Rust zacht Lucky

Lucky

Een band 
Ik zeg altijd dat de cavia’s van mijn vrouw zijn. Dit is ook zo, maar dat wil niet zeggen dat ik er geen band mee opbouw. Met Lucky had ik een hele sterke band. Ik heb hem hier in huis geboren zien worden. Ik heb hem opzien groeien en nu heb ik hem zijn laatste adem uit zien blazen. Letterlijk, want hij heeft net zolang gewacht totdat Natalie en ik uit bed waren. Toen wij eenmaal beneden waren, ging hij op zijn vaste plek onder zijn trappetje liggen. Daar overleed hij niet veel later. Het was net alsof hij onze stemmen nog even wou horen en nog een laatste kriebel over zijn snuit moest krijgen voor hij ging.

Lucky is bijna 6,5 jaar oud geworden. Dit is voor een cavia een mooie leeftijd. Hij is ook de eerste cavia die een natuurlijke dood is gestorven bij ons. Zonder ellende van dierenarts en dat soort toestanden. Dit maakt het niet fijn, maar ik vind het wel iets moois hebben. Hij heeft een heel goed leven gehad. Samen met zijn vrouw Dory en de twee kinders Woody en Mickey. Waarvan nu helaas alleen Woody nog leeft. Wel heeft Woody natuurlijk nog aanspraak van onze andere dames Milly en Snowy. Ik ben er zeker van dat die drie de komende dagen plat geknuffeld worden door Natalie. Niet letterlijk natuurlijk!

De verwerking
Zoals jullie weten helpt schrijven mij om dingen te verwerken. Vandaar ook dit blog. Ik begrijp mijn emoties beter wanneer ik ze voor mij zie. Ik begrijp dus ook het verdriet van dit verlies beter. Ik begrijp ook beter waarom Natalie er heel emotioneel van wordt. Bij mij zie je nog geen traan, maar bij Natalie in overvloed. Dat is oké, want iedereen gaat anders om met verlies. Ik knuffel haar en zeg niets, omdat in dat moment woorden geen betekenis hebben. Wanneer er woorden moeten zijn dan begint Natalie wel met praten. Ik praat dan met haar mee. Wanneer er woorden voor mij moeten zijn dan begin ik wel met schrijven. Natalie leest dan mee. Daarna praten we wel verder. Verlies mag er dan in alle puurheid en pijnlijkheid gewoon zijn. Dit schrijf ik terwijl ik de eerste tranen nu wel voel. Dat is dus wat schrijven met mij doet. Ik hoef niet alleen sterk te zijn en Natalie het verlies te helpen dragen. Ik mag zelf op het moment dat ik dit schrijf in alle eenzaamheid ook alles even laten gaan. Ik besef mij het belang hiervan. Zou ik dit niet doen dan gaat het bij mij in het onderbewuste zitten. Dan zou ik een veel langere periode nodig hebben om het te verwerken. Door het actief te verwerken en de emoties sterk te uiten, kan ik het verlies op de lange termijn beter dragen.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Dory (links) met Lucky (rechts)

Grote vriend Luck
Natalie en ik noemen Lucky vaak: “onze grote vriend Luck.” Dit deden wij, omdat hij dit ook echt was. Een maatje waarbij we onszelf konden zijn. Hij was ook de meest duidelijke cavia in zijn manier van doen. Als hij vrolijk was dan hoorde je dat. Hij maakte altijd van die blije geluidjes wanneer hij zijn trap op- en afkwam. Als hij niet opgepakt wou worden dan schopte hij met zijn pootje of heel voorzichtig hapte die je iets. Echt zo van “nu even niet.” Wou hij wel knuffelen dan bleef hij staan met zijn snuitje omhoog. Zo van “pak me dan!”

Er hangt een stilte in huis. Lucky was altijd heel aanwezig met al zijn geluidjes. Waaronder het verbouwen van zijn hok. Als hij onder zijn trappetje lag dan hoorde je heel vaak: pok, pok, pok. Dan lag de trap niet zoals meneer dat wou hebben. Hij hield pas op als hij tevreden was. Voldaan plofte hij dan neer.

Rust zacht vriend
Ik ben blij dat ik hem nog heb kunnen naschilderen. Hierdoor hangt hij voor altijd bij ons aan de muur. Natuurlijk hebben we foto’s, maar ik vind zo’n schilderij persoonlijk mooier, omdat ik daar mijn eigen gevoel in heb gelegd. Lieve Lucky, Natalie en ik zullen je missen. Met pijn in mijn hart zeg ik: “Rust zacht grote vriend.”