De titel van dit blog werd laatst door mijn zusje, Nienke, tegen mij gezegd. Op dat moment schoten er verbazing en verwondering door mijn hoofd. Er ontstonden ook een heleboel vragen, maar ik wist dat ik dit zeer open moest benaderen. Zo begon ik aan een zeer interessant gesprek door middel van één simpele vraag.
Hoe is dat idee bij jou ontstaan?
Nienke vertelde mij: “Het leek erop dat je vroeger veel meer kon dan wat je nu kan.” Met vroeger bedoelde ze onze tienerjaren. Ik pauzeerde even en dacht na hoe ik hier antwoord op moest geven. Toen begon ik met vertellen: “Jij zag mij vroeger gewoon als jouw broer. Wat ik natuurlijk ook gewoon ben. Mijn wereld was toen heel klein. In die tijd ging ik elk weekend uit met veel dezelfde mensen, ik ging erheen met dezelfde bus en kwam ook terug met dezelfde bus. Jij en ik gameden ook heel veel samen om te ontsnappen uit de realiteit. Hierin hadden wij houvast aan elkaar. Jij hebt daardoor bijna nooit de dingen waar ik het moeilijk mee had gezien. Jij zag mij eigenlijk alleen op momenten dat ik niet met de realiteit bezig was. Op momenten dat het goed leek te gaan met mij. Dit neemt alleen niet weg dat ik wel degelijk heel veel moeite had met de wereld om mij heen. ‘Ik liet haar zien hoe ik er vroeger bij zat wanneer ik een gesprek had met iemand. Handen wrijvend over mijn broek naar het plafond starend.’ Sterker nog ik zat er zo bij, maar mijn vader voerde het gesprek, want ik kon dat niet. Hier en daar een paar woorden misschien. Tegenwoordig is mijn wereld veel groter dan toen en moet ik met veel meer dingen omgaan. Dit gaat mij nu over het algemeen goed af doordat ik al die jaren zoveel aan mijzelf heb gewerkt. Ik durf veel meer aan te geven en ik praat veel meer over mijn autisme. Dat er bij jou hierdoor verwarring is ontstaan begrijp ik al te goed. Jouw beeld van mij is anders door de momenten waarop jij mij zag en door de levensfase waar we in zaten. Die verwarring wordt erger door alles wat ik schrijf en zeg. Daarbij waren wij totaal niet bezig met wat er in de ander omging. We zaten allebei op standje overleven en hielpen elkaar daar doorheen. ”
Door deze korte uitleg begreep Nienke het al een stuk beter. Ze was bang dat ze mij voor het hoofd zou stoten met deze opmerking, maar ik vond juist het tegendeel. Ik vond het juist machtig interessant om hierover te praten. Haar laten zien wat zij zag en uitleggen welke dingen ze niet zag. Dit bevestigde ze.
Een beetje meer begrip
Door ons gesprek ontstond er meer wederzijds begrip. Ik zie waar haar gedachtegang vandaan komt en Nienke ziet wel degelijk in dat ik niet meer autisme heb dan vroeger. Daarbij is er ook niet zoiets als meer autisme hebben. Ik heb gewoon autisme, alleen daar kan ik nu veel beter mee omgaan. Daarnaast durf ik mij veel kwetsbaarder op te stellen en deel ik veel meer van mijn gevoelens en gedachten.
Ik vertelde haar ook dat ik niet voor niets bepaalde dingen bij anderen neerleg om mee te kunnen doen. Zo betalen anderen altijd als we naar uitjes gaan en krijg ik later een tikkie. Zo zorgt een ander altijd voor de reis naar en weg van dat uitje. Dit zijn dingen die ik niet voor niets zo met familie heb geregeld. Vroeger was dit niet nodig, want we kwamen samen bijna nooit ergens. Als we al weggingen reed pap.
Angst
Nienke liep al een tijdje met deze gedachte rond. Achter deze gedachte schuilen een hele hoop vragen. Ik ben blij dat ze deze gedachte er uiteindelijk zo ongezouten heeft uitgeflapt. Pas als het op tafel ligt kan je het er over hebben. Ik hoop dat ze in de toekomst mij eerder durft te benaderen met dit soort dingen. Ze vertelde dat ze bang was om erover te beginnen. Vooral bang dat ik boos op haar zou worden. Toen stelde ik haar de vraag: “wanneer ben ik voor het laatst echt boos op jou geweest?” Ze dacht na en zei: “dat kan ik mij niet herinneren.” Na een korte pauze kwam er: “Je bent nog nooit boos op mij geworden.”
Wat kunnen wij leren van dit verhaal
Door open met elkaar een gesprek aan te gaan, al is het een (voor jou) moeilijk onderwerp, kom je tot meer wederzijds begrip. Ik had mij beledigd kunnen voelen en het gesprek kunnen beëindigen. Maar wat had dat opgeleverd? Niks voor mij en niks voor haar. Daarbij bedoelde ze het ook totaal niet beledigend. De gedachte en de opmerking daarover kwamen voort uit een hoop vragen en nieuwsgierigheid. Het kwam erop deze manier uit, omdat Nienke niet wist hoe ze het moest zeggen. Wat kunnen wij leren van dit verhaal? Oordeel iemand niet op de woorden die er worden gezegd, maar kijk oprecht wat er achter die woorden zit.
Ik ben blij dat ik dat over de jaren en het afgelopen jaar heb geleerd, want anders schreef ik vandaag een heel ander blog.
Reactie plaatsen
Reacties