Vakantie in Ludwigswinkel

Het vertrek
Voordat mijn vader en ik vertrokken, had ik zaterdag de meeste spullen al ingepakt. Zondagochtend liep ik alles nog een keer langs om zeker te zijn dat ik alles had. Nog even een halfuurtje sporten en daarna was ik klaar om te gaan. Ik had mij natuurlijk wel eerst even gedoucht, maar dat lijkt mij vanzelfsprekend.

Om 11 uur was het dan zover. Mijn vader kwam mij oppikken. Ik knuffelde en kuste Natalie stevig en toen reden mijn vader en ik richting Ludwigswinkel. Een reis van zo’n vijf en half uur. Tenminste zonder pauzes en we hebben zeker wel een paar pauzes genomen om de beentjes te strekken.

Aankomst
Om en nabij kwart voor 6 kwamen we aan bij het hotel genaamd Blick zum Maimont. We hebben ons ingecheckt en kregen kamer 14 toegewezen. Ik als Ajax supporter kon dat wel waarderen. Nadat we al onze spullen de twee trappen op hadden gesleept, keek ik even uit het raam. Gelijk keek ik tegen een groene helling op. Vol met bomen, gras en hier en daar een klein schuurtje. Ik vond het een mooi uitzicht. Je zit gelijk midden in de natuur en tussen de bergen. Heel anders dan dat wat ik hier in Nederland zie als ik uit het raam kijk. Niet dat Nederland niet mooi is hoor, maar het contrast is groot.

We besloten eerst maar eens wat te gaan eten. We hadden namelijk wel honger gekregen van onze trip. Ik vertelde mijn vader wat ik wilde eten en hij bestelde dat dan. Mijn Duits is namelijk niet zo goed. We namen allebei een schnitzel met een champignon sausje. Dat was erg lekker en ik schoof het dan ook zo naar binnen onder het genot van een colaatje.

Omgeving verkennen
Om even uit te buiken, besloten mijn vader en ik om een wandeling te maken door het dorp. Ik had het al even over de omgeving, maar ook de bouwstijl is compleet anders. De huizen zijn ook zeer kleurrijk en overal staan van die kleine fonteintjes. Daar pakken inwoners water voor de tuin. Mijn vader en ik liepen stevig door en kwamen zo buiten het dorp in een bos terecht. Dit was niet het plan, maar we waren nieuwsgierig. Helaas waren we ons vergeten in te sprayen met insecten spray. Mijn vader werd helemaal lek geprikt. Hierdoor had hij het zin eraf en besloten we terug te gaan naar het hotel. Na nog een paar vragenspelletjes op de kamer besloten we te gaan slapen.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Maandagmorgen
Na heel slecht geslapen te hebben, stonden mijn vader en ik om half 8 op. Het was voor ons beiden echt even wennen. Het kussen, het bed en de omgevingsgeluiden. Vooral de bel die in het dorp elk kwartier klingelt. Toch hebben we al met al wel wat geslapen, want we waren niet bekaf toen we opstonden en gedurende de dag hadden we er gelukkig ook geen last van.

Rond kwart over 8 zaten mijn vader en ik aan het ontbijt. Er was een ruime keuze aan broodjes, beleg, yoghurtjes, fruit, jam, drinken en nog veel meer. Het was erg goed verzorgd en we lieten het ons goed smaken. Er was een groepje van drie mensen dat vlakbij ons zat. De vrouw in het gezelschap kreeg van mijn vader en mij de bijnaam Bep Lachebek. Elke ochtend moest ze namelijk een aantal keer heel hard lachen. Het was niet storend, maar het viel gewoon op en we vonden het wel geinig.

Eerste wandeling
Na het ontbijt vertrokken we voor onze eerste wandeling. Tevens de enige wandeling die vanaf het hotel vertrok. We liepen richting de burcht ruïne genaamd Blumenstein. Mijn vader en ik moesten wennen aan de manier van wandelen. We zijn het namelijk niet gewend om steeds heuvel op en af te lopen. Sommige stukken waren erg steil en dat is totaal anders dan dat wat we hier gewend zijn. Ik was blij dat ik elke dag sport sinds eind februari, waardoor ik het verder goed vol kon houden. Mijn vader had er op de steile stukken meer moeite mee. Zijn conditie kan beter en hij is natuurlijk een stuk ouder dan dat ik ben. Maar al met al viel het hem niet tegen.

Eenmaal aangekomen bij de Blumenstein heb ik een paar foto’s gemaakt. Helaas is er van deze burcht niet veel meer over, maar dat geeft wel weer ruimte voor de fantasie. Mijn vader en ik gaan ons dan allerlei voorstellingen maken van hoe het toen was en hoe het eruit moet hebben gezien.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen

Wasigenstein
Toen we uitgekeken waren bij de Blumenstein was onze wandeling nog lang niet voorbij. We wilden nog naar de Wasigenstein. Hiervoor moesten we een kilometer terug wandelen naar een vorig pad. Via dat pad konden we bordjes volgen naar de Wasigenstein. Het was een relatief korte wandeling vanaf de Blumenstein. Al kon je ook kiezen voor een andere route van 10 km die je door de bossen zou slingeren. Daar hebben we niet voor gekozen, want dan zou het een marathon afstand worden die we die dag af moesten leggen.

Opgegeven moment kwamen we bij een bordje: “Wasigenstein 10 min ->.” Na nog geen 2 minuten waren we er al. Dat vonden we wel grappig. Van de Wasigenstein is nog veel meer over. Een binnenplaats met een put en een toren waar je bovenop kunt komen. De trappen zijn niet geweldig begaanbaar en als je hoogtevrees hebt zou ik het zeker niet aanraden. Maar door de ijzeren reling is het goed te doen. Bij elke burcht staat een bord met wat informatie over de geschiedenis van die burcht en de omgeving. Gelukkig ook in het Engels anders zou ik er weinig van begrijpen. Bij elke burcht lezen mijn vader en ik eerst het bord en dan gaan we op verkenningstocht.

Boven op de eerste toren kon je heel mooi de omgeving bekijken. Het is echt ongelofelijk hoe ver je kan kijken vanaf zo’n toren. Er was ook nog een tweede trap die je naar boven leid naar een ander stuk van de burcht. Eenmaal boven was er ook nog een kleine ronde trap in een torentje. Erg knap hoe ze in de 13^de eeuw al zoiets konden maken. Iets verderop kon je via een steil ijzeren trappetje nog verder naar boven. Mijn vader had geen behoefte om daar naar boven te klimmen, maar ik natuurlijk wel. Vol vertrouwen klom ik naar boven. Mijn broek maakte een geluid en even dacht ik dat ik eruit was gescheurd, maar gelukkig was dat niet zo. Tenminste, nog niet. De stof was blijkbaar wel wat dun. Toen ik iets verderop op wat zandstenen blokken klom, scheurde ik alsnog uit mijn broek. Dat was wel wat fris bovenop de burcht moet ik zeggen.

Een fijne dag
We besloten om terug te wandelen naar het hotel. Dezelfde weg terug, want anders zou de route veel te lang voor ons worden. Na in totaal ruim 24 km kwamen we weer aan bij het hotel. We zijn ons gaan opfrissen en daarna gingen we bij Zum Landgrafen wat eten. Dat wou mijn vader voor een stukje geschiedenis. Daar gingen we vroeger op vakantie ook regelmatig eten. Na het eten nog weer wat spelletjes en toen was de eerste echte vakantiedag voorbij.    

Bekijk hieronder nog meer foto's van onze wandeling!