Strijden voor zelfregie

Het neemt mij over
Om onduidelijkheden weg te werken, heb ik aan alleen de schooldag niet genoeg. Er gaat al een heel proces aan vooraf. Dit begint al met het ordenen van mijn eigen gedachten en het gevoel dat aan die gedachten hangt. De lading die aan deze gedachten en het gevoel daarbij hangt is namelijk net zo belangrijk als de onduidelijkheden zelf. Misschien nog wel belangrijker. Als mens beslist je gevoel namelijk het vaakst en dat is niet altijd in je eigen voordeel. Ik ben zoals je in mijn blog hebt kunnen lezen best wel een gevoelsmens. Wanneer ik overladen word aan emoties en gevoelens, zoals bijvoorbeeld stress, dan belemmert dit mijn functioneren enorm. Niet alleen op school en bij mijn vrijwilligerswerk, maar ook thuis en eigenlijk in alles wat ik doe. Mijn leven word overgenomen door die stress of door een ander(e) gevoel/emotie.

Door de jaren heen heb ik geleerd wat ik kan doen om dit gevoel te verminderen. Het schrijven helpt mij enorm. Het wandelen met mijn vader op de zondagochtend ook. Maar ook het back-up plan dat ik op de zondagochtend heb is zeer behulpzaam. Als mijn vader en ik niet gaan wandelen dan drinken we een bakkie koffie en bespreken we dingen. Dit helpt allemaal enorm om toch op mijn manier door de week te komen, al is/was het een moeilijke week. Toch helpen deze dingen maar tot op een zekere hoogte, want ik heb mijn grenzen en vol is vol. Dan is er nog maar één strategie mogelijk. Overleven tot ik de antwoorden heb die ik zoek. Dit overleven is zoals ik afgelopen woensdag ook al zei, maar voor een korte periode mogelijk. In het verleden had ik de stress van de onduidelijkheid die ik had omtrent school niet zolang vol kunnen houden dan nu. Het is enorm sterk dat het mij nu wel is gelukt. Maar hoe heb ik dat dit keer voor elkaar gekregen? Dat zal ik je eens vertellen.

Ik geef alles
Alles wat ik geleerd heb over mijzelf dat gebruik ik in deze situaties. Het schrijven, wandelen, praten en tonen van mijn gedachten en gevoelens. Nog belangrijker, ik uit dit naar de leraar op school. Ik mail hem wat eraan de hand is, hoe ik erover denk en hoe ik mij daarbij voel. Daarnaast stuur ik daarbij ook wat ik nodig heb. Dit kan ik, omdat ik weet wat ik nodig heb. In dit geval meer duidelijkheid over de invulling die ik geef aan de competenties van school. Is het op het niveau dat het moet zijn? Wat is er goed aan? Waar moet ik opletten? Door alles al duidelijk te formuleren en aan de leraar aan te geven dat ik het er met hem op school over wil hebben, kan ik net genoeg de gedachten, onzekerheid en gevoelens van stress verlagen tot de volgende schooldag. Ze zijn er nog wel, maar drukken mij net niet meer over die negatieve rand.

Daarnaast benoem ik nog iets belangrijks waar je naar alle waarschijnlijkheid overheen zal lezen als ik het hier niet nog eens benoem. Ik zeg dat ik het er de volgende schooldag met de leraar over wil hebben. Dit lijkt iets kleins te zijn, maar is in mijn optiek fundamenteel voor een positievere gedachtegang. Ik plaats mijzelf namelijk al in de toekomst op die schooldag. Ik zeg dus eigenlijk tegen mijzelf: “ik kan dit aan tot en met die dag.” Dit versterkt mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen enorm.  Dit zegt ook dat ik op die dag meer zal weten. Na die dag zal ik mijn beslissingen niet alleen meer op (negatief) gevoel baseren, maar ook op veel meer informatie die ik heb. Daarom geef ik en gebruik ik alles wat ik in mij heb om die ‘informatiedag’ te halen. Ik weet namelijk dat die dag mijn brein rust en mogelijkheden zal bieden voor de dagen daarna.

Goed gevoel
Je kunt je voorstellen dat ik enorm vermoeid raak door dit hele proces en door al mijn gedachten en gevoelens. Ik ben nu ook nog steeds vermoeid. Mede hierdoor en de drukke maanden die ik heb gehad. Dat gaat ook niet zomaar weg. Inmiddels ligt de schooldag die ik uit alle macht heb gehaald alweer achter mij. Ik heb een heel fijn en positief gesprek gehad met de leraar. De onduidelijkheden en twijfels zijn hierdoor verdwenen. Dus nu ben ik vermoeid, maar wel met een goed gevoel. Dit maakt een enorm verschil in mijn brein. Ik heb weer wat ruimte gekregen en daardoor kan ik hopelijk nu wel de ‘herstelknop’ vinden. Één ding is zeker! Het stemt mij in ieder geval positief naar alles dat nog op mijn pad gaat komen.