasthouden niet vreemd. Dat zag je ook gelijk toen ze Dex in haar armen nam. Waar hij bij mij nog rondkeek en mij aankeek, viel hij bij Natalie op schoot zo in slaap. Ze aaide hem heel zachtjes tussen zijn voorhoofd en zijn neusje. Meneer was zo vertrokken. Mooi om Natalie zo te zien. Ik werd er van binnen een beetje emotioneel van. Zelfs toen Femke de kleine vriend weer in haar armen nam, om hem in het babynestje te leggen, bleef hij gewoon slapen. Zo vredig en zorgeloos, alsof de hele wereld van hem was.

Oom broer
Ik ben een hele blije, trotse en gelukkige oom. Natalie is een blije, gelukkige en zachtaardige tante. Mijn zus heeft mij al een bijnaam gegeven: “Oom broer.” Ik noem haar daarom vanaf nu: “Mama zus.”