Afstemmen met jezelf

Je zult nooit de perfecte balans hebben, want die bestaat niet, maar je kan er wel één hebben die heel nauw bij jou aansluit.

Teveel
Ik heb al eens genoemd dat ik het de afgelopen paar maand zwaar heb gehad. Ik heb veel gedaan en hard gewerkt om mijn vorige opleiding af te krijgen. Ook het zoeken naar de juiste praktijk voor de nieuwe opleiding was een grote energievretende kluif. Ondertussen staat het leven niet stil en gaan de dagelijkse taken ook gewoon door. Daarnaast heb ik ook gewoon een sociaal leven. Wat ik overigens heel belangrijk vind, maar het kost ook een berg met energie. Ik moet er zijn voor mijn vrouw en familie. Ik heb ze namelijk heel hard nodig en zij mij gelukkig ook. Je moest eens weten wat zo’n dag als die RoeteRing uitreiking met mij doet. Laat staan een druk feest zoals ik die afgelopen weekend heb gehad. Morgen heb ik mijn tweede schooldag en dat gaat weer het nodige van mij vragen. Alles wat er de afgelopen tijd is gebeurd en op mijn pad komt, maakt het dat ik niet genoeg kan herstellen. Teveel is teveel en dat laten mijn lichaam en geest mij weten.

Bijzonder
Wat ik dan weer heel bijzonder vind is dat ik wel door kan gaan. Die zin is heel belangrijk. Vooral het stuk “dat ik wel door KAN gaan.” Als het niet zou kunnen dan stop ik namelijk met dingen. Wat dan als eerste zou stoppen is wat ik het laatste heb toegevoegd. De rest is namelijk al deel van dat wat ik kan en van de persoon wie ik ben. In dit geval dus de nieuwe opleiding. Ik kom hier later nog even op terug. Het feit dat ik door kan gaan, wil niet zeggen dat ik het makkelijk heb. In tegendeel zelfs. Ik zit aan mijn limiet. Dit komt door de vermoeidheid van de afgelopen tijd en dus ook te weinig hersteltijd, maar ook door onduidelijkheden. Die onduidelijkheden probeer ik weg te poetsen om ruimte te geven voor herstel. Zoals je zult begrijpen kost dat poetsen ook weer energie, maar het doel is dat het meer energie oplevert. Het is belangrijk dat dit mij lukt en ik weer energie vind, want op de lange termijn is dit logische wijs niet haalbaar.

Tegelijkertijd ben ik wel heel trots op mijzelf dat ik zo sterk ben geworden dat ik dit allemaal aankan. Al is het voor een korte periode. Ik ben ook trots dat ik een diploma heb gehaald, de Autisme Ontmoetingsavond heb opgezet en er op mijn manier ben voor anderen met autisme.

Het laatst toegevoegd
Ik vertelde dat ik terug zou komen op het stoppen van het laatst toegevoegde wanneer ik overvraagd word. Dat zal ik nu dan ook doen. Ik ben vastberaden om de autismebegeleider opleiding tot een goed einde te brengen. Hier zit alleen wel een maar aan en een voor sommige misschien onbegrijpelijk keuze mocht het mij allemaal teveel worden.

Voor mij is het belangrijk dat alles wat ik tot nu toe heb opgebouwd ook blijft bestaan. Ik steek niet voor niets veel tijd en energie in mijn vrouw, familie, andere relaties, de Autisme ontmoetingsavond en de gesprekken daaromheen, mijn blog, het huishouden, op vakantie kunnen gaan, mijn eigen hersteltijd, gemoedstoestand en mijn eigen autisme. Dit doe ik, zodat ik een leven heb. Een leven dat ik kan leven met alles dat ik geleerd en bereikt heb. Dit alles kost energie en brengt mij heel veel. Dit is wat ik kan en heb.

Voeg ik daar iets aan toe dan moet het ook een toevoeging zijn en niet ten koste gaan van. Offers brengen als niet mee kunnen naar iets belangrijks voor mijn vrouw, niet kunnen klussen met mijn vader, niet meer instaat zijn tot het uitvoeren van mijn vrijwilligerswerk, niet meer mijn ontspanning kunnen vinden, niet meer af kunnen spreken met familie, niet naar een feest van familie kunnen, zijn voor mij absoluut niet wenselijk. Dat is het mij niet waard. Om te behouden wat ik heb opgebouwd moet ik dan de keuze maken om te stoppen met het nieuw toegevoegde. Doe ik dat niet dan verlies ik veel meer.

Mijn gedachtegang
Deze gedachtegang wordt helaas niet vaak begrepen. Vooral niet door neuro typische mensen. Dan krijg je weleens de opmerking: “Als de taken hier teveel zijn dan kan je wel wat minder doen.” Zoals bijvoorbeeld de extra gesprekken bij mijn vrijwilligerswerk.

Zo werkt mijn brein alleen niet. Ik wil alle taken die bij mijn vrijwilligerswerk horen, blijven doen. Niet wat minder taken om ruimte te maken voor school. Daarbij zal dat alleen averechts werken, want dan zit ik steeds te denken dat ik eigenlijk bij dat ene gesprek had moeten zijn. Dat zorgt ervoor dat ik nog niet de hersteltijd vind of de ruimte om aan school te kunnen werken. Het is niet half/half. Het moet en/en zijn. Kan dat nieuwe er niet bij dan gaat dat nieuwe weg en niet anders. Dan is die stap toch te groot en zal ik die keuze moeten maken.

Begrip
Ik hoop met deze uitleg dat ik een beetje beter begrepen wordt. Voor nu red ik het nog. Met de moeite die ik erin steek om wel alles zo neer te zetten zoals bij mij en mijn leven aansluit, hoop ik dat als ik meer duidelijkheid heb dat ik het de komende 7 maanden goed vol kan houden. Morgen is schooldag twee en ik ga er weer voor.