Spreken bij Mama Vita Achterhoek

Voorbereiding
Om mij voor te bereiden op mijn voordracht ben ik er maanden terug al mee aan de slag gegaan. Ik heb een mindmap gemaakt van mijn leven. Met foto’s en tekst. Vanuit die mindmap ben ik toen mijn verhaal gaan schrijven. Telkens voegde ik wat toe of veranderde ik nog wat. Dit deed ik tot ik echt mijn verhaal had. Toen dat klaar was, ben ik het gaan oefenen. Zo kwam ik erachter dat er toch nog iets ontbrak. Een stukje interactie. Vandaar dat ik in het midden van mijn verhaal een vraag had voorbereid voor de groep. Mijn vraag was: “Zien jullie het terugkerende patroon? Zo ja, welk patroon zien jullie dan en hoe uit zich dit?” Iedereen kon hun eigen antwoord opschrijven, zodat we hier na mijn voordracht op in konden gaan. Daarnaast heb ik nog een gesprek gehad over de praktische zaken (tijd, plek, hoeveel personen er komen etc) met Adèle Krabben, zij is de regiomoeder van Mama Vita Achterhoek. Zo stond mij niks meer in de weg om mijn voordracht te houden.

Tenminste je zou denken dat niks mij meer in de weg stond. Helaas ben ik nog niet geheel hersteld van de schooldag en heb ik een hele drukke week. Ik had het er met mijn vader over en toen zei hij: “Dan breng en haal ik je toch gewoon.” Ik dacht: ja, dat zou helpen. Hij mocht ook gewoon bij de avond aanwezig zijn, dus kon hij gewoon blijven. 

Mijn voordracht
Ik was op tijd aanwezig, zodat ik de ruimte waar ik mijn voordracht ging houden in mij op kon nemen. Ik kon een plek uitkiezen waar ik wou gaan zitten en ik kon mijn mindmap neerzetten in de ruimte. Ik was een beetje gespannen, maar relaxter dan normaal bij dit soort dingen. Langzaam kwamen er anderen binnen en toen iedereen er was, kon de avond echt beginnen. Even kort voorstellen en toen begon ik aan mijn half uur durende voordracht. Eerst werd er door Adèle al aangegeven dat er vragen opgeschreven konden worden. We zouden het dan aan het eind van de voordracht over de vragen kunnen hebben. Daar voegde ik nog aan toe dat ik ook zelf een vraag zou stellen tussendoor en dat we die ook aan het eind gingen bespreken. Zo was het ook duidelijk voor iedereen.

Er werd aandachtig geluisterd en mijn mindmap werd ondertussen flink bestudeerd. Het mooie was dat de mindmap niet alleen mij had geholpen tijdens het maken van mijn voordracht, maar nu ook als geheugensteun diende voor de mensen die er waren. Zo konden ze heel mooi mijn vraag beantwoorden. Ik gaf ze ook een paar minuten de tijd om rustig een antwoord te formuleren. Toen iedereen was uitgeschreven ging ik verder met mijn verhaal.

Aan het eind droeg ik een gedicht voor dat ik speciaal had geschreven voor deze gelegenheid. Dit gedicht genaamd: “Het kind in mij,” zal ik aankomende vrijdag hier op de website plaatsen. Na dit gedicht kreeg ik applaus en moest iedereen even bijkomen van mijn verhaal. Na wat koffie of thee en een moment van rust zijn we toen ingegaan op mijn vraag. Iedereen zag de overvraging die steeds ontstond. Het wel willen en het aangaan van dingen, maar het niet bij machte zijn om met alles om te kunnen gaan. Daarbij speelde ook de omgeving een grote rol. Wat ik mooi vond was ook dat het één iemand echt was opgevallen hoe onveilig ik mij heel lang heb gevoeld. We gingen hier iets dieper op in en ik vertelde hoe belangrijk mijn basis voor mij is en dat ik heel lang geen fijne, goede en veilige basis gehad heb in mijn leven.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Ik als begeleider
Vervolgens zijn we ingegaan op de vragen die waren ontstaan naar aanleiding van mijn verhaal. Van daaruit kwam er ook een heel gesprek over begeleiding. Mij werd gevraagd hoe ik wil gaan begeleiden. Mijn insteek is om echt van mens tot mens met iemand het gesprek aan te gaan. Om de persoon echt te leren kennen en hier de tijd voor te nemen. Het is daarnaast ook belangrijk dat de persoon mij leert kennen. Wie is die snuiter die voor mij zit en hoe is die hier terecht gekomen? Ik ben heel open over mijzelf en probeer tijd en aandacht te geven aan de ander. Dit is belangrijk in het opbouwen van een klik en ook om in te zien of ik wel de juiste begeleider ben voor de ander. Om het maar even met mijn eigen woorden te zeggen: “Ik ga eerst samen met de persoon schoffelen in de voortuin om later aan de slag te kunnen in de achtertuin.” Daarbij mag diegene best veel van mij zien. In mijn ogen moet er tijd zijn voor dat waar de persoon mee zit, wie de persoon is, waar de persoon voor staat en waar de persoon heen wil. Niet alleen dat wat er volgens één of ander plan/methode op papier staat of dat wat de maatschappij verwacht. Het opbouwen van vertrouwen en elkaar leren kennen horen daar zeker bij. Al kan dit ook in een plan staan, maar dat even terzijde. Je kunt niet verwachten dat je in de achtertuin begint. Met vertrouwen creëer je in kleine stapjes uiteindelijk veel meer diepgang. Met vertrouwen, tijd en aandacht kan je samen de achtertuin zo in te richten als bij de persoon past. Daarnaast kan ik van uit mijn ervaring dingen toevoegen aan het gesprek die de ander (nog) niet ziet. Geen methode uit een boek, maar een echte menselijke ervaring uit de praktijk. Ik hoop dat wanneer ik mijn opleiding heb afgerond dat ik het geleerde hier ook bij in kan zetten. Waar bruikbaar natuurlijk.

Trots
Wat overbleef na de avond was naast vermoeidheid, een enorm gevoel van trots. Niet alleen dat ik weer zo’n voordracht had gehouden voor een kleine groep met mensen, maar ook vooral over de weg die ik heb afgelegd en mijn ontwikkeling op die weg. Dat er mij dan ook gezegd word dat ik mensen hoop geef aan de hand van mijn verhaal, dat doet mij goed. Dat raakt mij op een niveau dat ik hier niet op papier kan krijgen. Op zo’n moment kan ik alleen maar dankbaar zijn en inzien dat ik door moet gaan met dat wat ik doe, maar vooral ook met dat waar ik voor sta.